HIJ

Hoofdstuk 6

Ik heb vannacht bijna niet geslapen. Ik moest de hele tijd denken aan gisteren. Wat was dat?! Zou ik het aan Gitte vertellen? Beter niet. Ik wil haar niet onnodig ongerust maken. Er zal wel een logische verklaring voor zijn. Misschien was Tim in de bib gaan studeren of iets gaan drinken met vrienden. Wat me vooral dwars zit is dat boek. Waarom deed die jongen daar zo nerveus over? Die vraag blijft maar door mijn hoofd spoken. Ik zal het wel te weten komen, want volgende week ga ik terug. Ik schrik uit mijn gedachten wanneer Simon voor mijn neus staat. Hij gaat zuchtend op mijn bed zitten: 'ik begrijp iets niet.' 'Wat begrijp je niet?' vraag ik hem. 'Dit tekstje van Frans', zegt hij terwijl hij me een blad toont waar een beschrijving van een persoon op staat. 'Wat begrijp je er niet aan?' vraag ik nadat ik het tekstje had gelezen. 'Deze zin', en hij wijst naar één van de laatste zinnen op het blad. 'Hier staat dat de persoon een mantelpak draagt', antwoord ik. 'Oké, bedankt', zegt Simon en wilt direct mijn kamer uit lopen, maar ik hou hem tegen. 'Er is nog iets he?' vraag ik hem. 'Nee, de rest van het tekstje begrijp ik', zegt hij hoofdschuddend. 'Simon ik ben niet blind, hoor. Ik zie ook wel dat er iets aan de hand is', zeg ik op een bezorgde toon. Ik klink mam wel. Simon kijkt me met tranende ogen aan. 'Ooh, Simon. Wat is er toch?' en ik geef hem een knuffel.

'Dus je vind haar leuk?' vraag ik. 'Ja, maar het zal nooit wat worden', Simon zit huilend op mijn schoot. De arme jongen weet niet wat hij moet doen. Hij is verliefd op Janne, het mooiste meisje van zijn jaar blijkbaar. Maar een één of andere pestkop lacht hem daarvoor uit. Hij zegt dat Simon geen schijn van kans maakt. Alsof die bullebak beter is. 'Ik zweer het u, als ik dat uilskuiken tegen kom, dan geef ik hem een klap tegen zijn muil', zei ik tegen Simon toen hij me ook vertelde dat hij een keer na school geslagen werd. Er verscheen gelijk een glimlach op zijn gezicht.
'Je moet is met haar praten. Gewoon als vrienden. Vraag naar wat ze leuk vind, maar niet opdringerig doen. Dat vinden meisjes niet leuk. En als jullie elkaar al beter kennen, vraag je haar mee uit. Zo simpel is dat', lach ik naar Simon. Ik zie een sprankeltje hoop op Simon zijn gezicht verschijnen. 'Ik zal er over na denken. En eumh... Dank je zus', en Simon stapt mijn kamer uit. Bij die laatste zin begon mijn hart wat sneller te slaan. Ik voel me wel goed dat ik hem heb kunnen helpen. Ook al kan ik me nu goed boos maken. Niet op hem, maar gewoon op iedereen. Ook op mezelf. Want waarom is er toch altijd zo'n gezeur als het om liefde gaat. Als je van iemand houdt, ga er dan voor. Iedereen moet daar altijd zo moeilijk om doen.