Zomeravond

30

Toen we de winkelstraten gezien hadden en ook nog bij wat ruïnes waren geweest, vonden mijn ouders het wel goed geweest voor vandaag. We liepen langzaam terug naar het station, waarbij ik nog een heleboel foto's maakte en constant commentaar kreeg over de hoeveelheid. Ik kon er ook niets aan doen dat ik van fotografie hield.
We stonden op het perron te wachten, toen ik even op mijn telefoon keek om te zien hoe laat het was. Het was ook op dat moment dat ik zag dat ik een berichtje van Chris had.

Hey, hoe gaat? Je leek erg van streek gisteravond. Het spijt me...

Tranen sprongen in mijn ogen. Waarom was ik ineens zo overgevoelig voor zijn naam? Omdat je verliefd bent. Zie je dat dan niet, domme muts?
Nee, ik zag het niet. Correctie, ik wílde het niet zien, maar ik wist dat dat akelige stemmetje gelijk had. De akelige stemmetjes hadden altijd gelijk. Wat ook niet gek was, want daarom waren ze de akelige stemmetjes. Normaal gesproken had ik mezelf uitgelachen vanwege mijn gedachten, maar ik was daar nu niet voor in de stemming.

Je moest eens weten hoe ellendig ik me voel.

Ik had geen zin om te verbergen dat ik me klote voelde. Misschien ging hij zich wel schuldig voelen of iets dergelijks, omdat hij de oorzaak ervan was, maar dat deerde me niets. Het was met vlagen dat ik niet aan hem dacht. God, wat kon een simpele jongen die je nog niet eens twee weken kende met je doen?