Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 40

Al een uur lang keek ik verliefd naar het kleine meisje op mijn borst. Al een uur lang knuffelde en kuste ik haar. Al een uur lang fluisterde ik lieve woordjes tegen haar. Al een uur lang had ik haar nog geen seconde met Wolfs gedeeld. Hij leek dat niet erg te vinden. Hij gunde mij alle tijd met haar. Hij had iedereen gebeld en iedereen was verrast dat de weeën door hadden gezet en we ons, gezonde, meisje al bij ons hadden. Esmee was zo lief geweest om Roos van het kinderdagverblijf te halen en zou straks met haar langskomen. Samen met Marion en Romeo. Mechels en Lina zouden morgen komen. Ik was erg moe en te veel bezoek zou ik nog niet aankunnen. Als ik alles op een rijtje zet besef ik me dat de bevalling gisteren al begonnen was. Ik voelde me vreemd. Ik voelde me raar. Het verklaard mijn absurde gedrag van gister. Mijn huilbui van vanmorgen. Mijn vingers streelden zachtjes het ruggetje van Saar. Ze was nog steeds erg alert. "Zal mama jou zo eens even aan papa geven, kleintje?" Ik keek naar Wolfs en zag zijn ogen stralen van trots. Bij Roos had het veel langer geduurd voor ik haar aan Wolfs kon geven. Ik tikte op mijn bed. "Kom je bij me liggen?" Hij kroop bij me op bed en met 1 hand maakte ik de bovenste knoopjes van zijn overhemd open en legde onze dochter toen voorzichtig op zijn borst. Beschermend legde Wolfs zijn grote handen om haar heen. "Papa's mooie prinsesje." Drukte hij een kus op het mutsje op haar hoofdje. Ik zag een traan over zijn wang rollen en ik veegde hem voorzichtig weg. "Liefje, het spijt me. Ik ben een bitch geweest." "Maar wel mijn bitch." Grinnikte hij door zijn tranen heen. "Wolfs! Ik ben serieus. Het spijt me, echt. Het rommelde gisteren al in mijn buik. Omdat ik pas 34 weken zwanger was ben ik er geen seconde vanuit gegaan dat het wel eens weeën zouden kunnen zijn. Pas toen het ondragelijk werd begon ik te twijfelen. Nogmaals sorry." Hij drukte een kus in mijn haren. "Geen sorry, schat. Ik kan wel wat hebben. Zeker van jou." Hij boog zijn hoofd naar me toe en drukte een kus op mijn wang. "Mijn mooie meisje. Ik weet dat ik het al minstens 100 keer gezegd heb, maar god, wat ben ik trots op jou! Je hebt het geweldig gedaan, Eef." Ik liet mijn hoofd op zijn schouder zakken. "Je bent lief. Maar zonder jou had ik het niet gered. Je bent echt de allerbeste man die ik me maar kan wensen, Wolfs. Alles doe je voor me. Altijd. Zonder dat ik er om hoef te vragen. Soms lijkt het alsof je mijn gedachten kunt lezen." Hij liet 1 vinger zacht over mijn wang glijden. "De allerbeste man voor jou zijn gaat me gemakkelijk af. Het is namelijk zo vreselijk makkelijk om van jou te houden. Voor wij een relatie kregen was je al 6 jaar mijn beste vriendin. Zat ik, als je werkpartner, al 6 jaar 24 uur per dag op je lip. En had ik dus al 6 jaar de tijd om je goed, echt goed, te leren kennen. Om die vreselijk hoge muur van jou af te breken. En met elk steentje die van jouw muur viel kwam er een nieuw stukje Eva boven. Met elk steentje ging ik een beetje meer van je houden. Je liet me namelijk steeds dichter bij je komen. En dit klinkt misschien arrogant, maar na 10 jaar durf ik wel te zeggen dat ik, door in je ogen te kijken, precies kan zien hoe jij je voelt." Ik voelde een warm gevoel door mijn lichaam stromen. Er was inderdaad niemand die me beter kende dan Wolfs. "Dat is niet arrogant, dat is de waarheid. Je ziet het als ik verdrietig ben, je ziet het als ik boos ben, je ziet het als ik bang ben, je ziet het als ik gelukkig ben. Ik hou van je." Hij liet zijn vinger nogmaals zachtjes over mijn wang glijden. "En ik hou van jou, Eef. Ontiegelijk veel." Hij legde zijn hand weer op het ruggetje van onze dochter en begon zachtjes tegen haar te praten.

