Battle for Love

Chapter twenty

Chapter twenty

Dianne's POV

"I'll be prank on you...You're getting worst everyday." nag-aalalang paalala ni Kuya saken.

I sighed because I myself knows it. Pinipilit kong ipakita sa lahat na malakas pako at wala lang yung sakit ko pero... sumusuko na rin pati katawan ko. I'm getting weaker everyday I wake up.

"I know." halos pabulong na sagot ko. Mas lalo lang akong nanghihina kapag laging inuulit-ulit kung ano ng lagay ko ngayon.>_<

Ako tong nagyayayang magbakasyon pero hindi ko man lang magawang enjoyin ang pags'stay ko dito. Nakakainis naman kasi tong sakit ko eh! Hindi man lang marunong makisama! Like now, nasa kwarto lang ako at nakahiga kase hindi maganda ang pakiramdam ko.

"You also know that I can't increase the dose of your meds right?" tanong pa niya kaya tumango ako. I'm pregnant remember? That's why he can't increase the dosage of my meds...Baka kasi maapektuhan pa ang magiging anak ko.

I heard him sighed at napahilamos sa mukha niya, "Please...take that heart transplant." pakiusap niya.

Napayuko ako dahil sa sinabi niya. Alam ko nag-aalala siya pero...buhay ng anak ko ang malalagay sa panganib kapag pumayag ako sa gusto nila.

"Napag-usapan na natin to diba? My decision is final...at wala ng makakabago nun." sabi ko

Narinig ko ang pagbuntong hininga niya, "But please...pag-isipan mo ulit."

Hindi ko na siya sinagot at nag-iwas nalang ng tingin. Narinig kong bumukas ang pinto, paalis na siguro siya.

"Anong ibig sabihin ng lahat ng narinig ko?!" napatingin ako sa sumigaw and it's Jake.

Halos manlambot ang buong katawan ko nang makita ko ang expresyon ng mukha niya. He's mad but hurt at the same time.

Tinapik naman siya sa balikat ni Kuya, "I think, siya ang dapat mong tanungin." sabi pa niya at lumabas na ng kwarto. Leaving me and Jake here.

"Totoo ba lahat ng narinig ko? May sakit ka? and...you're pregnant?" sunod-sunod na tanong niya.

I bit my lower lip to suppresed my tears. Letse! Bakit kasi kailangang marinig pa niya?! Wala na nga akong balak ipaalam pa sakanya ang lahat eh! Alam ko imposible yun pero ayoko lang naman na kaawaan niya ako. Ayokong isipin ng iba na pinili lang niya ako kase may sakit ako at naawa lang siya saken.

"Y-Yes. I'm suffering at end stage Cardiomyophaty." sagot ko at nakita ko ang pagyuko niya. "I can't take the operation because I don't want to lose our child." halos pabulong na sabi ko.

It's hard for me to say my condition. Sino ba naman kasing matinong tao ang gugustuhing ipagsabe na malapit na siyang mamatay diba?

Lumapit naman siya saken and held my hand. Nagulat naman ako sa biglaang paghikbi niya while kissing the back of my hand.

"I'm sorry... I shouldn't have left you." sabi niya habang umiiyak pa rin.

Hindi ko na rin napigilan ang luha ko sa pagtulo. Hindi ko rin maiwasang isipin na naawa lang siya saken kaya siya nagkakaganyan! Damn! I hate seing other people feel pity for me. Just the thought of that really sucks!

"Consider the operation. I love you at hindi ko alam kung makakaya ko kapag nawala ka saken." sabi ulit niya.

He loves me? Ang sarap pakinggan pero ang hirap paniwalaan. Ilang beses nakong nagtiwala sa tatlong salitang yon pero paulit-ulit lang akong nasasaktan ng dahil sakanya pero bakit ganito? Buo na ang decision ko diba? Pero bakit ngayon na siya ang nagsasabi ay parang nagdadalawang isip nako?