Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 14

In de wachtkamer zat ik zenuwachtig met mijn voet tegen de poot van mijn stoel te tikken. Ik wist dat die stoelpoot er niets aan kon doen dat ik bang was maar dit deed ik liever dan dat ik mijn frustraties op Wolfs bot zou vieren. Ik wist hoe ik kon zijn als ik niet lekker in mijn vel zat. Gelukkig had Lina aangeboden op mijn kleine meisje te passen. Roos hoefde mij niet als een stresskip te zien. Ongemerkt begon ik harder te tikken. Ik voelde de ogen van Wolfs branden. Voorzichtig legde hij zijn hand op mijn been die ik direct van me afschudde. Ik wist dat hij alleen maar goed probeerde te doen maar op dit moment kon ik dat niet hebben. Hij pakte een magazine die hij op mijn schoot legde. Ik keek er verafschuwd naar. "Een roddelblad? Serieus, Wolfs? Wie leest dit nou?" In de hoop iets rustiger te worden sloeg ik hem toch open."Jij." Grinnikte hij wat hem een speelse mep tegen zijn borst opleverde. Meteen viel mijn oog op een artikel over de tweeling van Beyoncé. Ik tikte Wolfs aan. "Wolfs, kijk! Wat nou als er 2 kinderen in mij zitten? Dat kunnen we toch nooit aan? We hebben Roosje ook nog. Ons werk." Ik ratelde aan één stuk door. Wolfs pakte mijn handen vast en streelde er met zijn duimen over. "Rustig, schat. Laten we niet op de zaken vooruit lopen. Tweelingen komen in onze beide families niet voor. Ik weet wel dat dat niets zegt. Maar laten we, tot we de echo gehad hebben, er gewoon vanuit gaan dat er 1 kindje in jouw buik zit. Mochten het er 2 zijn komen we er ook wel uit, schat. Er is niets wat wij samen niet aankunnen." Ik glimlachte flauwtjes en richtte me weer op het roddelblad op mijn schoot. "Rumi en Sir? Je noemt je kind toch geen, Sir?" Ik hoorde Wolfs lachen. "Ja, wat? Zou jij je kind 'Sir' noemen dan?" Ik zag hem zijn hoofd schudden. "Nee, schat, ik niet." Ik keek op de klok aan de muur. "Duurt dit nog lang? We hadden 10 minuten geleden al een afspraak. Je moet ze eens horen als wij te laat zijn. Dan heb je de poppen aan het dansen." Ik stond op, waardoor mijn boekje op de grond viel. "Ik ga aan dat mens achter de balie vragen hoe het zit." Ik werd zachtjes terug op mijn stoeltje getrokken. "Blijven zitten, Eef. We worden zo vanzelf geroepen. Richt jij je nou nog maar even op je boekje." Voor ik kon zeggen dat hij op de grond was gevallen had Wolfs hem alweer op mijn schoot gelegd. Zuchtend bladerde ik verder. "Dit is allemaal oud nieuws. Hebben ze hier geen krant?" Wolfs wou net iets zeggen toen er een jonge vrouw aan kwam lopen. "Mevrouw van Dongen?" Ik knikte en schudde haar de hand. "Zeg maar Eva." "Kim." Stelde ze zichzelf voor. "Loop maar met me mee." In het kamertje liet ik me op een stoel vallen en keek vragend naar Kim. "Kunnen we meteen de echo maken?" Kim glimlachte. "Eigenlijk stel ik de eerste keer altijd eerst een paar vragen." Ik wou iets onaardigs zeggen, wat Wolfs waarschijnlijk had gezien. "Mijn vriendin is heel erg bang dat er iets niet goed is met ons kindje. Ze ziet al de hele dag vreselijk tegen deze afspraak op." Kim gebaarde naar de tafel. "Dan gaan we eerst eens even naar jullie kindje kijken. Is dit jullie eerste?" Wolfs schudde enthousiast zijn hoofd. "Nee, we hebben een dochtertje van anderhalf." Ik klom op de tafel en deed mijn shirtje omhoog. Kim pakte de gel. "Wat leuk. Is die zwangerschap goed verlopen?" Ze zag mijn vragende blik. "Ik stel tussendoor alvast wat vragen." Ik knikte begrijpend. "Op de gebruikelijke kwaaltjes na had ik een prima zwangerschap." Ze deed wat gel op mijn buik. "En de bevalling?" Ik sloot mijn ogen. Daar wou ik liever niet aan terugdenken. "Die was minder prettig. Het duurde heel lang, deed veel pijn, en op het laatst kelderde de hartslag van mijn dochter heel snel. Ze wilden bijna een spoedkeizersnee doen. Maar ze is toch via de natuurlijke weg geboren. Ze had even een slechte start door de heftige bevalling maar al snel ging het goed met haar en dat gaat het nu nog steeds." Kim zette de echosonde op mijn buik en ik keek gespannen naar het scherm. Kim wees naar het scherm. "Daar is jullie kindje." Ze deed een paar metingen. "Je bent nu 10 weken en 4 dagen zwanger en alles ziet er prima uit." Er rolde een traan over mijn wang die meteen weg werd geveegd. Ik keek omhoog en zag bij Wolfs ook een traan over zijn wang rollen. Ik zocht zijn hand en kneep er zachtjes in. Woorden waren niet nodig. We waren intens gelukkig met ons tweede wonder.