Romeo was de eerste die mijn kamer binnen kwam. "Je hebt het goed voor elkaar, Wolfs!" Gaf hij mijn aanstaande een klap op zijn schouder. "Je gaat trouwen met de mooiste rechercheur van ons korps." "Niet flirten met mijn verloofde hè, Sanders." Kon Wolfs het niet laten hem te onderbreken. Romeo moest lachen. "Geen zorgen, man. Jij bent de enigste man die die vriendin van jou vertrouwd. En terecht. Je bent goed voor haar. Maar ik zei dus, Floris Wolfs, dat je het goed voor elkaar hebt. Je gaat trouwen met de mooiste vrouw van ons korps, je hebt thuis een prachtige dochter." Hij keek opnieuw naar het kleine meisje dat op mijn borst heerlijk lag te slapen. "En je hebt er een prachtige dochter bij gekregen. Menig man is jaloers op je. Gefeliciteerd, man!" Ik had Wolfs' glimlach steeds groter zien worden. "Bedankt, Romeo. Ik besef mezelf ook maar al te goed hoe vreselijk veel geluk ik heb. Ik heb de mooiste vrouw én de mooiste dochters." Romeo liep voorzichtig naar me toe en gaf me 3 kussen. "Gefeliciteerd, Eef. Ze is bloedmooi." Ik glimlachte verlegen. "Dank je wel, Romeo. Ik moet je mijn excuses maken voor.." "Eva.." Onderbrak hij me al. "Daar wil ik helemaal niets van horen. Je was aan het bevallen en ik was je inderdaad wel een beetje aan het stangen. Het spijt mij ook." Ik glimlachte. "Zand er over dan maar." Hij knikte. "Marion en Esmee nemen zo het cadeautje mee voor kleine Saar." Nog voor ik antwoord kon geven stonden Marion en Esmee in de kamer met mijn 'grote' kleine meid. Mijn kleine meid die ik zo vreselijk had gemist vandaag. Mijn kleine popje. "Papaaaaa!" Zei ze zachtjes. Esmee en Marion hadden haar waarschijnlijk gezegd dat ze zachtjes moest doen."Oos oote us!" Zei ze vol trots. Wolfs pakte haar over van Esmee en knuffelde haar. "Papa's prinses is inderdaad een grote zus. Zal papa jou je kleine zusje laten zien?" Roos knikte. "Oos eine us ien!" Wolfs kwam voorzichtig naar me toe en knielde met Roos in zijn armen bij mijn bed neer. Ik zag Roos steeds meer stralen van trots. "Eine us ooi! Magge Oos eebie usje eve?" Mijn hart smolt en ik knikte. "Natuurlijk mag dat, popje." Roos gaf Saar heel voorzichtig een kusje op haar wangetje. Esmee en Marion waren ook voorzichtig dichterbij gekomen. "Oohh, Eva.." Bracht Esmee uit. "Wat is ze klein. Wat is ze mooi." "Wat een schatje, Eef." Bracht ook Marion uit. Ik kreeg van mijn beide collega's 3 zoenen. Wolfs nam de grote Nijntje knuffel, Marion had haar kamertje gezien, aan en hing de schattige kleertjes die we gekregen hadden op. Onze collega's waren echt gek. Roos zat vertederend naar Saar te kijken en aaide voorzichtig met 1 vingertje over haar wangetje. "Wil je haar even vast houden, popje?" Vroeg ik mijn extreem rustige peuter. Ze knikte blij. "Wolfs, kun jij Saar heel even vast houden?" Hij nam Saar voorzichtig van me over en ik zette Roos tussen mijn benen. "Geef haar maar weer." Wolfs legde Saar voorzichtig op de schoot van Roos. Ik hielp Roos met haar hoofdje ondersteunen. Roos bleef maar zachtjes kusjes op haar wangetje geven. "Oos ouwe jou, Aar." Hoorde ik haar zachtjes fluisteren. Ik slikte de brok in mijn keel weg. Mijn leven was volmaakt. Op 1 ding na.