Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 18

Chagrijnig zat ik achter mijn bureau een dossier bij te werken. Ik sloeg harder dan noodzakelijk op de toetsen van mijn toetsenbord en voelde de ogen van Wolfs branden. Dit weerhield mij er echter niet van door te gaan. Mijn dag was nu al totaal geruïneerd. Vrijdag was een belangrijke dag voor me. Ik had gehoopt dat hij dat wist. Maar hij leek het glad vergeten te zijn en in plaats daarvan hadden we ons vreselijke personeelsfeest. Het was nooit mijn favoriete bezigheid van het jaar maar dit jaar zou het een drama worden. Ik voelde Wolfs' ogen nog steeds op me branden en keek hem nijdig aan. "Wat kijk je nou?! Nog nooit een vrouw aan het werk gezien?!" Ik zag dat hij iets wou zeggen. "Ik zou voor je eigen gezondheid je mond maar houden en rustig verder gaan met waar je mee bezig was. Dank je!" Ik tikte geïrriteerd verder en drukte in mijn nijdigheid blijkbaar op een verkeerd knopje. Mijn hele lap tekst was weg. "Godverdomme! Kut ding!" Ik voelde zijn vertrouwde hand op mijn schouder en voelde hoe zijn andere hand mijn hand van mijn muis haalde. "Laat mij maar." Binnen 2 tellen was mijn tekst weer terug. "Dank je." Zei ik kort. Ik voelde hoe hij een kus in mijn haren drukte. "Probeer een beetje rustig te worden, schat." Fluisterde hij zachtjes. "Dit is niet goed voor jullie." Hij liet zijn hand kort over mijn buik glijden. Ik gebaarde met mijn hand dat hij wel weer terug naar zijn eigen bureau kon gaan. Dit deed ik echter iets te wild waardoor mijn mok met thee van mijn bureau op de grond viel. "Wel ja, ook dat nog! Kut dag ook echt!" Ik knielde neer om de glasscherven op te ruimen maar ik was té kwaad waardoor het onbehouwen ging en ik mezelf in mijn vinger sneed. Woest gooide ik de scherf die mij open had gehaald weer op de grond. Ik voelde hoe ik zacht omhoog werd getrokken en in mijn stoel werd gedrukt. "Doe nou even rustig, Eef." Werd er meteen een doekje op mijn hand gedrukt. Ik wou mijn hand terug trekken maar Wolfs had hem te stevig vast. "Hou nou even stil, lieverd." Opnieuw wou ik mijn hand terug trekken. "Eva, kappen! Zo kan ik niets zien." Zuchtend hield ik mijn hand stil. "Wel opschieten, alsjeblieft. Ik heb hier namelijk geen tijd voor. Er wachten dossiers op me."

Dit ging de rest van de week zo verder. Ik was niet te genieten en Wolfs was daar het slachtoffer van. Geen vriendelijk woord kreeg hij van mij. Uiteraard klaagde hij niet en bleef hij lief voor mij. Geduldig met mij. Mijn Wolfs kon altijd alles van me hebben. Altijd. Meestal had ik achteraf spijt van mijn daden. Maar dit keer niet. Dit keer was het zijn eigen schuld. Moest hij deze belangrijke dag maar niet vergeten. Het was inmiddels vrijdagochtend. Helaas was het vandaag een verplichte vrije dag op het bureau. Kon er ook nog wel bij. Zat ik de hele dag met Wolfs opgescheept. Als hij maar niet dacht dat ik gezellig zou gaan doen. Ik keek naast me en zag Wolfs nog rustig slapen. Ik voelde de misselijkheid voor de zoveelste ochtend bezit van mijn lichaam nemen en legde mijn handen op mijn buik in de hoop dat het zou zakken. Ik voelde Wolfs bewegen en sloot snel mijn ogen in de hoop dat hij zou denken dat ik nog sliep. Dit was blijkbaar het geval, hij drukte zacht een kusje op mijn slaap. "Slaap nog maar even rustig, klein mopperkontje van me." Voorzichtig verliet hij de kamer. "Waar is mama toch mee bezig, ukkie?" Begon ik tegen mijn ongeboren kindje te fluisteren. "Vanavond hebben we personeelsfeest bij de politie, waar papa en mama werken. Maar mama had liever iets leuks met papa gedaan. Al lijkt hij totaal vergeten wat voor dag het vandaag is. Ik doe lelijk tegen hem. En weet je wat het ergste is?" Liep er al langzaam een traan over mijn wang. "Je grote zus gaat vandaag bij tante Lina slapen omdat het feest laat wordt. Mama is nog nooit een dag zonder je zus geweest. Ik ga haar zo missen." Ik hoorde Wolfs vrolijk kletsend met Roos de trap opkomen. Hij had een ontbijtje voor me gemaakt. Ik besloot hem de rest van de dag te negeren. In ieder geval tot hij me zou feliciteren.

