Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 30

We zijn weer even bij Wolfs

Dat waren de mooiste woorden die Eva kon zeggen. Ik mocht haar weer vast houden. In één seconde had ik haar waar ze hoorde. Veilig in mijn armen. Mijn plotselinge ingeving had geholpen. Haar verlovingsring had haar alle herinneringen terug gegeven. Ik hield haar dicht tegen me aan. Zo dicht had ik haar nog nooit tegen me aan gehad. Ik was zo intens gelukkig dat ik haar weer kon voelen. Haar weer kon ruiken. Haar weer gerust kon stellen. Ik legde mijn hand op haar hoofd en begon zachtjes haar haren te strelen. "Rustig maar, schatje. Roos is veilig bij Esmee. Ze mankeert niets. Geen schrammetje. En ons tweede wonder lijkt op je. Net na het ongeluk was de hartslag even heel erg zwak. De gynaecoloog heeft ieder uur geluisterd en ieder uur werd de hartslag sterker. Jij hebt hem of haar gered, lieverd." Ik voelde hoe ze zich nog meer aan me vastklampte. "Ik was zo bang, Wolfs. Zó bang. Ik zag die vrachtwagen op me afkomen en kon alleen maar aan ons baby'tje denken. Aan Roos denken. Er was niets wat ik kon doen. Niets. Alleen beschermend mijn hand op mijn buik leggen en hopen dat ik een engeltje op mijn schouder had." Ik voelde haar breken in mijn armen en wiegde haar zachtjes heen en weer. Ik streelde zachtjes over haar rug en wist dat mijn aanrakingen haar nu sneller rustig zouden krijgen dan welk woord dan ook. Iedere aanraking tussen ons, voelde nog steeds magisch. Ik pakte een pluk van haar en draaide hem zachtjes rond mijn vinger. Ik wist hoe rustgevend ze het vond als ik met haar haren speelde. Ik gaf haar al mijn liefde. Alle tijd die ze nodig had. Ik was zo vreselijk blij dat ik haar nog had en dat liet ik haar, voor mijn gevoel, meer blijken dan ooit tevoren. Ik voelde aan haar hele houding dat ze met iets zat. "Wat is er, prinses? Je kan me alles zeggen hè?" Ik hoorde haar zachtjes zuchten. "Liefje, als ik jou iets vraag geef je me dan eerlijk antwoord?" Ik drukte een kus in haar haren. "Ja, natuurlijk, schatje. Dat weet je toch?" Ik voelde haar knikken tegen mijn borst. "Ik zag een wit licht, Wolfs. Ik was bijna dood hè?" Ik voelde langzaam een traan over mijn wang in Eva's haren vallen. "Ze hebben je tot 2 keer toe moeten reanimeren, schatje. De eerste keer bij de auto. De broeders voelden geen pols. Ik heb gezien hoe ze je reanimeerde. Ik ben nog nooit in mijn hele leven zó bang geweest. In het ziekenhuis heb je een tweede hartstilstand gehad. Het rondvliegende glas had een ader in je arm geraakt waardoor je zoveel bloed had verloren dat je hart geen bloed meer kreeg om rond te pompen. Een derde zou je fataal geworden zijn, zei de arts. Je was in coma geglipt. Je lag aan de bloedtransfusie en aan de beademing. Godzijdank heb je goed gereageerd op de bloedtransfusie. Je was binnen 12 uur uit coma." Hoe hard ik er ook tegen vocht, ik voelde langzaam meer tranen in Eva's haren druppen. "Je herkende me niet meer en zei dat je me nooit meer wou zien. Je keek zo haatdragend naar me. Je wist niet meer wie Roos was. Wie Marion was. Je dacht dat je vader nog leefde. Ik heb je verlovingsring om je vinger geschoven en toen was je mijn Eef weer. Toen vroeg je wat er gebeurd was." Ik voelde hoe ze zich losmaakte uit mijn armen. Met haar duimen veegde ze zachtjes de tranen uit mijn gezicht. "Oh, liefje toch. Wat moet ik je gekwetst hebben. Sorry.. Het laatste wat ik me kan herinneren is die vrachtwagen die met hoge snelheid op me af kwam. Hoe bang ik was." Ik streelde met mijn hand zachtjes haar wang. "Geen sorry, schat. Ik ben zo blij dat je er nog bent. Ik dacht dat ik je kwijt was." Teder drukte ze haar lippen op de mijne. Ik had niet gedacht