I Still Love You (COMPLETED)

Chapter 19

Goodbye
--

Maxine's POV

I just can't contain my happiness right now. I mean, para akong nabunutan ng tinik when I finally gave Ethan a chance to bring back our friendship. Well, para sa akin, hindi naman talaga madali ang pangyayari but I realized na wala naman ding patutunguhan kung palagi ko syang iniiwasan. All I should do is to accept the fact that he hurted me.

Nung nakausap ko sya, I just let my heart cry out. Bahala na na makita nya akong umiiyak infront of him basta nasabi ko sa kanya ang totoo kong nararamdaman. I don't want him to feel pity on me pero yun talaga ang nararamdaman ko.

Those words, they keep bugging into my mind. Totoo naman na nafifeel ko talaga na I was left alone. Na iniwan ako ng mga taong mahalaga sa akin. Na kahit nandyan sina Tito Michael ay parang I feel left out kahit na hindi naman talaga nila pinaramdam sa akin na iba ako sa kanila.

I always wished na sana kumpleto ang pamilya ko. Na sana uuwi ako sa isang bahay tapos hinihintay ako ng parents ko but hindi naman na ata yun mangyayari because my parents left me. Kaya nga minsan na lang ako umuuwi ako sa condo ko sa Manila because feeling ko, magkakasakit ako sa sobrang tahimik unlike here in Batangas na may makakausap ako like Manang Loreng or her husband.

We're here sa may veranda ng rest house eating our breakfast with Ethan and Manang Loreng. Sobrang saya lang na ganito ang simula ng umaga mo na wala na kayong inis sa isa't isa.

"Oh May? Okay ka na ba talaga?", Manang Loreng asked, "Parang okay ka naman na. Ang saya na ng aura mo eh", napangiti na lang ako.

"Manang talaga", I said. We're eating the usual food na hinahanda every breakfast pero mukhang sumobra ata yung niluto ni Manang.

"Aba, masaya lang ako para sa inyong dalawa", she said, "Sa wakas ay okay na kayo"

We told her last night na okay na kami ni Ethan dahil napansin rin niya ang pag-uusap naming dalawa. Well, marami kaming napag-usapan about his family and mine too. We still have to take it easy things na muna dahil yun naman talaga ang dapat.

"I just can't contain my happiness too, Manang", sabi ni Ethan sabay tingin sa akin. Laki ng ngiti nya eh. Napailing na lang ako.

When we were done eating, agad akong pumasok sa kwarto ko to change my clothes. It's Sunday kaya napagdesisyunan kong magsimba to give thanks kay Lord at humingi ng tawad sa lahat ng kasalanan na nagawa ko.

Pababa na ako ng napansin si Ethan na nakaupo sa living room watching television. Napalingon naman sya sa akin. I smiled in return.

"Aalis ka?", he asked. Kahit obvious naman na aalis ako 'coz I'm wearing my dress, nagtanong pa.

"Yes, I'll go to church", I said and smiled.

Agad namang syang tumayo, "I'll go with you", he said tsaka umakyat na sa kwarto niya. Natulala ako. Ni hindi pa nga ako nakasagot.

In the end, hinintay ko siya sa sala. Maaga pa naman kaya okay lang kung hihintayin ko siya.

After a few minutes, nakabihis na siya. He's wearing a white polo shirt partnered with a khaki pants and a rubber shoes. Eto yung usual get up nya when he's not in his work.

"Hindi mo naman ako kailangang samahan", sabi ko. Palabas na kami ng bahay. Nakapagpaalam na rin kami kay Manang Loreng.

"I also want to attend mass. May masama ba?", sabi niya sabay ngiti kaya napairap ako.

"Hindi naman yun ang ibig kong sabihin, grabe 'to", I said, "Kung hindi ko sinabing magsisimba ako, hindi ka rin siguro pupunta noh?"

"Sort of?", he said and chuckled,"Tara na nga"