Marauders: Captured Soul

Hoofdstuk 25

Josh

Duister sluit ik mijn ogen en bijt op mijn lip. Ik kan niet geloven dat we van Perkamentus gewoon op onze luie krent mogen zitten, terwijl een paar Schouwers Luna "proberen" te vinden.

'Josh,' begint Tyler als ik licht mijn hoofd schud. 'Ze vinden haar wel.'

'En wat als ze haar niet vinden?' breng ik ertegen in. 

Ik kijk op de klok. Het was al half één s'middags. Ruim twaalf uur geleden renden we met een groep van twaalf naar het kantoor van Perkamentus om te vertellen dat Luna mee was gegaan met McArdi.

'Natuurlijk wel,' zegt mijn beste vriend. 'En daarbij; Luna gaat niet zo snel dood. Al zou je het willen. Die meid is oersterk.'

Ik zucht en sta op. 

'Je hebt gelijk, bro,' zeg ik. 'Laten we gaan eten, ik heb nog niks gegeten vandaag.'

'Idioot,' sist Tyler en loopt met me mee de Slaapzaal uit naar de Leerlingenkamer.

Al snel doen we een wedstrijdje de trap af, valt Tyler bijna over de kat van Vilder en rennen we de Grote Zaal in. Gelukkig is er nog best wel wat eten, ondanks dat iedereen al had geluncht. 

De lessen zijn in principe in volle gang -zoals je het zou kunnen zeggen- maar Tyler en ik hebben gewoon niet de behoefte om naar de lessen te gaan. 

En volgens mij gaan de Marauders ook niet naar de lessen. Die zitten namelijk gewoon aan hun eigen tafel te eten. 

'Bij hun aansluiten?' vraagt Tyler als we op adem zijn gekomen van het rennen. 

Ik knik ter goedkeuring en we lopen naar de Griffoendor tafel, waar we bij de Marauders aanschuiven.

'Yo,' groet James ons. 

'Yo,' antwoord ik droogjes terug. 

Ik pak een broodje en neem gulzig een hap. 

'Oh, het vanavond weer zover,' herinnert Sirius zich opeens iets en port Remus in zijn zij. Die wordt bleekjes en laat zijn eten liggen. 

'Wat is er vanavond?' vraagt Tyler, die naast Sirius zit. 

Ik kijk vragend naar James, die naast mij zit. 

'Big bad wolf, ' fluistert Sirius. 

Ik trek een wenkbrauw op. Wat bedoelt hij daar nou weer mee?

'Laat het maar, oké?' zegt Remus. 

Tyler en ik knikken en beginnen te praten over het idee van Perkamentus. 

'Ik denk dat we het beste haar zelf  kunnen gaan zoeken,' zeg ik. 

Ik weet diep van binnen dat dat nooit gaat lukken. We hebben geen sporen, geen aanwijzingen en merendeel van ons is nog minderjarig. En alleen Tyler lukt het om te Verdwijnselen en Verschijnselen (Ik was gezakt). Dus als we Luna hebben gevonden, dan komen we niet weg. 

Maar misschien vinden we haar niet eens. Misschien is ze zelfs al dood. Wie weet heeft McArdi haar wel vermoordt in opdracht van Je-Weet-Wel. 

Niet aan denken, zeg ik in mezelf, dan wordt je alleen maar depressief.

'Bro, kom je?' tikt iemand op mijn schouder. Ik kijk op en zie Tyler. 

Hij pakt mijn arm en sleurt me achter de Marauders aan. 

'Wat gaan we doen?' vraag ik verward.

'We gaan Luna vinden,' roept Sirius over zijn schouder.

Luna

Ik lik mijn lippen af en tik mijn vingers op de tafel. Het duurt al tien minuten en ik ben nou eenmaal ongeduldig. 

Eindelijk gaat de deur van onze slaapkamer open en Rose verschijnt met een tas eten. 