die ooit nog te voelen. Met alle liefde die ik in me had zoende ik haar terug. Ik voelde weer een traan mijn ooghoek verlaten. Eva had hem gezien en kuste hem zachtjes weg. Ze drukte haar lippen weer op de mijne en ik proefde het zout van mijn traan. Ze vroeg met haar tong om toestemming en ik opende mijn mond een stukje. Toen haar tong die van mij vond sloot ik mijn ogen. Ik had me al die tijd groot gehouden voor haar maar meer en meer tranen baanden zich een weg naar beneden. De vermoeidheid, de emoties, alles van vandaag begon hun tol te eisen. Abrupt brak ik de kus af en ging bij het raam staan. Waar was ik mee bezig? Ik had me groot willen houden. Eva had me nodig. Wat moest ze wel niet van me denken? "Wolfs, lief, kom eens bij me?" Haalde haar zachte stem mij uit mijn gedachten. Zachtjes schudde ik mijn hoofd. "Floris, lieverd, kom eens bij me." Klonk haar stem nu iets dwingender. Langzaam liep ik terug naar het bed. Nog voor ik de kans kreeg me op het stoeltje te laten zakken tikte ze op het bed. "Hier bij mij." "Dan doe ik je pijn." Hoorde ik hoe emotioneel mijn stem klonk. "Flo, lieverd, ik wil dat je bij mij op bed komt zitten. Je bent altijd erg voorzichtig met me en dat zul je nu ook zijn. Dus doe even niet zo dwars en eigenwijs en kom hier bij me zitten en laat je troosten door mij. Ook jij mag huilen." Ze opende haar armen en keek me met haar bloedmooie ogen indringend aan. Als ze zo naar me keek kreeg ze alles gedaan bij mij. Alles. Langzaam kroop ik in haar armen en legde mijn hoofd zacht op haar borst. Ik voelde hoe haar handen liefdevol door mijn haren gingen. "Goed zo, liefje. Goed zo." Begon ze sussend tegen me te praten. "Kun je me nu vertellen wat je zo overstuur maakt? En kom niet aan met de smoes van het was een lange zware dag. Want ik weet dat er nog iets anders is. Ik ken je, vriend." Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Mijn meisje kende me door en door. "Toen ik Roos uit de auto haalde was ze ontroostbaar. Ze krijste alles bij elkaar en bleef maar herhalen dat jij een sterretje was. En weet je wat het ergste was, Eef?" Ze had haar hoofd op de mijne gelegd en ik voelde hoe ze haar hoofd schudde. "Dat ik haar niet gerust kon stellen. Ik hoorde ze 'reanimatie' roepen en ik wou haar geen valse hoop geven. Ik kon haar niet zeggen dat je geen sterretje was terwijl je dat misschien wel was. Toen ik ze hoorde zeggen dat ze weer een pols hadden heb ik Roos gezegd dat je geen sterretje was en ze stopte meteen met huilen. Meteen." Ik tilde mijn hoofd op en keek haar diep in haar ogen. "Ik ben zo blij dat je nog bij me bent." Kon ik dat niet vaak genoeg herhalen. "Ik hou echt zo vreselijk veel van jou, Eef." "Ik hou ook van jou, liefje." Ik zag dat ze dichterbij kwam om me te zoenen maar legde mijn vinger op haar lippen. Ik zag haar niet begrijpend kijken. "Wacht even. Ik moet je nog iets vertellen." Ik zag haar schrikken. "Hee sshh niets ernstigs. De bank belde. Het huis is van ons, Eef!" Ze begon te stralen. "Dat is geweldig! Echt geweldig! Mag ik al naar huis?" Ik schudde lachend mijn hoofd. "Doe dat nog maar even niet klein eigenwijs ding van me." Voor ze mij een weerwoord kon geven drukte ik liefdevol mijn lippen op de hare en streelde haar haren. "Tijd om te gaan slapen lieve schat van me. Het is al lang middernacht geweest." Kon ik mijn eigen vermoeidheid inmiddels ook verklaren. "Hou jij me vast? Blijf je bij me?" Ik gaf haar een laatste lange zoen en nam haar weer veilig in mijn armen. "Ik blijf altijd bij je, schat." Ze nestelde zich dieper in mijn armen en ik liet me langzaam achterover zakken met haar in mijn armen. Nog voor mijn hoofd het kussen raakte lagen we beiden al te slapen.