"ကိုယ္ေတြအရမ္းပူေနတယ္ မျဖစ္ဘူး မင္းေက်ာင္း
သြားလို႔မျဖစ္ဘူး မင္ေဆာ့ "
မ်က္လံုးေတြေဖာင္းအစ္ကာ မ်က္ႏွာတခုလံုးနီရဲေနတဲ့
မင္ေဆာ့ရဲ႕မသက္မသာမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရၿပီး
ဘတ္ဟြန္း မင္ေဆာ့ကိုပဲေဒါသထြက္မိသည္။
"ရင္ဖြင့္စရာ႐ွိလဲငါ့ကိုဖြင့္ပါလား ဟမ္ !တေယာက္ထဲ
ႀကိတ္ငိုရတယ္လို႔ ဂင္မင္ေဆာ့ မင္းကငါ႐ွိတယ္လို႔
ေတာင္မထင္ေတာ့ဘူးလား ဟမ္_လို႔!"
ေျပာေနရင္းေဒါသသံေရာစြက္လာကာ မ်က္ႏွာခပ္တင္း
တင္းျဖစ္လာတဲ့ဘတ္ဟြန္းကို မင္ေဆာ့ဘာမွေျဖ႐ွင္း
ခ်က္ေပးဖို႔မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။ ေခါင္းကိုသာငံု႔ထားမိ
သည္။ ဘတ္ဟြန္း မျမင္ႏိုင္တဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ငိုခ်
ခြင့္ျပဳထားသည္။
"မင္းအိမ္ကိုဖုန္းဆက္ရမယ္ လာေခၚခိုင္းသင့္ေခၚ
ရေအာင္ အခုပဲ"
ဖုန္းဆက္ကိုႀကိဳးစားေနတဲ့ ဘတ္ဟြန္းလက္ကိုဖမ္းဆြဲ
ကာေခါင္းကိုခါျပကာ မဆက္ဖို႔အသည္းအသန္ေတာင္း
ဆိုေနမိသည္။
"မင္းကြာ.! မင္းဖ်ားလိုက္တိုင္း ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္
အပူက်တာမဟုတ္ဘူး အဖ်ားႀကီးတတ္တဲ့သူေလ
အခုထဲက မင္းအိမ္ကိုအသိေပးထားမွ ငါေျပာတာ
နားေထာင္ မင္ေဆာ့ "
"ရ ရတယ္ဆို ငါ ငါ့ဘာသာအဖ်ားက်သြားေအာင္
လုပ္တတ္တယ္ ေက်း ေက်းဇူးျပဳၿပီး မဆက္ပါနဲ႔"
ဘတ္ဟြန္းကေတာ့ မႏိုင္ေတာ့တဲ့ပံုစံနဲ႔ ေခါင္းကိုခါ
ရမ္းကာ ဖုန္းကိုကုတင္ေပၚကို ပစ္တင္လိုက္သည္။
နီရဲေနတဲ့မင္ေဆာ့မ်က္ႏွာေလးကို စိတ္ပူစြာၾကည့္
ကာ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
ေခါင္းမာလိုက္တာ မင္ေဆာ့ရယ္ ။
"အဲ့တာဆိုလဲ မင္းေဘးနားမွာေနေပးမယ္ အခုေတာ့
ေဆးသြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္ "
ဒါကိုေတာင္ ဂင္မင္ေဆာ့က သူ႔ကိုေက်ာင္းတက္ေစ
ခ်င္ေနေသးတာ။ သူ႔ကိုတေယာက္ထဲ ပစ္ထားခဲ့လို႔
မွမရတာကို။ ကိုယ့္အတြက္ကိုက် စိတ္မပူတတ္ပဲ
သူမ်ားအတြက္ေတြးတတ္လြန္းတဲ့ မင္ေဆာ့။
BẠN ĐANG ĐỌC
UGLY
Fanfictionကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးတပြင့္ဟာ သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာခဲ့သည္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖိုးထားရသူ။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အတြက္ သာမန္လူ။ Luhan =>Luhan???? Xiumin=>Minseok???? XIUHAN(YAOI❤)
