Zomeravond

22

We liepen terug naar het veld alsof er niets gebeurd was, alsof ik net geen moment van intens geluk had ervaren, met Chris' arm om me heen geslagen. Wat was dat toch met deze jongen? Ik kon er de vinger niet opleggen, maar ik wist wel dat dit nooit mocht eindigen.
'Zat je opgesloten?' vroeg mijn moeder, toen ik terug was en ik keek haar vragend aan.
'Nee, hoezo?'
'Omdat je zo lang weg was.' Ik voelde het vanbinnen kriebelen.
'Oh, op die manier. Nee, de douche was gewoon lekker warm,' antwoordde ik, terugdenkend aan Chris' goddelijke lichaam. Ik voelde mijn wangen warm worden. Mijn moeder keek me even bedenkelijk aan, dus ging ik gauw over op een ander onderwerp.
   'Gaan we vandaag nog wat doen?'
   'We zaten erover te denken om naar Luxemburg of Müllerthal te gaan.'
   'Wat is er te doen in Müllerthal?'
   'Daar zitten die watervalletjes die je zo mooi vond op de foto's. De Schiessentümpel, als ik me niet vergis.' Ik zag de foto van de watervalletjes voor me en was gelijk heel enthousiast.
'Ja, laten we dat gaan doen!' Mijn moeder schoot in de lach van mijn plotselinge enthousiasme.
'Er is alleen wel een dingetje...' begon ze toen serieus.
'Wat?' vroeg ik geschrokken.
'Het is wel een stukje lopen én er zijn ook een aantal trappen waarschijnlijk.' Ik keek mijn moeder melodramatisch aan en schoot toen in de lach.
'Bitch,' mompelde ik.
Zodoende gingen we rond 2 uur richting Müllerthal. Ik had tegen Chris gezegd dat we de hele middag weg zouden zijn, waarop Chris had gezegd dat hij ook wegging. Ik zat achterin de auto met mijn broertje, die zoals gewoonlijk weer met zijn telefoon bezig was en dus nergens anders aandacht voor had, dus ging ik maar naar buiten kijken. Ik nam de uitgestrekte weilanden en de kalkrotsen omringd door bos in me op en genoot van het Luxemburgse landschap. Het was echt adembenemend mooi.