Het afscheid van Roos was me erg zwaar gevallen. Ik weet dat ze in goede handen is bij Lina, maar ze is nog zo klein. Mijn hormonen maakte het er niet makkelijker op. Ik stond in de keuken met een flesje water aan mijn mond toen ik Wolfs de trap af hoorde komen. Hij had voor het feest zijn mooiste pak aan getrokken. "Eef ga jij je ook omkleden? We moeten over een uurtje in het restaurant zijn." We zouden eerst uit eten gaan en daarna gaan bowlen. Als er iets is waar ik een hekel aan heb is het wel bowlen. Ik schudde resoluut mijn hoofd. Echt niet dat ik me om zou gaan kleden. Ik hoorde Wolfs zuchten. "Eva, alsjéblieft. Ik weet dat je Roos mist. Ik mis haar ook. Maar ze heeft het prima naar haar zin bij Lina en wij gaan het ook gezellig hebben. Kom op, Eef, kleed je nou even om." Met tegenzin stampte ik de trap op. Hoe kon hij me nou dwingen om naar dat stomme personeelsfeest te gaan? In mijn koppigheid had ik deze week niet eens een jurkje gekocht om aan te trekken. Ik droeg die dingen bijna nooit. Alleen met kerst, als Wolfs en ik vierden dat we zoveel jaar bij elkaar zijn, met het personeelsfeest, met de verjaardag van Roos, met de verjaardag van Wolfs en met mijn eigen verjaardag. Mijn eigen verjaardag die Wolfs was vergeten. Stom verbaasd bleef ik in de deuropening staan toen ik op ons bed een prachtige jurk zag liggen. Wolfs wist precies wat ik mooi vond. Ik zag een briefje op de jurk liggen en liep nieuwsgierig dichterbij. "Liefste Eva, trek deze aan, trek het elastiekje uit je haren en loop dan door naar het schoenenrekje."  Ik hield helemaal niet van spelletjes maar iets in mij zei me dat ik moest doen wat er op het briefje stond. Snel trok ik de jurk aan en draaide een rondje voor mijn spiegel. De jurk zat me echt als gegoten. Ik trok het elastiekje uit mijn haren en kamde het snel door. Bij het schoenenrekje zag ik prachtige hakken staan met een nieuw briefje. "Je ziet er prachtig uit in die jurk! Jij bent altijd prachtig! Trek je hakken aan en kom naar de keuken!" Opnieuw deed ik wat me gevraagd werd en zag Wolfs in de keuken met een pakje in zijn handen staan. Hij liep op me af, kuste me en legde het pakje in mijn handen. "Gefeliciteerd, liefste schat van me." Ik voelde een traan over mijn wang rollen die hij lief uit mijn gezicht streek. "Je dacht toch niet echt dat ik je verjaardag was vergeten, schat?" Ik knikte langzaam en voelde hoe hij door mijn haren gleed met zijn hand. "Nooit zal ik verjaardag vergeten, schat. Nooit. En je 30ste verjaardag al helemaal niet." Hij kuste me intens. "En omdat je vandaag 30 bent geworden gaan we er een heerlijk avondje van maken. "Verbaasd keek ik hem aan. "Maar? Ons personeelsfeest dan?" Ik zag hem gemeen glimlachen. "Dat is er niet. Ik had Mechels en iedereen zo gek dat ze met me mee deden. Maak je pakje maar open, lieverd." Ik voelde alleen maar meer tranen over mijn wangen lopen toen ik een prachtige ketting zag. "Wolfs... Dit.. Dit is toch veel te gek?" Hij haalde hem uit het doosje en hing hem bij me om. Hij schoof mijn haren wat opzij en drukte een kusje in mijn nek wat de rillingen over mijn lijf liet lopen. "Niets is te gek voor mijn meisje." Hij legde nog een doosje in mijn handen. "Deze is ook een beetje van ons prinsesje." Met trillende handen opende ik het doosje. "Wolfs.." Riep ik geëmotioneerd uit toen ik een armbandje met de naam van Roos zag liggen. Hij haalde hem uit het doosje en deed hem om mijn pols. "Als de baby is geboren komt die naam er ook bij op." Ik vloog hem huilend om zijn nek. "Dit is veel te gek, Wolfs. Ik vind het prachtig. Echt prachtig. Dank je wel!" Hij hield me dicht tegen zich aan. "Prachtige sieraden voor een prachtige vrouw." Hij liet me weer los en veegde de tranen uit mijn gezicht. Voor ik hem intens kuste fluisterde ik "Sorry." Tegen zijn lippen.

