Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 15

"Eef, we moeten praten." Galmde de stem van Wolfs door de keuken toen ik Roos naar bed had gebracht. Versteend bleef ik staan toen ik op de tafel een flesje water en een glas cola zag staan. In al die jaren dat ik hem ken had Wolfs zijn glas whisky nog nooit over geslagen. Dit was het einde van mijn relatie. Nu Wolfs had gezien dat het goed ging met de baby zou hij me alsnog dumpen voor Lina. Vlogen meteen de ergste doemscenario's door mijn hoofd. Voetje voor voetje liep ik tergend langzaam naar de tafel en nam plaats tegenover Wolfs. Hij reikte over tafel naar mijn hand en wreef er met zijn duim over heen. "Geenzorgen, liefje. Ik laat je niet in de steek." Ik had mijn ogen nog steeds op zijn glas cola gericht. "Wil je geen whisky" Richtte ik me nu op hem. Langzaam schudde hij zijn hoofd. "Ik dacht altijd dat ik whisky nodig had om een zware dag op het bureau mee af te sluiten. Dat het me hielp de zaak op een rijtje te zetten. Maar ik besef me de laatste tijd steeds meer dat, dat niet het geval is. Dat whisky niet de oplossing is. Het ergste is dat ik jou er, onbewust, vreselijk veel pijn mee doe. Je zegt het nooit maar ik zie het wel. Elke dag zie ik het verdriet in je bloedmooie ogen. De angst. Angst dat ik van drank hetzelfde ga doen als.." Hij slikte zijn woorden in. "Ik heb straks de verantwoordelijkheid over 2 kinderen. Over mijn prachtige vriendinnetje. Ik heb geen whisky meer nodig. Ik heb jullie nodig. Maar dat was niet waar ik we over moeten praten, Eef." "Waarover dan wel?" Hoorde ik hoe fragiel mijn stem klonk. De doodse stilte dreef me tot wanhoop. "Wolfs?!" Hij keek me voorzichtig aan. "Lieverdje, ik denk dat het tijd wordt dat we gaan verhuizen."  Meteen merkte ik hoe mijn hormonen me veranderde in een monster. "Nee, Floris! Nooit ga ik weg uit de Ponti! Nooit hoor je me?!" Ik sloeg met mijn vuist op de tafel. "Waarom moet je deze geweldige avond nou weer verpesten door dit onderwerp aan te snijden? Je weet hoe ik hier over denk! Hoe ik over de Ponti denk! Hoe durf je de Ponti van me af te pakken?" Ik voelde hoe het langzaam begon te duizelen voor mijn ogen maar daar wou ik niet aan toe geven. "Nou? Ik vraag je iets! Geef me dan antwoord!" Ik zag dat hij op wou staan. "Blijf zitten! Ik meen het, Floris! Kom niet in mijn buurt!" Hij trok zich echter niets van me aan en kwam langzaam naar me toe. Ik voelde zijn handen op mijn schouders en schudde die met een ruk van me af. "Raak me niet aan, Floris!" Opnieuw voelde ik zijn handen zachtjes op mijn schouders. "Doe je ogen eens dicht, schatje?" Ik schudde wild mijn hoofd. "Ben je gek ofzo? Ik doe mijn ogen niet dicht." "Eva!" Klonk het bijna dwingend. "Doe je ogen dicht!" Geschrokken van de toon van zijn stem sloot ik zonder protest mijn ogen. Zijn sterkte handen begonnen mijn schouders zachtjes te masseren en zijn zachte lippen drukten teder een kusje in mijn nek. "Ontspan, m'n schatje. Dit is niet goed voor jou en ons kleintje." Langzaam drong hij tot me door en voelde ik me langzaam weer ontspannen. De duizeligheid nam jammer genoeg nog niet af. "Goed zo, schatje." Kreeg ik nog een kusje in mijn nek. "Hou je ogen nog maar even dicht en probeer je een voorstelling te maken van de dingen die ik je zeg." Hij liet een korte stilte vallen. "Ons kleine meisje huppelt vrolijk door onze prachtige tuin voorzien van een glijbaan, een schommel, een zandbak, alles zodat onze prinses zich nooit meer hoeft te vervelen. In onze mooie, ruime woonkamer ligt haar kleine zusje vrolijk.." Hij voelde blijkbaar hoe ik mijn spieren weer aanspande en begon opnieuw. "In onze mooie, ruime woonkamer ligt haar zusje of broertje vrolijk in de box te spelen. 's avonds, als onze prachtige kindertjes in bed liggen, liggen wij op onze grote bank, in elkaars armen, tv te kijken. Dat hebben we in 4 jaar nog nooit samen gedaan, Eef. Nog nooit. Het gaat me niet om het tv kijken, want hier in de keuken hebben we er wel 1 staan. Voor mijn gevoel wordt onze relatie steeds serieuzer, maar we moeten het niet als vanzelfsprekend gaan ervaren." Hij voelde me blijkbaar schrikken. Meteen werden er kusjes in mijn haren gedrukt. "Schatje, rustig. Luister nou even. Wat ik probeer te zeggen is dat ik graag meer met je wil doen dan 's avonds aan de keukentafel nog steeds met een zaak bezig zijn. Ik hou intens veel van jou en wil ook echt oud worden met jou, maar ik denk dat als we hier voor altijd blijven wonen dat onze relatie dan op een bepaald moment stuk gaat lopen, Eef." Zijn handen verdwenen van mijn schouders wat me abrupt mijn ogen deed openen. Ik zag hem voor me op de tafel zitten. Zijn ogen lief en teder op me gericht. Hij nam mijn handen in die van hem. "Ik weet dat de Ponti heel dierbaar voor je is. En we hebben er ook prachtige herinneringen in liggen. Maar ik weet, dat jij diep in jouw hart ook weet, dat we hem nu niet gebruiken waar Frank hem voor bedoeld had. De Ponti verdient meer dan rondhuppelende kinderen." Nog voor ik goed en wel in de gaten had dat ik huilde veegde Wolfs de tranen al van mijn wangen. "Het zou toch geweldig zijn, Eefje? Ons eigen huis? Onze kinderen die met een gerust hart buiten kunnen spelen. Hier kunnen ze nergens heen. Nooit meer jouw gemopper dat de kinderwagen altijd in de auto moet blijven liggen. In ons eigen huisje kunnen we die gewoon in de gang laten staan. Nog een voordeel zijn de ramen die we dan in overvloed hebben. Hier is het zonder lampen altijd donker. We nemen uiteraard niet zomaar het eerste de beste huis. En we doen ook niets wat jij niet wil. Maar.." "Het is goed." Onderbrak ik hem. "Je hebt gelijk. Het wordt tijd om de Ponti te gaan verkopen, liefje." De duizeligheid won het van me en ik voelde alle kleur uit mijn wangen trekken. "Eef! Gaat het wel?" Vroeg Wolfs zichtbaar geschrokken. Ik schudde mijn hoofd en stond op om naar de wc te rennen. Ik werd in 1 keer kotsmisselijk. Maar de wc redde ik niet. Alles werd zwart voor mijn ogen en ik voor ik er erg in had lag ik op de grond.

Een extra lang hoofdstuk op deze vrijdagavond! Hopelijk vinden jullie hem leuk! Het volgende hoofdstuk zal voor de verandering in Wolfs POV worden geschreven. Misschien niet helemaal, maar zeker het begin! Dank aan al mijn lieve, trouwe volgers! Alle lieve reacties! Let trouwens niet op de taal/typ fouten. Mijn typ programma leeft zijn eigen leven vandaag!