Marauders: Captured Soul

Hoofdstuk 22

I had sum freetime, so here's another chapter!

Luna POV

Zodra Je-Weet-Wel de eetzaal binnenliep met een paar handlangers, had Rose gezegd dat we beter morgen met hem kunnen praten. Niet tijdens eten, met iedereen erbij.

We zitten nu op de slaapkamer. Rose speelt met wat vuur dat uit haar hand komt en ik probeer in Whisper's te lezen, maar wordt telkens afgeleid door het vuur.

Uiteindelijk geef ik het op en leg het boek op mijn bed en draai mijn hoofd naar Rose.

'Waarom heb je nooit verteld dat je element kan besturen?' vraag ik. Ze blaast het vuur uit en zucht.

'Omdat ik me schaam dat dit element zoveel kwaad kan aanrichten,' zegt Rose. 'Zeker op Zweinstein met alle leerlingen. Maar nu ik alleen met jou ben en alle Dooddoeners, schaam ik me minder.'

'Omdat hier alleen maar kwaad is,' zeg ik zacht. 

'Jammer genoeg wel,' zegt Rose. 'En het spijt me niet normaal veel dat ik je verblindde door mijn vuur. Ik was bang dat je me zou herkennen, dus raakte ik in paniek.'

'Ik zie weer,' glimlach ik slap. 'Dus maakt het niet zoveel uit.' Ik zucht en staar naar het plafond. 

Hoe zou het met Sirius zijn? Zou hij al hebben verteld dat ik met Rose mee ben gegaan? Natuurlijk wel voor hun veiligheid.

We kunnen beter één persoon meteen missen, dan honderd verdeeld over een maand.

Het is dan misschien niet één van mijn beste poëzie zinnen, maar ik heb al een tijdje niet in mijn boekje met gedichten en verhalen gekeken. Waar is dat boekje eigenlijk?

Ik sta op van mijn bed en pak mijn rugtas van de grond. Mijn hand graait tussen wat kledingstukken, mijn beanie en uiteindelijk vind ik mijn boekje. 

'Wat ga je doen?' hoor ik Rose vragen. Ik zet mijn tas weer op de grond en draai me om naar haar. Rose ziet het boekje en haar gezicht klaart op. 'Oh, je poëzie-boekje.' Ze wiebelt met haar linker-wenkbrauw.

Ik grijns en wiebel ook met mijn wenkbrauwen. Rose schiet in de lach en ik ga naast haar zitten, zodat we de teksten kunnen lezen. 

Gedachten

Zwevend door ruimte en ziel

Vrij maar gevangen

Zo levensecht dat het tegenviel

'Hoe kan je eerste gedicht nu al zo diepzinnig zijn?' glimlacht Rose bewonderend. 'Je hebt dat boekje sinds de derde.'

Ik lach dankbaar en blader wat pagina's door. 

We komen wat andere gedichten tegen, soms een kort verhaaltje en verder alleen losse zinnen.

'Over wie gaat deze eigenlijk?' vraagt Rose na een tijdje. Ze wijst naar een klein verhaaltje halverwege het boekje.

Zeven uur eenzaam

Zeven uur angst

Hij zit alleen

Bloed aan een mes

Neem me mee en laat hem vrij

'Geen idee,' zeg ik verbaasd. 'Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik dat heb geschreven.'

Rose kijkt me vragend aan als ik mijn schouders ophaal en nog een naar het verhaaltje kijk.

 Josh POV [eenuurlaterdanhierboven]

Wanneer het donker wordt staan Tyler en ik op het bordes van Zweinstein. 

Een koude herfst wind trekt aan onze kleding en de kille miezer bevriest mijn gezicht. Het is eigenlijk gewoon al te koud om buiten te zijn, maar we moeten wachten op Sirius.

'Hij komt niet,' zegt Tyler voor de tweede keer. 'Het is veel te koud om naar buiten te gaan.' Zijn tanden klapperen een paar keer op elkaar en hij knijpt zijn ogen samen.

'Natuurlijk wel,' breng ik ertegenin. 'Lily zag er zo woest uit vanmiddag. Die dwingt Sirius toch wel echt.' Tyler snuift ongelovig.

Na nog een kwartier in de kou wachten gaat de eikenhouten deur open en verschijnt Sirius. Hij loopt snel op ons af en ik por Tyler, zodat hij weer zijn ogen open doet. 

'Sorry dat ik wat later ben,' zegt Sirius. 'Maanling is ongesteld, dus die had chocola nodig.' 

Ik trek een wenkbrauw op, maar negeer het verder.

'Waarom zelf-beschadiging?' vraag ik. Sirius staart naar zijn schoenen, voordat hij antwoord geeft.

'Ik was gefrustreerd, doordat Luna meeging met McArdi,' zegt hij.

'Wat?!' roept Tyler meteen uit als ik half stik in mijn speeksel. 'Wanneer ging ze mee met haar?'

'Vanmiddag,' zegt Sirius nors. 'We waren naar Zweinsveld gegaan en we zochten een bepaalde winkel. Ik wist waar die was, dus Luna volgde me gewoon, maar we raakten een beetje verdwaald. McArdi was er opeens en gaf Luna de keus om met haar mee te gaan of jou te ontvoeren en haar uiteindelijk te lokken. Ze is dus met McArdi meegegaan.'

Zodra ik weer een beetje normaal kan ademhalen, raak ik gefrustreerd. 

'Waarom zou ze dat doen?!' roep ik uit. 

Ze was veilig bij ons, wij hadden elkaar en Perkamentus natuurlijk. We hadden elkaar kunnen beschermen. Niemand had met haar moeten gaan. En als het iemand moest zijn, dan had ik nog het beste kunnen gaan.

Het is niets voor Luna om opeens aan McArdi's kant te staan. Ze wilde geen woord over McArdi horen. Hoe kan dit dan opeens gebeuren? Ze moest onder invloed van iets zijn geweest. 

Of ze wilde ons gewoon beschermen.

Sirius schudt enkel zijn hoofd. 

'We moeten haar vinden,' zegt Tyler onrustig. 

'Moeten we dan eerst de anderen inlichten?' vraagt Sirius vlug. 'Dan kunnen we daarna wel naar Perkamentus.'

'Kom op snel,' zeg ik en trek Tyler en hem naar binnen. 'Sirius, jij doet jouw groep, plus Lily, Marleen en Alice. Ty, jij doet onze groep, dan zeg ik het tegen Luna's vriendinnen.'

Sirius sprint naar boven en Tyler en ik nemen de andere trap.

In Ravenklauw Leerlingenkamer rent Tyler naar onze groep, terwijl ik naar Maddy, Jane en Louise snel. 

'We moeten naar Perkamentus,' zeg ik buitenadem, maar zwaar. 'Meteen.'

Please, don't worry when i say i am not as fine as i seem, pardon. I'm just in a phase again. OK, here sum nice stuff; I HAVE FrEeTiMe. YEET. Don't mind me, I'm a Potterhead

Sorry, I had to... LY