Marauders: Captured Soul

Hoofdstuk 12

Luna

Met een hoofd vol verwarring draaide ik mijn hoofd in de richting van de jongen waarop ik een oogje had en luisterde goed naar hoe hij op de stoel naast mijn ging zitten. 

'Wat doe je hier?' vroeg ik maar. Wie weet stonden de drie andere Marauders wel een paar meter achter Sirius en wilden ze nú nog een grap bij me uithalen in deze toestand. Je wist maar nooit.

'Ik euh... wilde je even zien,' zei Sirius zacht. Zeker een excuus om hier te zijn, dacht ik bij mezelf. Maar toch trok mijn mondhoek iets omhoog. Die zin van hem, deed toch wat met me. 

'Zijn de anderen hier ook?' vroeg ik iets harder. Misschien zou die brutale Potter wel antwoord geven op mijn vraag. Maar die zei niets.

'Nee, ik ben alleen,' antwoordde Sirius. 'En het is geen val dat ik hier ben,' voegde hij eraan toe, alsof hij mijn gedachten kon lezen, in plaats ik de zijne.

Ik beet op mijn lip en leunde naar achter. Mijn kussen veerde in en ik ontspande mijn nek. 'Gelukkig maar,' zei ik zacht, het was bijna een fluister. 

Voor een tijdje was het stil en het was geen ongemakkelijke stilte. Ik had mijn ogen gesloten en legde mijn armen naast mijn lichaam neer. Zacht hoorde ik Sirius' ademhalingen. Het klonk op een of andere manier rustgevend. 

Ik sliep bijna, totdat ik Sirius zijn hand voelde bewegen. Heel even dacht ik dat hij mijn hand zou pakken, tenminste, dat hoopte ik. Het gebeurde alleen niet. Natuurlijk zou hij je hand niet pakken. Verdomme, Luna, alsof de man die je leven vergalt opeens je hand zou vastpakken? 

Sirius had zijn hand op het bed gelegd en ik wilde zo graag even doen alsof ik sliep en doen alsof ik droomde, zodat ik zijn hand kon aanraken. 

En toen gebeurde het; ik kreeg eindelijk de motivatie om het gewoon te doen. En ik deed het. Ik legde mijn tegen het zijne aan. Overal gingen schokjes door mijn lichaam. Sirius liet zijn hand gewoon liggen, alsof hij het niet erg vond om mij aan te raken.

Sirius pakte dit keer mijn hand helemaal vast. Ik slikte en kon het niet laten om een klein glimlachje om mijn mond te laten spelen. 

Maar al gauw werd dit geweldige moment verstoord door een deur die best luidruchtig open ging. 

Meteen liet ik Sirius' hand los, ging overeind zitten en draaide mijn hoofd richting de deur. 

'Doe eens zachter met die deur,' klonk de bekende stem van Tyler, de beste vriend van mijn broer. 'Je zusje ligt misschien te slapen.'

'Oh shi-' vloekte Josh en stopte meteen met praten. 

'Hallo meneer Zwarts,' luidde de kalme stem van professor Perkamentus. Waarschijnlijk stopte Josh met praten vanwege het Schoolhoofd.

'Hallo Professor,' zei Sirius en hij haalde zijn hand van het bed af. Mijn mond trok samen tot een streep en probeerde in de richting van de drie storende te kijken. 

'Hé, Luna,' zei Josh en hij kwam op het bed zitten. Hopelijk duwde hij Sirius niet van de stoel. 'Hoe ist?'

'Ik zie nog steeds niks, maar het gaat verder prima,' zei ik, bijna emotieloos. Nog steeds vond ik het rot dat ze binnen moesten komen en ik Sirius' hand los liet. 

'Je zult snel weer kunnen zien, mevrouw Rolline,' zei Perkamentus. 'Weet u hoelang u niks kan zien?'

'Nou, Josh zei dat ik een week weg was en merendeel van de week zag ik gewoon, dus ik denk drie à vier dagen.' Ik leunde tegen mijn kussen aan en liet mijn rechterhand naar de rand van het bed glijden, hopend dat ik Sirius' hand nog even kon aanraken. 

'Oké, ik zal je Fenikstranen geven, om je ogen te genezen,' legde Perkamentus uit. 'Maar omdat je pas na een paar dagen het geneesmiddel krijgt, zul je dan ook na een paar dagen genezen.'

Ik knikte begrijpend en baalde ervan dat ik nu niet Rose even onder ogen kon komen. Nog steeds kon ik het amper geloven dat zij Henk was. Ze was mijn beste en enigste vriendin. Alleen wist ik nog niet waarom ze me gijzelde. Dan had ze wel een heel goede reden nodig.

'Zal ik ze toedienen, Luna?' haalde Josh mij uit mijn gedachten. 

'J-ja, doe maar,' zei ik en legde mijn hoofd in mijn nek, zodat Josh erbij kon. Ook ging ik wat rechter zitten en pakte de rand van het bed vast. Volgens mij was Perkamentus al weg gegaan, toen ik aan het dagdromen was.

Iemand leunde over me heen en er drupte twee druppels in mijn linkeroog. Twee druppels? Moest het niet gewoon één drup zijn?

'Volgens mij deed je een druppel te veel,' zei ik tegen Josh. 

'Perkamentus zei twee druppels,' antwoordde Sirius aan mijn rechterkant. 

'Japp,' was Tyler er mee eens.

'Doe je weer je hoofd naar achter?' vroeg Josh en ik had amper gemerkt dat ik mijn hoofd naar  rechts had gedraaid. Ik deed wat mijn oudere broer zei en slikte even.

Eerste drup. Tweede drup. Done.

'Nou, nu hopen dat je over een paar dagen weer kan zien,' zei Tyler en hij klopte op mijn arm. Ik grijnsde een beetje geforceerd.

'Maar we zagen dat jullie bezig waren met iets,' begon Josh en ik wist dat hij breed grijnsde. 'Dus gaan we maar weer.'

De twee idioten van een jongens renden de Ziekenzaal uit. Als ik kon zien, had ik ze een dodelijke blik gestuurd. 

Ik zuchtte en leunde terug in mijn kussen.  

Even had ik de neiging om iets te zeggen, maar die moed zakte me al snel in de schoenen, die ik niet aan had. Kon ik maar zien, dan had ik in Sirius' hoofd gekeken en als hij me dan leuk vond, was het een stuk makkelijker. Als hij me totaal niet zag zitten, hoefde ik ook niet mijn best te doen, zoals nu.

Uit het niets pakte Sirius mijn hand vast.

'Het spijt me, Luna,' zei Sirius. Even was ik bang dat hij het niet meende en dat er iets "grappigs" volgde, waar alleen de Marauders om konden lachen. Maar hij vervolgde zijn zin. 'Voor alles wat ik en de andere met je hebben uitgehaald.'

Ewaa! Ik ben der weer, sgatteboutjes<3 Ben pas weer thuis en zal gewoon weer op zaterdag updaten. Daarbij, ik zal een nieuw boek beginnen! Het is wel een kort verhaal en gaat niet over Harry Potter. Maar over al die sgatjes die ik heb ontmoet op vakantie. *Grijns* 

Love You All, PotterNerds