Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 4

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik zo dom zijn hem dit te vragen? Ik had nog nooit één seconde getwijfeld aan zijn gevoelens voor mij. Hoe kon 1 zin me zo vreselijk aan het twijfelen brengen? Wat moest Wolfs wel niet van me denken?

Het was stil in de badkamer, angstvallig stil. Net op het moment dat ik begon te denken dat hij echt niet meer van me hield voelde ik hem langzaam achter me glijden. Meteen werd ik in zijn veilige, vertrouwde armen getrokken en werd er liefkozend een kus in mijn nek gedrukt. "Lieve, allerliefste, Eva. Mijn allerliefste Eva. Ik weet niet wat jou op dit moment zo onzeker maakt, want ik zie en merk aan alles dat je dat bent. Maar ik kan je verzekeren dat, dat nergens voor nodig is. Die 4 jaar dat jij mijn meisje bent, zijn de 4 mooiste jaren van mijn leven." Hij liet een korte stilte vallen. "Kijk me eens aan?" Ik schudde mijn hoofd. Hoe kon ik hem ooit nog in zijn ogen kijken na mijn stomme vraag van net? "Eva, kijk me eens aan?" Ik wist dat ik hem maar beter aan kon kijken, hij gebruikte 'Eva' niet heel vaak. Langzaam draaide ik mijn hoofd zodat mijn ogen de zijne vonden. "Ik hou van jou, Eva van Dongen. Met heel mijn hart hou ik van jou. Je bent de mooiste, liefste, knapste, sterkste, bijzonderste vrouw die ik ken. En ik ben zó vreselijk trots dat ik mij jouw vriend mag noemen. Daar komt nog bij dat je mij een ontzettend trotse vader hebt gemaakt. Hoe kan ik nou niet van je houden?" Zijn lieve woorden lieten me breken. Hij trok me nog dichter tegen zich aan en liet me langzaam uithuilen. Hij pakte mijn shampoo en begon lief mijn haren in te masseren. Ik sloot mijn ogen en werd langzaam rustiger van zijn liefkozingen. "Goed zo, lieverd, goed zo. Ontspan je maar." Fluisterde hij zachtjes in mijn oor. Het warme water waarmee hij mijn haren uitspoelde lieten het laatste beetje verdriet voor even uit mijn lichaam glijden. Ik voelde hoe mijn verdriet me uit had geput. Mijn lichaam trok het niet meer en de eerste rilling liep over mijn lijf. Uiteraard voelde Wolfs dit meteen en Wolfs zou Wolfs niet zijn als hij niet meteen de stop uit het bad zou trekken. Hij klom uit bad waarna hij mij er uit tilde en me zorgvuldig af begon te drogen. Toen ik aangekleed en wel op de deksel van de wc mijn tanden aan het poetsen was droogde hij zichzelf pas af. Ik had hem al die tijd zien rillen van de kou. Hij had zich opgeofferd om voor mij te zorgen. Ik voelde me schuldig dat ik hem überhaupt had durven vragen of hij wel van me hield. Wat bezielde me? Hij had gezien dat ik afgedwaald was en wist, zoals altijd, waar ik aan dacht. "Niet aan denken, Eef. Je hoeft niet altijd mijn stoere Eva te zijn. Ook jij mag wel eens onzeker zijn." Hij nam mijn tandenborstel uit mijn handen en droeg me naar ons bed. Hij trok lief de dekens over me heen en kuste me "Ik ga nog even bij Roos kijken." Ik voelde mezelf al bijna in slaap dommelen toen ik me iets besefte. "Lieverd?" Hij draaide zich om in de deuropening. "Wat is er, schatje?" "Zou jij alsjeblieft mijn handtas willen halen? Ik heb iets voor je." Hij knikte lief. "Natuurlijk, schatje." Ik hoorde hem weglopen en deed er alles aan wakker te blijven. Ik wou Wolfs na alles wat hij vandaag voor me gedaan had vertellen dat er nieuw leven in me groeide. Maar mijn vermoeidheid had het van me gewonnen. Ik was in een diepe slaap gevallen.

Ik wil @twins1306 en @lynevers3 heel, heel erg bedanken dat ze, tot nu toe, op al mijn hoofdstukken hebben gestemd. In het bijzonder wil ik @14bl15 bedanken voor haar stemmen en haar lieve woorden bij elk hoofdstuk. Dank je, dank je wel! Jullie motiveren mij enorm!