U-KA-LA

Karşılaşma

Merhabalaar. Bu benim ilk hikayem ve her ne kadar ilk bölümlerimin biraz saçma olduğunu düşünsemde ileride güzel bir kurgu yakaladım (Bence). Yorum ve votelerinizi bekliyorum,

Keyifli okumalar...

Sanırım her şey bittiğinde tüm yaşadıklarımız parçalar halinde geri geliyor. Hepsi... Ama o hiç gelmiyor. Sanırım bir parçam onu ikinci kez gördüğümde bunun olacağını biliyordu.

Bu gerçekten onun söylediği bir şey değildi. Ya da yaptığı bir şey. Onunla birlikte gelen bir duyguydu.

Ve çılgınca olan şu ki tekrar bu şekilde hissedecek miyim bilmiyorum. Hissetmeli miyim, bilmiyorum.

Size gülümsediğinde çok fazla melek gibi görünen biri nasıl sizi kendine çeken bir şeytan olabilir?

Belkide  o  beni gördüğünde bunun olacağını biliyordu.

Sanırım ben sadece dengemi kaybettim.

Ama her şeyin en kötü yanı onu kaybetmem değildi. Kendimi kaybetmemdi.

Annemle babam o hayatımı değiştiren kazada öleli 2.5 ay olmuştu ve ben teyzemle yaşıyordum. Beni yanına alması büyük bir şanstı çünkü o annemden nefret ediyordu. Nedenini bilmiyorum ama öyleydi..

Saate baktım ve 6.45 olduğunu gördüm. Dersim 8 de başladığı ve okul eve yakın olduğu için erken kalkmış bile sayılırdım. Bu saatlere alışmamda gerekiyordu çünkü artık eski okulumda degildim. Evet annemler öldükten sonra teyzemin yanına taşındığım için normal olarak okulum da değişmişti. Aşağı inip kahvaltı yaptım ve ilk günkü kıyafetlerimi seçmeye karar verdim.. Bir düşüncedir almış gitmişdi beni.. Ne giyeceğimi seçemiyordum..

Saate baktım dersin başlamasına 45 dakika vardı ve elime aldığım siyah darpaçamın üstüne üzerinde "I need your love" yazan salaş bir tişört aldım. Altada siyah converselerimi giydim.. Makyaj yapmaktan pek hoşlanmadığım için sadece eyeliner çektim ve evden çıktım.

Ne zaman yeni bir şeylere başlasam kendime en başında söz verirdim. Mesela 'bu sefer kimseyi umursamayacağım' gibi. Bugün bunların hiçbiri yoktu çünkü yeni hayatımda önceden alınmış kararlar istemiyordum. Sadece yaşamak, sırasıyla, her şeyi...

Tabi okul kapısından içeri girdiğimde kimse tarafından umursanmadım. Sınıfta da böyle olmaması için dua ederek 11- B'yi aramaya başladım.. Koridorun sonundan dönerken, PATTT.!.!!!.!!