HIJ

Hoofdstuk 20

           De dag van de wedstrijd
We stappen het oude gebouw binnen. De geur van bier en de kaartende mensen geeft op de een of andere manier een gezellige sfeer. Hij gaat aan een tafeltje aan het raam zitten en gebaard dat ik voor hem moet gaan zitten. 'Wat wil je drinken', vraagt hij meteen. 'Eumh...fruitsap', antwoord ik. 'Oké', met grote passen loopt hij naar de bar en bestelt daar onze drankjes. Hij kent de barman blijkbaar, want hij blijft er nog even mee praten. Dan schiet er me nog iets te binnen. 'Mam!' denkt ik bij mezelf. Ik kijk naar mijn gsm en zie 14 gemiste oproepen van mam op het scherm staan. Ik toets haar nummer in en bel haar. 'Hey, ja alles is goed. Sorry dat ik niets meer heb laten weten en ja ik zou normaal naar de uitgang komen, maar ik ben nu iets gaan drinken met een vriend', bij het woord 'vriend' kijk ik in zijn richting. Even kruisen onze blikken elkaar en moet ik verlegen lachen. 'En hoe ga je dan thuis geraken?' hoor ik mam aan de andere kant van de lijn. 'Eumh...met de bus', antwoord ik. 'Die rijden niet meer zo laat. Zal ik je anders komen halen?' mam haar stem wordt continu onderbroken door Simon die zaagt dat hij tv wil kijken. 'Ik zal je wel bellen wanneer je me mag komen ophalen, oké. Doei, kusjes!' ik hang op en duw mijn gsm in mijn broekzak. Ik kijk op en zie dat hij nog altijd in gesprek is. Een beetje verveeld staar ik naar buiten. Het begint al een beetje te schemeren. Één drankje en dan zal ik naar huis gaan, ook al blijf ik liever nog veel langer, maar dat zal mam niet zo leuk vinden. En ik wil niet dat ze ongerust wordt of zo. En ik kan nog andere keren met hem afspreken, want ik heb toch zijn nummer. Hoe gek is dat? Ik ken hem nog maar net en weet al zo veel over hem. Terwijl ik ook niets over hem weet. Als ze uitgepraat zijn, keert hij met de drankjes terug naar zijn plaats. De plaats recht tegenover MIJ. Hij geeft mij mijn drankje al grijnzend aan. Met een knikje bedank ik hem. 'Je kent die barman precies goed. Waar hadden jullie het over?' vraag ik nieuwsgierig. 'Ik kom hier wel vaker door de wedstrijden die ik doe. En wat ik daar met hem besproken heb, zijn eigenlijk jouw zaken niet', pest hij me. Ik kijk hem met puppy-ogen aan, om zo toch nog iets van hints uit hem te krijgen. 'Oké, het is goed. We bespraken een paar dingen over de wedstrijd van vandaag, dat ik tweede ben geëindigd en overhoemooijewelnietbent', die laatste zin zei hij zo snel dat ik het niet goed kon verstaan. 'Wat zei je?' vraag ik met een domgevoel, omdat ik het niet verstond. 'Ik zei dat we spraken over hoe mooi je wel niet bent', met een verlegen grijns kijkt hij me aan. Ik kan alleen glimlachend wegkijken.