Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 13

Er vlogen een paar weken voorbij. Een paar weken waarin Wolfs en ik met geen woord meer over zijn 'geheimzinnige' date met Lina hadden gerapt. Hij vroeg me zijn vertrouwen en dat had ik hem gegeven. Ik kon het beste maar rustig afwachten. Al viel dat met mijn ongeduldige karakter niet altijd mee.

Gehuld in alleen mijn lingerie stond ik voor de spiegel. Vandaag had ik de eerste echo bij de verloskundige. Stiekem zag ik daar best een beetje tegenop. Niet om het feit dat ik mijn ukkie voor de eerste zou zien, in tegendeel zelfs. Ik kon niet wachten hem of haar op het echoapparaat te zien. Ik was gewoon heel bang dat er iets niet goed zou zijn. Ik had best wat stress gehad. Ik wist dat ik waarschijnlijk spoken zag maar ik was pas gerustgesteld als ik mijn kindje met mijn eigen ogen had gezien. Als ik zeker wist dat alles er goed uit zag. Ik liet mijn ogen over mijn lichaam glijden en vond het best jammer dat je nog niets kon zien. Ik legde mijn handen op mijn buik en sloot mijn ogen. "Mama kan niet wachten jou straks te zien, ukkie. Mama houdt nu al onbeschrijfelijk veel van jou." Ik wist dat mijn ukkie mijn stem nog lang niet kon horen maar dat 1 op 1 contact had ik tijdens mijn eerste zwangerschap ook heerlijk gevonden en naarmate mijn zwangerschap vorderde begon Roos ook echt op me te reageren. Ik was zo in gedachten dat ik niet in de gaten had dat Wolfs achter me stond. Voorzichtig legde hij zijn handen op die van mij en liet zijn hoofd op mijn schouder rusten. Even bleven we zwijgend zo staan. Genietend van elkaars gezelschap. Uiteindelijk draaide ik me om in zijn armen en verbrak de stilte. "Ik kan niet wachten tot mijn buik begint te groeien. Tot ik hem of haar voel bewegen. " Hij kuste me teder. "Ik ook niet, liefje. Net als ik niet kan wachten haar straks op de echo te zien." Ik schudde lachend mijn hoofd. "Jij wil zo graag een klein kopietje van mij dat je voor de verandering even vergeet dat het ook een klein Florisje kan zijn." Hij tikte me speels op mijn neus. "Het wordt geen Florisje. Dit wordt mijn mini Evaatje. Ik ben straks de koning te rijk met mijn 3 prachtige prinsesjes." Ik maakte me los uit zijn omhelzing en begon mijn shirtje aan te trekken. "Je lijkt nogal zeker van je zaak, lieverd." Hij had een grote glimlach op zijn gezicht. "Dat ben ik ook, schat. Ik maak geen jongetjes. Ik ben toch totaal geen jongensvader? Zie je mij al voetballen? Met auto's spelen? Ik ben een echte meisjesvader. Laat mij maar lekker met poppen spelen, mooie staartjes in haartjes maken, uren shoppen." Ik kon niet anders dan hem gelijk geven. "Roos had zich geen betere vader kunnen wensen. Ze boft vreselijk met jou. Maar ik spreek jou wel weer als we weten wat het wordt." Ik zag de twinkeling in zijn ogen. "Heb jij geen voorgevoel dan?" Ik dacht even na en schudde toen langzaam mijn hoofd. "Om heel eerlijk te zijn heb ik dat, op dit moment, niet. Bij Roos wist ik meteen heel zeker dat ze een meisje zou zijn. Misschien dat mijn voorgevoel wel komt als ik straks op de echo heb gezien dat alles goed is met hem of haar." Dat laatste fluisterde ik bijna onhoorbaar. Al wist ik bijna zeker dat Wolfs het gehoord had. Ik had mijn broek aangetrokken en hij begon met de borstel mijn haren te kammen. Daar kon hij vreselijk van genieten. "Ben je daar bang voor, schatje? Dat er iets niet goed is met ons kleintje?" Ik knikte bijna onzichtbaar en voelde hoe er een kus in mijn haren werd gedrukt. "Had me dat dan eerder gezegd, schatje. Dan hadden we het er samen over kunnen hebben. Hadden we misschien eerder een afspraak bij de verloskundige kunnen krijgen." Hij deed een elastiekje in mijn haar en draaide me toen naar zich toe zodat hij mijn ogen kon zien. "Beloof je me dat je niet meer met zulke dingen rond blijft lopen? Ik weet dat je het heel moeilijk vind me iets te zeggen. Maar je kunt me alles zeggen, liefste Eef. Altijd." Ik voelde hoe mijn hormonen me alweer week maakten vanbinnen. "Ik weet niet of ik het je kan beloven maar ik kan wel beloven dat ik mijn best zal doen." Ik sloeg mijn ogen neer. "Ik ben gewoon bang dat er door die stress van Lina en jou iets niet goed is met onze baby. En.." Hij legde me het zwijgen op door zijn vinger op mijn lippen te leggen. "Ik weet zeker dat onze baby kerngezond is. Haar moeder is namelijk elke dag kotsmisselijk. Haar moeder huilt om alles. Haar moeder lust geen chocolademelk meer. En haar moeder is soms een beetje mijn hormonster." Ik lachte door mijn tranen heen. Hij wist me altijd op te vrolijken. "Of zijn moeder, Wolfs." Hij kuste me op mijn neus. "Goed jij wint, of zijn moeder. Het belangrijkste is dat we samen een gezond kindje op deze wereld zetten." Hij kneep bemoedigend in mijn hand. "Ben je er klaar voor, mooiste? Dan gaan we." Ik knikte stellig. "Meer dan klaar."