Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 33

16 weken zwanger was ik vandaag. In 1 week tijd was mijn ukkie goed gegroeid. Mijn buikje was nu, zelfs voor vreemden, niet meer te verbloemen. En er was ook niets in mij dat dat wou. Iedereen mocht zien dat er een kindje in mij groeide. Vol trots droeg ik dan ook over mijn kleding een buikband om mijn middel er nog mooier uit te laten zien. Stiekem vond ik die dingen ook gewoon heerlijk zitten. Gisteren hadden Wolfs en ik een pretecho laten maken om het geslacht van ons kindje te weten te komen. En, uiteraard, om naar ons prachtige kindje te kijken. Het had ons beide tot tranen toe geroerd. Het schattige gezichtje. Die lieve kleine handjes, lieve kleine voetjes. Hoewel we gisteren de echo hebben gehad zouden we vandaag pas te weten komen of er een jongetje of weer een meisje in mij zat. We hadden die lieve mevrouw gevraagd of ze naar het geslacht wou kijken en het dan op een papiertje in een dichte envelop wou doen. Dit keer wouden we het anders doen dan bij Roos. Zij was de grote zus. Mijn kleine popje wou ik overal bij betrekken. Ze mocht absoluut niet het gevoel krijgen dat haar broertje of zusje belangrijker was. Mijn popje zou altijd mijn popje blijven. De envelop met het geslacht hadden we naar een winkel gebracht waar ze ballonnen met blauwe of roze confetti vulden. Vandaag, na het werk, hadden we hem opgehaald. Roos mocht straks, samen met mij, de ballon doorprikken. Ik wist van mezelf dat ik, soms, nogal een flapuit kon zijn en dat ik het, niet voor iedereen, verborgen kon houden wat mijn ukkie zou zijn. Zeker niet voor Marion en Lina. Daarom had die lieverd Marion en Lina uitgenodigd. Zodat hij niet boos op me kon worden als ik het er, per ongeluk, uit zou flappen. Marion en Lina hadden ons gezworen dat het bij hun veilig was. Dat ze niemand zouden vertellen of we een zoontje of een dochtertje zouden krijgen. Ik was zo vreselijk blij dat mijn band met Lina weer was zoals vanouds. Dat ze zich vereerd voelde mijn tweede getuige te zijn. Hoewel ik de laatste weken, net als Wolfs, sterk het gevoel had dat ik nog een dochtertje zou krijgen had ik toch een gezonde kriebel in mijn buik. Uiteraard vond ik het veel belangrijker dat mijn kleine ukkie gezond was, maar daar zou ik met de twintig weken pas echt zekerheid over hebben. Wat de verloskundige gisteren kon zien, zag mijn kindje er goed uit. Maar de echo gisteren was om naar ons wondertje te kijken. Te genieten. Niet om dingen uit te sluiten. De bel ging en ik vloog naar boven. "Lina!!"Knuffelde ik mijn hartsvriendin bijna plat. Ik had haar al een week of 2 niet meer gezien. Ze beantwoordde mijn knuffel en bekeek me daarna goed. "Je ziet er prachtig uit, Eef. Je kunt echt al goed zien dat je zwanger bent." Ik straalde van trots. "Ik ben zo blij dat hij of zij er nog is. Het had heel anders af kunnen lopen.." Lina knuffelde me opnieuw. "Lieverd, niet aan denken. Je hebt een engeltje op je schouder gehad met die vrachtwagen. Je kindje is net zo sterk als jij." Ik sloot kort mijn ogen. "Dat zei Wolfs ook al." Lina liet me los en glimlachte naar me. "Niet meer aan denken dus! Kom, lieverd. We gaan naar beneden. Is Marion er al?" Voor ik kon antwoorden ging de bel en liet ik Marion binnen die ook een knuffel kon verwachten. Ook al had ik haar een paar uur geleden op het bureau nog gezien. Samen met mijn 2 beste vriendinnen