Divergent 2.0

Compleet kapot

Ik ren zo snel als ik kan naar ‘De Kloof’, met Jace in mijn kielzog. “Maybelle, wacht toch even! Wees kalm!”, roept hij achter me. Ik negeer hem en loop verder. Eenmaal bij ‘De Kloof’ aangekomen, zie ik dat er iets gaande is. Ik meng me tussen de mensenmassa en zie dat de grote poort opengaat. Iedereen wordt weggeleid, buiten Jace. Ik moet naar Jack toe, dus ik wurm me uit de grip van één van de bewakers. Deze is niet blij en komt achter me aan, maar dan zie ik hem opeens…Jack! Ze gooien hem uit de poort en hij zakt direct ineen op de grond.

Ik ren naar hem toe en roep: “Jack, Jack! Alles oké? Het is Maybelle!”. Ik schud hem zachtjes door elkaar en leg hem op zijn rug. Ik slaak een gil; zijn hele gezicht zit onder het bloed, net zoals zijn hele lichaam onder de wonden zit. Ik blijf zijn naam roepen totdat hij uiteindelijk wakker wordt. “May-maybelle, ben jij het? Verlaat me alsjeblieft niet...”, vraagt hij fluisterend. Praten doet precies veel pijn, dus ik leg mijn vinger op zijn lippen. “Sst, niet praten als het je pijn doet. Ik blijf bij je, oké?”.

Ik kijk rond en zie dat Jace net aangelopen komt met Andromeda in zijn kielzog. Ik kan wel huilen van geluk. “Liefje toch, wat hebben ze met je gedaan?”, vraagt Andromeda bezorgd. Ik zie dat Jack wil antwoorden, maar dan verliest hij zijn bewustzijn. Ik schrik, maar word door Jace aan de kant geduwd zodat ze Jack op de brancard kunnen leggen.

De gehele weg naar de ziekenzaal blijf ik Jacks hand vasthouden. “Oké, ik ga zijn wonden verzorgen. Als je per se wilt wachten, doe dat dan buiten alsjeblieft.” En dan fluistert Andromeda nog in mijn oor: “Liefje, alles komt goed, dat beloof ik je!”. Ik knik, geef haar een knuffel en kijk nog snel naar de gehavende Jack. Ik hoop dat je gelijk hebt, Andromeda…

“Maybelle, vind je het erg om alleen te wachten hier? Ik moet terug aan het werk.”, zegt Jace als we buiten staan te wachten. “Nee hoor, ga maar!”, zeg ik. Net als Jace wil vertrekken, neem ik zijn pols vast. “Nogmaals bedankt om Jack eerder uit die vreselijke rotplaats te halen; ik was hem iets verschuldigd…”, zeg ik, terwijl ik frunnik aan mijn medaillon. “Geen probleem! Ik zie je morgen hopelijk op de training? Je bent serieus aan het dalen in de ranglijst, weet je.”. Ik knik, maar hij lacht en port me in mijn zij. Dan zie ik hem verdwijnen in de trainingsgang.

Ik wacht en ik wacht, het lijkt wel uren te duren. Maar opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik op en kijk recht in de donkere kijkers van Andromeda. “Je mag hem gaan bezoeken als je wilt, liefje”, zegt ze aardig. Ik loop stilletjes de ziekenzaal binnen en zie Jack op één van de bedden liggen. “Hij is rustig aan het slapen, dus al je kalm blijft, mag je bij hem blijven. Ik heb wat boodschappen te doen, dus ik ben even weg!”. Dat is maar een woord.

Ik ga rustig op de stoel naast het bed zitten en houd terug zijn hand vast. Hij verdiende dit niet, ik verdiende dit. Ik was onvoorzichtig, ik verloor mijn medaillon. Jack ziet er al wat beter uit dan daarstraks. Al het bloed is weg en zijn wonden zijn verzorgd. Ik blijf de hele dag bij hem zitten. Andromeda heeft me al willen aflossen, maar ik weigerde; dus nu brengt ze me de hele tijd eten en drinken. De schat!

Als de avond is gevallen, word ik steeds moeër en moeër, totdat ik uiteindelijk op Jack in slaap val.

Als ik de volgende ochtend wakker word, voel ik dat iemand een deken op me heeft gelegd; waarschijnlijk Andromeda. Ik verplaats me en schrik. Ik kijk recht in de kastanjebruine ogen van Jack. Hij glimlacht en zegt lief: “Hey, je bent écht de hele tijd bij me gebleven!”. Ik knik en geef hem van blijdschap een zoen op zijn wang. Hij schrikt eerst en bloost dan voor enkele seconden. “Ik heb het toch beloofd…”, zeg ik tegen hem. Dan komt Andromeda binnen: “Maybelle, Maarten vraagt naar je. Hij wil dat je nu even naar de slaapzaal komt.”. Ik zucht, knijp zachtjes in Jacks hand en loop naar de slaapzaal.

Eenmaal daar aangekomen, is er niemand. Dan hoor ik het geluid van stromend water en begint mijn nieuwsgierigheid te prikkelen. Ik trippel zachtjes naar de douches en zie Maarten staan met zijn rug naar me toe en zijn onderste ledematen gewikkeld in een handdoek.

Mijn aandacht gaat direct naar zijn rug;er staat een zwarte duif op getatoeëerd…

-----------------------------------------------------------------------------

AAAAAAA, spannend!!! Wat zou de zwarte duif op Maartens rug betekenen? (kijk bij media ook voor de tattoo van de duif, maar in het verhaal is-ie iets zwarter ;-) ) REAGEER! Ooh, wat ben ik blij dat Jack terug in orde is! Nu kan hij terug beter worden... ;-) Ik zou zeggen go Team Mayjack!!!!! :-D

Veel leesplezier, kus Ofie_x