Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 32

Bij het zien van de overvolle parkeergarage voelde ik mijn maag al in de rondte draaien. "Draai maar weer om, Wolfs. Dit wordt niets." Hij legde zijn hand op mijn been. "En jou het hele weekend in een jurkje laten lopen terwijl je daar een bloedhekel aan hebt? Jou maandag in een jurkje naar het bureau laten gaan? Mechels ziet je aankomen." Grinnikte hij. "Als je maar niet denkt dat ik dit voor mijn lol doe, Floris! Ik háát shoppen!" Hij parkeerde de auto behendig op het uiterste puntje van het dak en keek me geamuseerd aan. "Maar je haat het nóg meer om een jurk te dragen! Stiekem vind mijn koppige Eva het hartstikke leuk om, op dit moment, kleren voor zichzelf te kopen." Ik rolde geïrriteerd met mijn ogen."En waar baseer je dat op? Het is hier véél te druk. Ik moet een pokke eind naar de lift lopen. Nou wát leuk zeg, dat shoppen!" Nog steeds geamuseerd haalde hij de kinderwagen uit de auto terwijl ik mijn deur overdreven hard dichtgooide. "Wat ik met 'op dit moment' bedoelde, Eva, is dat je het, nu je zwanger bent, leuk vind om kleren te kopen. Dat betekend namelijk dat je jouw prachtige buikje gaat zien. En dat, mevrouwtje Wolfs, is iets waar je al naar uitkijkt het moment dat je die test deed. Ik ken je." Ik had Roos uit de auto gehaald en zette haar in haar wagen. "Niet goed genoeg. Ik vind shoppen niet leuk. Nu niet. Dan niet. Nooit niet. En nu wil ik naar de Prénatal en dan weer naar huis." "Zie je wel dat je het leuk vind." Gleed hij met zijn hand door mijn haren. "Anders zou je eerst naar een andere winkel willen." "Floris!" Wierp ik hem een vernietigende blik toe. "Ik wil alléén naar de Prénatal en dan meteen naar huis. Ik heb niets nodig verder." "Ik wel!" Zag ik zijn ogen glinsteren. "En onze dochter ook." "Dit vind je leuk hè? Mij treiteren?!" Lieten mijn hormonen me weer onterecht uitvallen tegen hem. Ik kneep mijn handen stevig om de kinderwagen en liep met grote passen richting de lift. Wolfs volgde me. "Eef, wacht nou even. Waarom zou ik dat leuk vinden?" Met een ruk draaide ik me naar hem om. "Je weet dat ik het niet leuk vind om te gaan shoppen en inééns heb je van alles nodig! Toevallig of niet?"Verbaasd keek hij me aan. "Kalmeer nou even. Je weet dat dit niet terecht is. En ik weet dat je het verschrikkelijk vind dat het zo druk is, dat dat, op dit moment, misschien nog te zwaar voor je is. Maar ik heb toch niet gezegd dat we hier de hele dag blijven, Eva? Dat maak je er helemaal zelf van. Je weet zelf ook wel dat ik je niet de hele stad door laat slenteren als je dat niet trekt. Het valt me van je tegen dat je denkt dat ik je zou treiteren. Dat heb ik nog nooit gedaan, Eva van Dongen!" Met die woorden liep hij langs me heen en drukte het knopje van de lift in. Verbaasd keek ik hem na. Ik was te ver gegaan deze keer. "Kom je, schat?" Weer verbaasde hij me. Hij zei wat hij wou zeggen en was het meteen kwijt. Meteen was hij weer lief. "Schat, kom nou. Ik ben geen portier." Maakte hij alweer grapjes. Te verbaasd om ook maar iets te zeggen duwde ik de wagen de lift in. Wolfs legde zijn hand op mijn schouder en kneep er zachtjes in. "Ontspan nou even. Roos heeft wat nieuwe broeken nodig maar die heeft de Prénatal ook wel. Gaan we daarna gewoon terug naar huis. Mijn overhemden houden het nog wel even vol." Hij streek een pluk haar achter mijn oor. Ik voelde zijn adem in mijn nek blazen en sloot kort mijn ogen. Nog een pluk werd achter mijn oor gestreeld. Even, héél even, voelde ik me rustig worden. De lift deuren gingen open en er stond een vrouw zo met haar kinderwagen dat ik er niet langs kon. Ik voelde me meteen weer kwaad worden en wou mijn wagen tegen de hare rammen. Zachtjes uiteraard, zodat Roos er niets van zou voelen. Ze moest maar aan de kant gaan. Ik had voorrang en ik was niet van plan ook maar één meter aan de kant te gaan. Ik kon trouwens ook nergens heen. Maar het ging om het principe. Het was Wolfs' verstevigde grip op mijn schouder die me tegenhield. "Als u nou gewoon even naar achteren gaat kan ik er uit, u er in, iedereen tevreden." Ik zag dat de vrouw iets wou zeggen. "Mevrouw, voor uw eigen gezondheid gaat u nú aan de kant!" Ik kookte van woede en reed mijn wagen een stukje naar achteren om de hare te rammen. Ze besloot eieren voor haar geld te kiezen en ging opzij. "Trut." Siste ik zacht toen ik langs haar heen liep. Zacht genoeg zodat Roos het niet hoorde, hard genoeg dat zij het wel hoorde.

