Marauders: Captured Soul

Hoofdstuk 20

Had veel inspiratie, dus hier een lang hoofdstuk!

Misschien is het de verkeerde keuze die ik ga maken. Misschien is het juist beter voor andermans veiligheid. 

Een kleine tinteling ging door mijn wang, toen het harder begon te regenen. Het had een depressieve sfeer, maar voelde toch een beetje goed. Maar waarom zou je voor goed gaan als je weet dat het niet veilig is?

Ik richt mijn staf op Sirius. Hij kijkt me diep aan.

Niet eens geschokt.

Teleurgesteld.

'Ik houd van je,' fluister ik hem toe. Ik heb geen idee of Rose het hoorde, maar daar ging het niet om. 'Altijd.' Zijn blik blijft teleurgesteld en depressief. 

Met kleine aarzeling verlam ik hem. Sirius valt neer op de koude stenen en Rose slaat haar armen om me heen. 

'Ik weet dat je altijd zal gaan voor de goede keuze, Luna,' zegt ze. 'Ik ken je.'

Ik knik licht en zodra ze me loslaat laat ze Sirius met een spreuk zweven. 

'Volg je me?' vraagt Rose. Ze klinkt precies als de Rose die ik altijd heb gekend. Aardig, zorgzaam, maar af en toe ook bitchie. 

Snel pak ik het boek van de grond en druk het tegen mijn borst.

Ik murmel een 'ja' en loop achter mijn vroegere vriendin aan als ze begint te lopen. We lopen een tijdje door de kou. Het is ijzig stil en onze voetstappen weergalmen -samen met de regen- op de straat. Iedereen is binnen. Niemand wil buiten zijn in deze depressieve sfeer. 

We lopen minder lang dan dat ik met Sirius liep en al gauw komen we aan in het Verboden Bos. 

Rose legt Sirius voorzichtig neer. 

'Ik heb een idee,' zegt ze en leunt bedachtzaam tegen een boom. 

'Ik luister,' zeg ik, maar twijfel.

'Je gaat dadelijk naar binnen met Sirius. Hij mag je zijde niet verlaten. Je pakt wat spullen die je belangrijk vindt en die neem je mee naar mij. Verzin zelf maar iets met Sirius.' Rose kijkt naar Sirius die nog op de grond ligt. Schuldgevoel kruipt in me op. 

'Prima, ik ben dan weer hier over ongeveer twintig minuten,' zeg ik en pak Sirius' pols vast. 

Ik laat hem vrij van de vloek en Sirius komt langzaam overeind. Nog steeds heb ik zijn pols vast. 

'Tot zo, sis,' zegt Rose en ik glimlach even. Die bijnaam gaven we elkaar altijd als we een plannetje in onze gedachten hadden. 

Sirius en ik lopen is stilte naar Zweinstein. Hij verlaat mijn zijde niet en zodra we de Ravenklauw-toren inlopen ook niet. 

'Ik blijf hier,' fluistert Sirius als ik de meidenslaapzaal inloop. Ik kon amper geloven dat hij toch doet wat hem wordt opgedragen, terwijl ik hem een soort van verraadt. 

'Luna, waar was je?' vraagt Jane, zodra ze de badkamer uitkomt. 

'Buiten,' antwoord ik en probeer mezelf sterk te houden vanbuiten. Vanbinnen ben ik helemaal gebroken. 'Maar ik moet even wat spullen pakken, ik moet even kort naar huis. Het gaat slecht met papa.'

'Dat is vervelend,' zucht Jane en ze ploft op haar bed. Haar olijf-groene ogen staren me bezorg en bedachtzaam aan. Intussen pak ik alles wat ik belangrijk vind; mijn hoodies, een paar broeken, wat onderkleding, mijn -niet normaal dure- tekenspullen en mijn boekje met gedichten en verhalen. Alles stop ik in mijn rugtas. 

Ik snel naar de badkamer en pak mijn tandenborstel, haarborstel en -wie had mijn beanie hier nou weer neer gelegd?- mijn beanie. 

'Hoelang blijf je weg?' vraagt Jane. Ik stop alles in mijn rugtas en slinger het over mijn schouder.