Hand in hand liepen we over het strand. Hij was zo lief om mijn hakken voor me te dragen. Daar kon ik echt niet mee door het zand banjeren. Het was een prachtige avond en het warme zand voelde heerlijk aan mijn voeten. Ik begon wel een beetje trek te krijgen maar besloot niets te zeggen. Ik liet me verassen door Wolfs. Verbouwereerd bleef ik staan toen ik in de duinen een klein gedekt tafeltje zag staan met allemaal kaarsjes, met zachte muziek. En nog beter, met bami! Met vochtige ogen keek ik naar Wolfs. "Hoe heb je dit voor elkaar gekregen? Wat lief!" Ik zag een twinkeling in zijn ogen. "Lina! Roos is helemaal niet bij Lina. Toen ze haar bij ons op heeft gehaald heeft ze haar gelijk naar Marion gebracht. Jij moest blijven denken dat het om een personeelsfeest zou gaan vandaar dat ik niet kon zeggen dat Roos bij Marion slaapt vannacht." Hij pakte zijn telefoon en liet een selfie van Roos en Marion zien. "Alles gaat prima met ons prinsesje." Ik was nog steeds volledig uit het veld geslagen. "En heeft Lina dit helemaal in haar eentje gedaan?" Ik zag hem zijn hoofd schudden. "Nee. Esmee en Romeo hebben haar geholpen." Ik veegde een verdwaalde traan van mijn wang. "Je bent gek, Wolfs." Hij liet me plaatsnemen op mijn stoel en ging tegenover me zitten. "Gek op jou, lieve schat."

We hadden heerlijk gegeten en liepen nu langs de vloedlijn. De zon begon al langzaam onder te gaan. De ondergaande zon weerkaatste schitterend in het water. Er heerste een ontspannen stilte tussen Wolfs en mij. We genoten van elkaar en de prachtige zonsondergang. Ik schrok op uit mijn gedachten omdat Wolfs ineens stil bleef staan. Hij pakte ook mijn andere hand vast en keek me diep in mijn ogen. "Allerliefste, Eva. Ik zou nu een hele speech kunnen houden maar dat zou de magie van dit moment verpesten. Ik wil dat je weet hoe bijzonder je voor me bent. Hoe belangrijk je voor me bent. Dat jij, voor altijd, de enigste voor me bent. Dat jij mijn zielsverwant bent." Langzaam liet hij zich op 1 knie zakken en haalde een klein doosje uit zijn zak. Hij opende hem en keek me weer diep in mijn ogen. "Allerliefste, allermooiste Eva, ik hou zo oneindig veel van jou en wil niets liever dan mijn leven voor altijd met je delen. Wil je met me trouwen?"

Een extra lang deeltje deze keer!  Speciaal voor @vlindervrijheid en het stukje dat ze tegen haar ongeboren kindje praat heb ik speciaal voor @14bl15 geschreven omdat ik weet hoe mooi ze dat vond! Bedankt lieve stemmers! Ik hoop dat jullie het net zo leuk vinden om te lezen als dat ik het vond om te schrijven!