Zomeravond

25

's Avonds, rond een uur of 8, reden we het campingterrein weer op. Ik moest ontzettend nodig naar de wc, dus dat was het eerste wat ik deed toen de auto stil stond. Ik had net mijn handen gewassen, toen ik twee bekende stemmen buiten hoorde, hevig discussiërend.
   'Je moet het haar echt vertellen! Je kan toch zien dat ze voor je is gevallen? Serieus, Chris, dit gaat niet goed komen zo.'
'Niki, ik-' Op het moment dat Chris iets wou zeggen, liep ik naar buiten. Beiden waren abrupt stil.
'Hoi. Is er iets?'
'Hey, Merel,' antwoordde Chris en nam me even in zijn armen.
'Hoi, Merel,' zei Niki en naar Chris toe: 'Dit is je kans het te vertellen.' En toen liep ze weg. Even was er een ongemakkelijke stilte tussen ons.
   'Kom, ik wil je iets laten zien.' Zwijgend liep hij voor me uit en ik volgde hem. De hele weg zeiden we niets en ik wist ook niet waar hij naartoe wilde. Maar wat me het meest dwarszat was wat Niki zei. Wat moest hij mij vertellen?
We kwamen aan bij een meertje met in het midden een grote, verlichte fontein. Hij liep een piertje op en ging zitten. Ik volgde zijn voorbeeld en we zeiden allebei niets. We keken naar de fontein, luisterden naar het kletterende water en waren ons bewust van elkaars aanwezigheid.
'Ik ontdekte dit plekje toen ik met de groep ging zwemmen. Dit plekje had me gelijk in zijn greep. Op dit tijdstip is het zo sereen en zo mooi. Ik ben iemand die graag mensen om zich heen heeft, maar ik op plekjes als deze kan ik de rust ook erg waarderen.' Ik reageerde niet, luisterde alleen.
   'Merel, ik vind je echt een geweldige meid.' Hij bleef strak voor zich uit kijken. 'Ik ben misschien meer voor je gaan voelen dan ik toe wil geven. Je doet iets met me en ik kan er de vinger niet opleggen.' Ik zweeg nog steeds.
   'Deze vakantie duurt nog een paar dagen. Dan gaan we beide weer naar huis.' Hij laste een pauze in.
   'Als ik weer thuis ben, ga ik mijn spullen inpakken. Ik ga voor minstens een jaar naar Amerika, Merel. Als dat wat we hebben echt serieus is, zal dat denk ik niet lang stand houden. We kunnen niet afspreken, we kunnen elkaar niet zien. Het kan zelfs zijn dat ik daar langer blijf.' Hij zei nog iets over dat hij me niet wilde belemmeren, maar ik kreeg het niet meer mee. Ik zou hem na deze vakantie niet meer zien... Maakt hij er nu een eind aan?
Tranen sprongen in mijn ogen en het werd steeds waziger. Hoe ging ik uitleggen dat ik écht gevoelens voor hem had? Dat hij écht wat voor mij was gaan betekenen? Dat ik het idee dat ik hem niet meer zou zien niet kon verdragen? Ik bleef naar de fontein staren, die steeds waziger werd, en liet uiteindelijk mijn tranen gaan.