liep ik de trap af waar mijn 2 schatjes een prachtig kasteel van duplo hadden gebouwd. Toen mijn mooie popje me ontdekte wees ze vrolijk naar het kasteel. "Papa en Oos asteel emaakt! Papa egge Inses asteel!" Ik knielde bij Roos neer en liet mijn hand door haar prachtige blonde lokken glijden. "Wat hebben papa en jij een mooi kasteel gemaakt, liefje. Het is inderdaad wel een prachtig prinsessenkasteel. Zou jij later wel in een kasteel willen wonen?" Roos keek me met haar prachtige blauwe ogen aan. "Oos ieuwe uis, asteel." Gisteren hadden we ook de sleutel van ons huis gekregen en hadden we Roos meegenomen om haar het huis te laten zien. Ze was er niet meer weg te slaan en vond het bijna erg om weer terug naar de Ponti te gaan. Ik tilde haar op en draaide haar in het rond. "Ja, ons nieuwe huis is mooi hè, popje van mama?" Roos legde haar kleine hoofdje op mijn schouder. "Jaa uis ooi! Oos mama elpe? Allon apot ake?" Keek ze me vragend aan. Ik moest lachen. Dat ongeduldige had mijn popje van mij. Toch nog iets wat ze van haar moeder had geërfd. Wolfs had een naald tevoorschijn getoverd en overhandigde hem aan mij. Met zijn hand gleed hij over mijn rug wat me een een rilling bezorgde. Met elke aanraking wist die man me gek te maken. Nog steeds. En waarschijnlijk bleef dat ook altijd zo. Mijn liefde voor hem groeide iedere dag en hoewel ze zeggen dat het verliefde gevoel na een tijdje overgaat in houden van was het bij mij beide aanwezig. Ik was nog steeds smoorverliefd op hem én ik hield ziels en zielsveel van hem. Ik had nog steeds periodes dat ik niet kon begrijpen wat Wolfs met mij moest. Waarom hij mij zo leuk vond. Ik had door mijn verleden zo vreselijk veel littekens op mijn hart. Littekens waar Wolfs regelmatig de dupe van was. Altijd bleef hij rustig. Altijd bleef hij geduldig. Ik sloeg een gil toen ik een hand op mijn schouder voelde. "Eef, schatje, gaat het wel?" Ik zette mijn gedachtes aan de kant en glimlachte lief. "Ja, het gaat prima. Ben je er klaar voor popje?" Richtte ik mijn aandacht snel op Roos. "Jaaa!" Ik stopte de naald voorzichtig in het kleine handje van Roos en sloeg mijn hand er beschermend overheen. "Samen tot 3 tellen, Roos?" Nog voor ik kon antwoorden hoorde ik haar al vrolijk 'één'  roepen. Ik schudde lachend mijn hoofd en telde samen met haar verder. Bij 3 staken we de naald in de ballon en vloog de roze confetti door de Ponti. Ik keek opzij naar Wolfs en zag de tranen in zijn ogen. Hij sloeg zijn armen om Roos en mij heen en kuste me vol liefde. 1 hand liet hij langzaam naar mijn buik glijden en toen hij de kus afbrak fluisterde hij tegen mijn lippen. "Ik hou van mijn meisjes. Ik ben de gelukkigste man ter wereld. Ik heb de mooiste vrouw ter wereld. En straks de 2 mooiste dochters ter wereld." Ik veegde zachtjes de traan van zijn wang. "En wij houden van jou, Floris Wolfs." Roos strekte haar armpjes naar Wolfs. "Papa ie uile. Oos ouwe jou. Mama ouwe jou. Ussie ouwe jou." Ik gaf mijn popje aan Wolfs en gaf ze even wat tijd samen. Lina en Marion hadden zich al die tijd stil gehouden en vlogen nu op me af. Met z'n 2en knuffelden ze me bijna plat. "Gefeliciteerd!" Schreeuwden ze in koor. "Je begrijpt dat je binnenkort een middag met ons gaat shoppen Eef? We gaan dat kleine meisje van jou gruwelijk verwennen." Ik voelde me zo vreselijk geliefd. "Ik had niet anders verwacht. Dat hebben jullie bij Roos ook gedaan."

