Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 10

De rest van de nacht had mijn kleine meisje rustig geslapen. Ik had alle uren op de wekker aan me voorbij zien gaan en stond bij het kleinste geluidje bij het ledikantje van Roos te luisteren of ze nog ademde. Daarnaast miste ik Wolfs, ondanks onze ruzie, vreselijk. Het was koud en kil in bed zonder mijn maatje. Mijn geliefde. Voor de zoveelste keer die nacht keek ik op de wekker. 05.30. Ik wist dat van slapen toch niets meer zou komen en besloot onder de douche te gaan om alles van me af te spoelen. Ik trapte de dekens van me af en stond op. Ik merkte al meteen dat ik dat beter niet had kunnen doen. Mijn ukkie liet me heel duidelijk merken dat hij of zij er was. Ik voelde hoe de haren tijdens het spugen uit mijn gezicht werden gehouden, hoe er over mijn rug werd gestreeld. Stiekem vond ik dat erg fijn, al zou ik dat, zeker nu, nooit laten blijken. Hij veegde met een handdoek mijn mond af en gaf me een glas water. "Betuttel me niet zo, Floris! Ik heb je hulp niet nodig! Ik red mezelf prima!" Hij zuchtte "Daar dacht je vannacht heel anders over, Eef." Ik nam een slok van het water en zette het glas iets te hard op de grond. "Eva, voor jou!" Ik stond op en schopte per ongeluk tegen het glas aan waardoor het aan diggelen vloog. "Godverdomme!" Ik wou bukken om het op te ruimen maar voelde hoe ik bij mijn hand werd gepakt en op het badkamerkrukje werd gedrukt. Ik trok me er, eigenwijs als ik was, niets van aan. Hoewel ik nog steeds kotsmisselijk was liet ik niet toe dat Wolfs de door mij gemaakte scherven op zou ruimen. Ik glipte snel de badkamer uit en haalde beneden het stoffer en blik. Toen ik terugkwam werd ik opnieuw door Wolfs op het krukje gedrukt en trok hij het stoffer en blik uit mijn handen. Ik kwam al langzaam weer overeind toen zijn ogen me tegen hielden. "Ik zou blijven zitten, Eva van Dongen!" Hij moet mijn uitdagende blik gezien hebben. "Ik meen het, dame. Als je gaat staan heb je een groot probleem." Ik rolde met mijn ogen. "Chanteur." Ik zag hoe hij de stukken glas bij elkaar begon te rapen. "Pardon?! Chanteur?! Volgens mij heb ik alleen maar het beste met mijn zwangere vriendin voor!" Ik negeerde hem en begon met de handdoek die binnen handbereik lag de natte grond droog te maken. Door het bukken werd mijn maag samen gedrukt waardoor ik opnieuw voelde hoe ik moest spugen. En ondanks dat ik net zo lelijk had gedaan hield Wolfs toch de haren uit mijn gezicht. Streelde Wolfs toch, net zo zacht als net, over mijn rug. Toen hij zeker wist dat ik uitgespuugd was tilde hij me op en stopte me in bed. Hij zag dat ik de dekens van me af wou trappen. "Dat zou ik niet doen. Jij blijft liggen tot ik terug ben." Ik was het hier absoluut niet mee eens. "Hè vervelende vent! Zeur toch niet zo! Ik wil douchen!" Ik zag dat hij geïrriteerd begon te raken. "Jij blijft gewoon even liggen, Eva. Maak het me nou niet zo moeilijk." Ik sloot mijn ogen zodat ik hem niet meer hoefde te zien. Ik hoorde aan zijn voetstappen dat hij naar beneden liep. Ik probeerde te achterhalen wat hij aan het doen was door goed te luisteren. Ik hoorde hem in de keuken rommelen. Niet veel later hoorde ik zijn voetstappen zich weer omhoog verplaatsen. Ik opende mijn ogen en zag hem met een dienblad met een kop thee en een beschuitje de kamer weer in komen. "Wat zei ik nou, Floris? Stop me zo te betuttelen! Ik ben geen klein kind!" Hij zette het dienblad op mijn nachtkastje neer. "Dit is geen betuttelen. Dit noemen ze liefde, Eva. En ik weet dat je me nu nog meer gaat haten, maar dat moet dan maar." Ik zag hem even diep ademhalen, bang om me dit te zeggen. "Jij blijft thuis vandaag." Ik had mijn mond al geopend om iets gemeens te zeggen toen mijn eigen woorden me door mijn hoofd schoten. Ik moet vertrouwen op het oordeel van Wolfs. Als hij nee zegt, moet ik niet ja doen. Ik deed mijn mond weer dicht en knikte langzaam. Ik reikte naar mijn kopje thee maar kon er net niet bij. Ik keek hulpzoekend naar Wolfs die, uiteraard, mijn kopje voor me pakte en hem aan me gaf. "Eef..." Ik zag hem slikken. Hij vond het vreselijk me niet zo te mogen noemen dat zag ik aan alles. "Sorry, Eva.." Hij stopte even. "Beloof je me dat je het me laat weten als je het niet red vandaag met Roos? Dan kom ik meteen naar huis. Ik zal Mechels zeggen dat jullie beiden niet lekker zijn." Ik nam een slok van mijn thee en knikte. "Beloofd." Ik voelde me vreselijk en langzaam rolde er een traan over mijn wang. Ik zag dat Wolfs hem weg wou vegen maar niet goed durfde. Ik gaf hem toestemming door kort te knikken. Toen zijn hand op mijn wang lag om de traan weg te vegen sloot ik mijn ogen. Hij was zo ver weg, en zo dichtbij.