I MET THE MAN WHO BROKE THE HEART BREAKER'S HEART

Prologue

MUD. Putik. Madalas gamitin ang salitang iyan sa pagsasalarawan ng mabababang uri, ng dumi o kung ano. Pero sa Campbell Village, iba ang pagpapahulugan sa salitang MUD. 

Kagagaling ko sa isang laundry shop at naglalakad ako sa loob ng isang mall ngayon. Pauwi na ako habang dala ang mga kapapalaba kong uniform ko sa pinapasukan kong University.

"Eline, just one more chance! Please!" Napalingon ako sa likod ko. Automatikong napaangat ang isang kilay ko. Sino na ulit siya?

"Naging tayo lang kahapon and break na agad? Please! Eline!" Pagmamakaawa nito habang nagdadalawang isip kung dapat ba niya akong hawakan sa braso o ilagay na lamang ang mga kamay niya sa tabi niya. Sinasayang niya oras ko.

"Pasalamat ka nga nagtagal pa tayo ng 12 hours eh. " Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa. Nakasuot ito ng isang maong na pantalon at isang plain grey shirt. Chinito, nasa 5'8 ang taas at sa tantiya ko eh nasa late 20's pa lamang ang lalaking nasa harap ko.

"Eline naman. Saan ba ako nagkulang?"  Here we go again. I said as I rolled my eyes.

Patuloy lang siya sa pagdada doon habang ako naman eh patingin tingin sa relo ko. He's wasting my time!

That's why I hate men. They always put up a good show like they're hurting but the truth is they're lying. Nagsinungaling na nga sa'yo, may ibang babae pa pala sila. So before they hurt you, hurt them now. It's just whether you're the one who'll hurt them or they'll be the one who'll hurt you.

"Look Vince.--" I said apologetically, I tried to. Ayoko namang magmukhang bastos kahit paano sa harap niya. Mukha naman kasing mas matanda ito sa akin.

"Hindi Vince ang pangalan ko Eline." Pagputol nito sa sinabi ko. Ano na nga bang pangalan nito ulit? I'm not really good at memorizing names

"Vincent?"

"Eline?"

"Von?"

"Hindi mo ba talaga alam ang pangalan ko?" May pumasok sa isip ko. Don't tell me yun ang pangalan niya?

"Vice?!" Don't tell me that's his name? Naiirita na ako. Dapat ngayon eh nakauwi na ako.

"Eline Draken!"

"Wag mo nga akong pagtaasan ng boses pwede ba?! Wala akong pakialam kung hindi ko matandaan ang pangalan mo!" Now that's it. Nakakuha na kami ng atensyon dito sa mall.  I don't really like being scolded.

"I'm sorry Honey. Okay lang na nakalimutan mo ang pangalan ko but please, don't leave me. Don't do this to me. I can't afford to lose you. I love you."

Sabi pa niya habang niyayakap ako. Yung mga tao sa paligid eh parang nasisiyahan pa sa nakikita nila. Sa parte ko, naiinis ako lalo. Marahas akong kumawala sa yakap niya at hinarap siya.

"First of all, kung sinabi kong break na tayo, break na tayo. End of story. Pangalawa, wag na wag mo akong yayakapin dahil hindi ako madadala sa mga pagpapanggap mo. Panghuli, hindi ako bubuyog para tawagin mong Honey. Eline ang pangalan ko."

Pipilitin sana niyang magsalita pero hindi ko na siya binigyan ng pagkakataon.

"Hindi kita mahal. Hindi rin kita minahal. Wala akong nararamdamang espesyal para sayo. Siguro meron pala."

Nakita kong nagkaroon ng kulay ang mukha niya. Napangisi na lang ako. Kung alam lang niya ang tinutukoy ko.

"Pandidiri." Hindi na siya nagpigil at nilabas na ang kanina ko pa hinihintay na mga salita.

"Wala kang karapatang ipahiya ako at gawin sa akin ito Eline! Wag mo akong pipiliting patalsikin ka sa paaralan na pinapasukan mo! Baka nakakalimutan mo kung ano ang posisyon ko?"