Ongemakkelijk stond ik bij het rek met broeken. Ik vond alles lelijk. Eigenlijk vond ik mezelf lelijk. Ik keek geïnteresseerd rond. Ik wou mijn onzekerheid verbergen voor Wolfs. Maar ergens ook weer niet. Bah, wat had ik een hekel aan die hormonen. Zonder was ik ook wel eens onzeker maar lang niet zo vaak als mét die dingen. Wolfs kwam aanlopen met een stapeltje kleren. Hij hing ze over de kinderwagen. Pakte met 1 hand de wagen, met zijn andere hand nam hij mijn hand in de zijne en trok me zachtjes, maar dwingend, mee naar de pashokjes. Hij drukte me een hokje in en gaf me een broek en een shirt, wat stiekem precies mijn smaak was. "Aah,Floris! Dit ga ik écht niet passen hoor! Heb je dat shirtje gezien? Wat een afschuwelijk ding zeg!" Hij kuste me zachtjes en trok het gordijn dicht. "Over 3 minuten ben je klaar. Geen minuut later, jongedame!" Sprak hij me streng toe. Als hij zo tegen me sprak kon ik hem maar beter niets weigeren. Toen hij exact 3 minuten later het gordijn opzij schoof stond ik mezelf net te bekijken in de spiegel. Zijn handen gleden over mijn armen. "Je bent prachtig, Eef. Ik vind je altijd prachtig.." Hij schoof mijn shirtje een stukje omhoog en de band van mijn broek liet de eerste tekenen van mijn zwangerschap nog mooier uitkomen. Zijn handen liet hij beschermend op mijn buik rusten. Het kusje achter mijn oorlel, mijn zwakke plek, liet me zachtjes kreunen. Ik maakte me los uit zijn omhelzing voor ik meer wou en duwde hem zachtjes het hokje uit. Ik trok het gordijn dicht en trok mijn jurk weer aan. "Dank je, Wolfs." Kuste ik hem toen ik het pashokje weer uit kwam. "Voor wat, schatje?" "Dat je me beter kent dan dat ik mezelf ken. Ik vind die kleren hartstikke mooi." Opnieuw kuste hij me achter mijn oorlel en fluisterde zachtjes. "Weet ik toch, schatje." In mijn oor. Ik voelde hoe ik begon te blozen en duwde de kinderwagen snel naar de kinderkleertjes. Roos groeide zo hard dat haar broeken, zoals Wolfs al gezegd had, langzaam te klein aan het worden waren. Mijn ogen gleden over de schattige kleine jurkjes. Zouden Wolfs en Roos dan toch gelijk hebben? Zou er weer een klein, schattig meisje in mijn buik zitten? Wolfs zag me, uiteraard, staren en pakte het jurkje uit het rek. "Schattig, hè?" Ik knikte langzaam. "Wil jij het eigenlijk weten, Wolfs? Ik bedoel, voor de 20 weken echo. Ik weet dat je tegenwoordig geslachtsbepaling kan laten doen. Ik kan eigenlijk niet meer wachten." Hij trok me tegen zich aan. "Miss ongeduld." Hij zag dat ik iets wou zeggen en drukte snel zijn lippen op de mijne. "Ik kan ook niet meer wachten, schatje. Al weet ik het toch al. Jij nog steeds geen voorgevoel dan?" Ik knikte. "Jawel. Sinds die droom over ons huis moet ik met pijn in mijn hart toegeven dat ik denk dat je gelijk hebt." Hij grijnsde breed. "Zei ik toch!" Ik gaf hem een mep tegen zijn borst. "Als het een meisje is wil het nog niet zeggen dat ze op mij lijkt, Floris Wolfs! Dat is alleen maar wat JIJ hoopt!" Met die woorden liep ik naar de spijkerbroekjes in Roos haar maat en begon er vrolijk tussen te snuffelen. Wat hield ik toch van Wolfs. Hij wist me altijd, op ieder moment van de dag, in iedere situatie, op te vrolijken.

Niet helemaal zoals ik gehoopt had! Hopelijk vinden jullie het toch mooi! Bedankt aan iedereen die trouw op mijn verhaal stemt. Ook bedankt aan de nieuwe stemmers. Jullie maken me gelukkig!