zamanın ötesinde // tomione

25; ''Düşman''

 Aralık: 1943 yılının son ayı. 

Bembeyaz bir Hogwarts, sessiz biten Kasım ayı.

Birkaç günü hastane kanadında Louis Gray'ın başında bekleyerek geçirmiş ve kendime Ravenclaw binasından birkaç yeni arkadaş edinmiştim: Eric ve Bella. İkisi de Louis'in arkadaşıydı, ikisi de cana yakındı. Onlar sayesinde Sltyherin binasından da birkaç arkadaşım olmuştu. Diana, her ne kadar Slytherin binasından bir cadı ya da büyücüye güvenmemem konusunda beni uyarsa da bunu sineye çekiyordum çünkü orada da iyi cadı ve büyücüler vardı. Okula ilk geldiğimde lavaboda beni sıkıştıran üç kız, benden özür dilemişti. Sebebini bilmesem de bu hoşuma gitmişti -aslında gitmemişti- bunun sebebi herkesin birkaç gündür bana 'iyi' gözle bakmalarını tuhaf buluyordum. Zamanın tuzağına düştüğüm günden beri üst üste gelen olaylar ve Tom Riddle'ın bana karşı olan tavırları öğrencilerin üzerinde bambaşka etkiler yaratmıştı. 

Zamanın Ötesinden ses seda yoktu.

Tom Riddle tıpkı Zaman gibi sessizliğini koruyordu.

Antonin.

 Antonin, bakışlarını üzerimden ayırmıyordu, sürekli bir düşünce halindeydi ve Diana ile Daniella onu son zamanlarda kütüphanede sık sık görmeye başladıklarını söylemişlerdi. Şüpheleri üzerinde araştırma yaptığı ortadaydı ve bu ister istemez içimde endişe dalgalarına yol açmıştı. Antonin sonrasında boş sayfalarla dolu kitap, yüklerle dolu olan omuzlarımda yer edinmeyi başarmıştı. Düşüncelerimden sıyrılıp, başımı dakikalardır boş boş baktığım akvaryumdan kalırdım."Günaydın çocuklar,"diyerek içeri girdi Profesör Dumbledore. O girer girmez masalarımızın üzerinde bir çeşit kafes beliriverdi. "Kafesin içinde ne var?" Diye sorduğu sırada herkes bu sorunun cevabını öğrenmek için kafesin içine baktılar. ''Kurbağa,'' mırıldanışları doldurdu sınıfı. ''Doğru,'' kendi masasındaki kafesi açtı ve kurbağayı gözler önüne serdi. "Gördüğünüz bu kurbağayı bir balığa dönüştüreceğim," asasını eline aldığında omuzlarımı dikleştirdim ve profesöre odaklandım. Kendi zamanımda da bu dersten geçmiştik ve ilk denememde başarılı olmuştum. Şimdi de başarılı olacaktım fakat yinede dikkat çekmemek için odak noktamı profesöre ayarlamıştım. "Piscifors!" demesiyle beraber kurbağa başarılı bir şekilde balığa dönüşmüştü. O can çekişirken profesör hızla onu akvaryuma bırakmıştı. ''Bu kadar,'' dediğinde sıranın bize gelmiş olduğunu anlamıştım. 

 Asamı almak için elimi masaya uzattığımda gözlerim istemsizce büyüsünü yapmak üzere olan Riddle'a kaymıştı. Asası elindeydi ve kurbağa bakıyordu. Bende önüme döndükten sonra aynı pozisyona büründüm ve gözlerimi kurbağanın üzerinden bir saniye ayırmadan ''Piscifors!'' demiş ve değişimi izlemeye koyulmuştum. Balığı suya bırakacakken Tom ile aynı anda hareket ettiğimizi fark etmiştim ama hiçbir tepki vermedim. Sadece ikimiz değildik aynı anda büyüyü tamamlayan, sevinç içinde başardığını haykıran Daniella ile beraber birkaç kişi daha vardı. Büyüsü başarılı olanların dışında başarısız olanlarda vardı. "Olmuyor," dedi Diana. Asasını anlık bir sinirle masanın üzerine bıraktığında gülümsedi profesör ve değişik bir hale bürünen zavallı kurbağayı eski haline getirdi. "Sakinleş," dedi ona doğru eğilirken. "Sözcüğü daha yavaş söyle ve odaklan." Diye eklemeyi unutmadı. 

 Diana, asayı yeniden eline aldığında derince bir nefes vererek gözlerini kapattı. Sakinleşmeye çalışıyordu. O sakinleşirken, bedenimde gerginliği hissediyordum çünkü Tom üzerimdeki gerginliği arttırmıştı. ''Hazırım,'' diye mırıldandı Diana gözlerini açtığında. Herkes, tamamen ona odaklanmıştı. Antonin hariç, onunla göz göze gelene kadar bana baktığından bi' haberdim. ''Piscifors!'' Ve değişim başlamıştı. Diana, umutlarla bakıyordu değişen kurbağaya ve aldığı olumlu sonuç karşısında profesörden bir tebrik, sınıftakilerden -Riddle ve Dolohov hariç- alkış almıştı. Başarısız olanlar yerlerine geçtiklerinde Diana gibi sakinleşip, odaklanmaya çalışıyorlardı. Bense Diana'nın mutluluğuna eşlik ederken Antonin ve Riddle hakkında düşünmeye devam ediyordum içten içe.