Divergent 2.0

Afscheid van Tiffany

“Wat?! Nee, hoe kan dat nu? Hoe heb je dit kunnen laten gebeuren?”, roep ik luid terwijl ik hem op de borstkas sla. “HOE KON JE?”, roep ik steeds, totdat ik opeens vastgegrepen wordt door Jack.

“Rustig Maybelle, het komt allemaal goed. Ik ben bij je…”. Maar zelfs Jacks verzachtende woorden kunnen me niet rustig maken. Ik zak verslagen op de grond en begin te huilen. Tiffany… “Ik dacht echt dat we haar hadden geholpen om over John heen te geraken, Jack.”, snotter ik,  “Hoe kon ze dit leven nu opgeven? Ze wist toch hoeveel we om haar begonnen te geven? Waarom?!”.

Als ik dan ook Maarten, Jill en Mariame in huilen zie uitbarsten, kan ik het zeker niet laten om me in de sterke armen van Jack te verstoppen en eeuwig te blijven rouwen om mijn vriendin.

De volgende ochtend voel ik me misselijk en ellendig. Ik kan nog steeds niet geloven dat Tiffany echt dood is. Vandaag is de begrafenis al! Ik ben de hele avond op geweest op een tekstje te schrijven dat ik zal voorlezen tijdens de plechtigheid. Het resultaat mag er wezen, vind ik.

Ik hijs me uit bed en loop naar de douches. Ik zeep me snel in en kleed me aan met het zwarte jurkje dat ik had klaarhangen. Normaal dragen Onverschrokkenen geen kleedjes, maar de meisjes mochten gisteren een kleedje uitkiezen dat dan voor altijd zou kunnen dien als ‘begrafeniswaardig’. De jongens kregen een kostuum ter beschikking. Het is lang geleden dat ik nog een kleedje gedragen heb. Bij Oprechtheid kleden we ons alleen zo als er een groot feest gevierd werd ofzo. Het voelt wel zacht aan en heeft lange ruches vanonder. Het bestaat ook uit verschillende laagjes die vooraan korter zijn dan vanachter. Ik steek mijn haar op in een knotje en doe er een zwarte glinsterende elastiek rond.

Tiffany hield van alles wat glinsterde; ik snap nog steeds niet waarom ze voor Onverschrokkenheid gekozen had.

Dan lopen we met alle aspiranten, ik hand in hand met Jack, naar een grote zaal die speciaal omgetoverd is tot een rouwzaal. Er staan veel stoelen en de kist met een foto van Tiffany op staat achteraan in de zaal, zodat we ze goed kunnen zien. Dan komt Donovan binnen en wordt iedereen stil. Donovan en andere Onverschrokkenen komen om de beurt wat praten en het wordt ook afgewisseld met wat muziek. Ik heb het moeilijk om niet hysterisch in huilen uit te barsten. Maar dan is het mijn beurt om iets te zeggen, bij wijze van afsluiter.

Ik loop naar voren en ga achter het spreekgestel staan. “Tiffany… Ze was zo zacht, lief en breekbaar, maar ook was ze in korte tijd een goed vriendin geworden. Je kon altijd op haar vertrouwen en was altijd bereid je met een kwinkslag een goede les te leren. Maar ik weet dat ze diep in haar zelf nog aan John dacht en die bewuste dag van de bekendmaking van de ranglijst. Ik weet dat haar liefde voor John groot was, erg groot… Maar dat die liefde haar de dood zou injagen, nee, dat zou John niet gewild hebben. Hij zou nu aan haar moeten denken en haar voorstellen als de vrolijke meid die ze was. En zo zullen we ons haar herinneren, als een vrolijke meid, die in sommige opzichten beter was dan ons allemaal…”.

Dan loop ik terug naar mijn plaats en wordt voor de laatste keer een muziekje gespeeld en zie ik de lachende foto op de kist.

Ik ga haar missen…

-------------------------------------------------------------------------

:'( wow, hier word word je toch even stil van, nietwaar? Maar nu alles een beetje rustig is, wat denken jullie dat er nog GAAT of MOET gebeuren? REAGEER!! Wie weet gebruik ik het wel ;-)

Btw: hieronder bij mulitmedia, de jurk van Maybelle voor Tiffany's begrafenis :-)

Kus Ofie_x