Zuchtend draaide ik me van mijn linker op mijn rechterzij. Ik wist niet hoe lang ik al in bed lag maar ik had nog geen oog dicht gedaan. Wolfs sliep. "Eef, ga slapen." Verkeerd gedacht. "Dat kan ik niet." Hij knipte het lampje naast het bed aan en keek me bezorgd aan. "Waarom niet, lieverd? Wat is er? Voor je de ballon doorprikte was je ook al zo afwezig. Wat is er toch, schatje?" Nog voor ik me er tegen kon verzetten, was ik al gebroken. Meteen werd ik in Wolfs' armen getrokken en begon hij me te sussen. "Hee schatje toch. Sshh, rustig maar." Hij drukte een overvloed aan kusjes op mijn hoofd. "Sshh hee sshh." Langzaam begon hij me heen en weer te wiegen en gleed met zijn hand door mijn warrige haren. Ik richtte me op zijn liefkozingen, op zijn hartslag en kalmeerde al snel. "Ik snap gewoon niet wat je met mij moet, Wolfs." Floepte ik er plotseling uit. "Je kan elke vrouw krijgen die je maar wil. Een vrouw die je met respect behandeld. Een vrouw zonder.." "Zonder wat, Eva?" Vroeg hij me bijna dwingend. Ik wou me los wurmen maar hij had zijn armen te beschermend om me heen. "Zonder littekens, oké?" Schreeuwde ik er woest uit. Ik hoorde hem zuchten en ik werd dichter in zijn armen getrokken. "Eva, liefje toch." De stilte die hij liet vallen maakte me bang. Ik voelde hoe hij mijn hand met mijn verlovingsring pakte en hem langzaam omhoog hief. "Zie je die ring hier, Eef?" Ik knikte en hij ging verder. "Die wordt als we trouwen vervangen voor een andere ring. Een andere ring die ook om mijn vinger zal stralen. Weet je wat die ringen betekenen, Eva?" Als hij me 'Eva' noemde liet hij me altijd huiveren. Ik schudde mijn hoofd. "Die ringen mooie, lieve, knappe Eef betekenen dat jij dan officieel mijn vrouw bent. Dat we voor altijd aan elkaar verbonden zijn. Dat ik je accepteer zoals je bent. Dat ik die littekens op je hart accepteer. Die littekens waar jij helemaal niets aan kon doen, Eef. Die littekens die jou hebben gemaakt tot wie je nu bent. En ja, die littekens die je soms onuitstaanbaar maken. Maar weet je? Ik hou van ieder deel van jou. Ik hou van ieder plekje van je lichaam. Ieder plekje van je ziel. Ieder plekje van je hart. Ieder karaktertrekje. Al die dingen maken jou, Eva. Mijn prachtige, lieve, geweldige Eva. En ik kan je verleden niet ongedaan maken, ik kan je littekens niet van je wegnemen. Maar ik kan er wel voor zorgen dat er mee te leven valt. Dat je er geen nieuwe littekens bij krijgt. Ik hou van jou. Voor nu en voor de rest van mijn leven. En al is het laatste wat ik doe, er komt ooit een dag dat je me geloofd. Dat je nooit meer twijfelt aan mij en mijn gevoelens voor jou." Hij kuste mijn tranen weg en streelde door mijn haren. Er was zo ontzettend veel wat ik wou zeggen maar ik wist dat zijn doel was mij in slaap te krijgen. En maar wat graag gaf ik me aan mijn slaap over. Veilig in de armen van mijn geweldige Wolfs.

Een extra lang deeltje vandaag! Slaap lekker!