HIJ

Hoofdstuk 1

Ik zet me klaar, linker voet naar voren, springstok in de hand, een beetje naar achter leunen en dan begin ik met grote passen en knieën op 90graden te lopen. Ik zet mijn springstok in de vierkante bak en duw me af. Heel even had ik het gevoel dat ik vloog. Tot ik mijn evenwicht verloor, ik probeerde me nog op te trekken aan de stok maar het was te laat. Ik eindigde met mijn voeten in de vierkante bak die tot de rand vol zat met water. Bij elke stap voelde ik het water in mijn schoenen klutsen. Kluts kluts kluts. Haggis denk ik bij mezelf. ( haggis is mijn vloekwoordje). Ik draai me om en zoek een bespottende blik tussen de menigte. Hij is er niet. Oef! 'Silka!' De brute stem van mijn trainer hoor je al van kilometers ver. 'Wat had ik je de vorige training ook al weer gezegd?!' brult Dirk. 'Eumhh, co concentreer je', zeg ik aarzelend. Dirk kijkt gefrustreerd: 'Juist en wat doe jij?! Je niet concentreren! Was je aan het dromen ofzo?! Dromen doe je maar in je bed, hier moet je werken!' Ik kan wel door de grond zakken van schaamte. Waarom moet die gast toch altijd schreeuwen? Ik ben dat geroep en getier echt beu. Ik voel dat mijn ogen vochtig worden. Nee, Silka begin aub niet te wenen. Bedwing je tranen. Want het is echt not done om te wenen waar iedereen bij is. Wat een vernedering! Ik schrik uit mijn gedachten en hoor de trainer nog iets roepen. 'Begrepen!' 'J ja , meneer euhh trainer', stotter ik. 'Allée, Hanne doe het eens zoals het echt moet', zegt Dirk op een iets aardigere toon. Hanne zet zich klaar, loopt en maakt de perfecte sprong en de perfecte landing. Hoe kan iemand nu zo perfect landen?! 'Voilà, Silka heb je dat gezien. Zo moet dat. Pure concentratie'
~
'Hoe was je dag, schatje?' vraagt mam. 'Goed, mam', antwoord ik haar.
'Geen moeilijke toetsen gehad?' was haar volgende vraag. 'Viel mee', antwoord ik nogal kort omdat ik geen zin heb in een lang gesprek. 'Is er iets liefje, je kijkt zo triest?' vraagt mam. 'Nee of ja, ma laat maar', zeg ik nogal afwezig. 'Je weet dat je me alles kunt zeggen', vervolgt mam. 'Ja dat weet ik mam, ik ga mijn huiswerk maken', antwoord ik om af te ronden. Ik zie uit mijn ooghoek dat mam me ongerust na kijkt. Soms moet je niet alles tegen je ouders zeggen, toch? Ik denk de hele tijd aan gisteren. Wat een fail. Gelukkig was hij er niet. Maar waarom was hij er niet? Is hij ziek? Of erger, hij zou toch niet afgesproken hebben met een meisje? Nee Silka, niet aan denken. Concentreer je. Oké wiskunde. Moet lukken toch? En na wiskunde latijn nog even herhalen. Ik hoor de klok in mijn hoofd tikken, het tikken word een gebons en uiteindelijk heb ik barstende hoofdpijn. Genoeg gewerkt voor vandaag. Ik loop de trap af, trek een spurt tot aan de tv en zet de tv op. Even Netflixen. 'Is je huiswerk af?' vraagt mam. 'Ja mam.' Dan kijkt ze naar Simon met dat bezorgde moeder gezicht: 'Simon, heb jij al jouw huiswerk gemaakt?' 'Jaja', antwoord Simon kort. 'Laat je agenda is zien.' beveelt mam argwanend. Simon pakt al zuchtend zijn agenda. Aan zijn blik te zien, heeft hij niet alles gedaan. 'Tegen morgen heb je geschiedenis en biologie. Heb je je voorbereiding van biologie gemaakt?' vraagt mam. 'Ja.' 'Laat eens zien. Simon, laat eens zien.' zegt mam, nu al een beetje geërgerd. Simon negeert haar. Mam stapt naar zijn boekentas en zoekt zijn blaadjes van biologie in zijn waaiermap. Er verschijnt een diepe frons op mams gezicht: 'Simon, waar zitten die blaadjes van biologie?' Simon brabbelt iets onverstaanbaars. Mam houdt haar hand voor haar oor om het beter te horen: 'Wat zei je?' 'Ik ben ze op school vergeten!' Brult Simon. Hij loopt boos naar boven. Mam stapt hem rustig achterna. Simon is de laatste tijd nogal vergeetachtig. Ik maak me wel een beetje zorgen. Hij lijkt precies depressief, ofzo. Het zal de puberteit zijn, zeker? Door dat gedoe moet Simon heb ik de helft van mijn programma gemist. Piiing! Mijn GSM schiet aan en er verschijnt een berichtje op het scherm. Hij?!

Hey!
Hopelijk vinden jullie het een beetje leuk! Het is mijn eerste boek, dus als het niet zo goed is, neem het me dan niet te hard kwalijk.

Doei!

Sterindeduisternis