Divergent 2.0

Eindelijk wakker

“Maybelle, Maybelle!”, roept de stem de ik al een tijdje hoor. Ik wil gewoon voor eeuwig slapen, maar kan het niet laten om mijn ogen toch eventjes open te doen om een gezicht te kunnen plakken op de mysterieuze stem. Eerst mijn rechtse oog, dan mijn linkse en ik kijk recht in de kijkers van Jace. “Oh god, gelukkig! Je leeft nog!”, zegt hij met tranen in zijn ogen. “Om mij te doden is er wel wat meer nodig dan een paar meppen!”, zeg ik, terwijl ik probeer te lachen. “Maar waar is iedereen? Hoe lang ben ik buiten bewustzijn geweest?”, vraag ik nu. “Toch wel anderhalve week. En iedereen heeft dag en nacht buiten de deur van deze ziekenhuiskamer de wacht gehouden. Ik was de enige die binnen mocht van Andromeda…”

“Hoe gaat het met je, lieverd?”, hoor ik opeens een vrouwenstem zeggen.  Ik draai mijn hoofd om en zie Andromeda op me af lopen. Ik glimlach: “Ooh Andromeda, wat heb ik je gemist! Ik voel me eigenlijk nog wel goed.”

“Ja, dat heb je te danken aan mijn medecollega’s in Eruditie! Zij hadden een wondgenezingsversneller ontwikkeld en zij hebben me dat gegeven. Het werkt precies wel! Toen je hier binnen kwam, was je echt niet te herkennen van al het bloed en de wonden op je gezicht en je lichaam!”. Ik wrijf even over mijn gezicht en buik en merk dat ik geen enkel litteken meer heb van die marteling. Dan zeg ik: “Wanneer mag ik weg?”

“Als je je goed voelt, mag je van mij terug naar je vrienden. Probeer eerst eens op te staan.”. Ik gooi één been uit bed en dan de andere. Eerst voel ik me een beetje duizelig, maar als ik met mijn beiden voeten op de koude grond sta, voel ik me goed en stabiel. Ik wandel een paar meters doorheen de ziekenzaal en kom dan terug bij Andromeda en Jace. “Wel, ik denk dat je klaar bent om het hier te verlaten! Kleed jij je ondertussen aan en dan check ik Jace nog even, oké?”.

Ik knik en verdwijn achter het gordijn met de kleren die Andromeda me ent heeft gegeven . Ik ben blij dat ik het overleefd heb, net als Jace. Ik hoop dat alles een beetje oké is met hem! Oh, ik ga blij zijn om de anderen terug te zien! Ik verlang al naar een dikke knuffel van Maarten en een intense zoen van Jack…

Als ik klaar ben, loop ik terug naar Jace en Andromeda. “Ben je er klaar voor?”’, vraagt Jace lief en hij  neemt mijn hand vast. Ik knijp er eens in en glimlach dan: “Ja, helemaal!”. Andromeda opent de deur en wij stappen buiten.

Vreemd, er is niemand! “Waar is iedereen?”, vraag ik. “Geen idee.”, antwoordt Jace, “Misschien in de slaapzaal?”. We lopen er naartoe, maar daar is het ook erg donker. Ik knip het licht aan en iedereen verschijnt van achter hun bedden vandaan.

“Verrassing! Welkom terug!”, roepen ze. Ik kan mijn ogen niet geloven; ze zijn blij dat ik terug ben! Jack komt naar me toe gelopen en kust me heftig op de mond. “Oh schat, wat ben ik blij je terug te zien! Ik hou van je!”. Ik omhels hem en geef een kus terug.

Dan zie ik Maarten in mijn ooghoek en loop naar hem toe. Ik geef hem een dikke knuffel. “Ik heb je gemist, broertje van me!”, fluister ik in zijn oor. Hij glimlacht en port me in mijn zij. De grote afwezigen zijn natuurlijk Jill en Tristan, dat was te denken.

Opeens hoor ik de luide stem van Byron: “Oké, de pret is nu voorbij! Ga slapen, want morgen is het de dag van de angstlandschappen. Dus nu is de tijd om nog over leuke dingen te denken!”, dan loopt hij naar mij en zegt: “Ik ben blij dat je terug bent!”. Zo snel als we kunnen, kleden we ons om en gaan we in bed liggen. Ondertussen zijn Jill en Tristan binnengeslopen en kruipen ze ook in hun bed. Ik zucht, ik ben wel een beetje bang voor de angstlandschappen.

Waar zou ik allemaal bang voor zijn?

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Waar denken jullie dat Maybelle bang voor zou zijn? REAGEER!! Liefste lezertjes, bedankt allemaal voor de 8000 reads en de vele 600'den stemmen! Ik hou van jullie!! <3

Kus Ofie_x