'Sorry,' zegt ze verontschuldigend en ze gooit de tas op haar bed. 'Ik kwam Lucius tegen en je kent hem denk ik nog wel, nietwaar?'

Ik friemel aan het touwtje van mijn hoodie en rol mijn ogen. 

Ik kan me -jammer genoeg- nog wel herinneren hoe Malfidus was. Altijd chagrijnig, had een kort lontje en duwde iedereen aan de kant die in de weg stond. 

'Verbaasd me niks dat hij aan Je-Weet-Wels kant staat,' snuif ik. 

'Het verbaasde niemand,' grijnst Rose. 'Maar om terug te komen op het onderwerp: we hebben het eten en vader gaat zo meteen naar Manchester.'

'Gaat iedereen mee?' vraag ik. Misschien blijven er wel Dooddoeners om de wacht te houden. Voor als er indringers zijn, of zo. 

'Weet ik niet,' mompelt Rose en ze pakt een rugzak uit de grote kast naast haar bed. Vlug stopt ze er wat kledingstukken in. 

Ik volg haar voorbeeld en begin mijn spullen weer in te pakken. Ook pak ik mijn gedichtenboekje en blader nog een keer naar het gedichtje, waarvan ik niet meer kan herinneren dat ik het heb geschreven. 

'The hell,' zeg ik verbaasd en blader mijn boekje nog een keer door.

'Wat?' vraagt Rose gefronst. Ze komt naast me staan en kijkt over mijn schouder mee.

'Dat vreemde gedichtje van gisteren is weg,' zeg ik. 'Je weet wel, waarvan ik niet meer kon herinneren dat ik die had geschreven.'

'It's magic,' zegt ze. Ik rol mijn ogen en grinnik zacht. 

'Alsof we nog nooit magie hebben gezien,' zeg ik sarcastisch en Rose lacht zacht. 

Ik bijt op m'n lip en denk diep na. Misschien was het verbeelding. Was het een ander soort gedichtje of iets in die trant. 

Rose had het ook gezien. Hoe kon het dan verbeelding zijn? Er is iets aan de hand en ik moet uitzoeken hoe dit komt. 

Maar eerst de belangrijkste dingen: hier weg komen. Daarna zien we wel verder.

'Ze gaan weg,' geeft Rose aan, als ze door het raam kijkt en er een groep van tien man het huis uitloopt. 'Over een minuut gaan wij.'

Ik slinger de rugtas op mijn rug en doe mijn veters vast. Klaar om te gaan. Mijn boekje had ik ook al weggestopt in mijn tas. 

Rose pakt al haar spullen en knikt. 

We zijn er klaar voor.

Mijn vriendin opent het raam en kijkt naar beneden. 

'Drie meter,' mompelt ze. Ik snuif. 

Zoiets was ik al gesprongen -correctie; gevallen-. (Boomhutten; cool, maar gevaarlijk. Zeker als je broer Josh heet.)

Rose klimt door het raam en springt voorzichtig naar beneden. Ze komt netjes op het gras terecht. Daarna klim ik "soepel" door het raam, schuif het een beetje naar beneden en spring dan. 

Ook ik kom "soepel" neer op het gras en Rose geeft me een schouderklopje. 

'Naar Zweinsveld,' zegt ze kortaf en mijn vriendin loopt naar de achterkant van de tuin. Ik volg haar en we komen uit bij een hek. 

Ze geeft me een voetje en ik beland "soepel" neer aan de andere kant. Rose volgt behendig en pakt mijn hand vast. 

'Zweinstein, hier komen we,' zeg ik zacht en voel hoe we Verdwijnselen. 

Naar huis.

Hey mensen, vraagje: wat zouden jullie doen als twee van je favoriete mensen in de wereld naar Nederland komen, kaartjes over drie dagen te koop zijn, je er naar toe mag van je ouders, maar het ontzettend druk is in Amsterdam, waardoor er een volwassen iemand mee moet?? Ik zou gillen, maar super blij zijn en dan huilen.  XX~