Divergent 2.0

Het feest

De hele avond wordt er gedanst; we dansen om beurten met elkaar. Met Jack, Maarten, ja zelfs met Tiffany ga ik uit de bol! Het enige nadeel is dat we constant in het oog worden gehouden door Tristan en Jill. Vreselijk!

Als mijn benen even niet meer mee willen, ga ik op een bankje op het plein zitten. Na een tijdje ziet Jack me en komt hij naast me zitten. Hij neemt mijn hand vast en kust me op mijn wang. “Maarten en Tiffany blijven nog even dansen, maar ik ben toch wel moe!”, lacht hij. Ik zucht en zeg zachtjes: “Hmm, dit moment zou vele romantischer geweest zijn als we nu onder een sterrenhemel zaten…”. Jack kijkt me medelevend aan, krijgt precies een idee en zegt dan: “Eigenlijk wou ik hiermee wachten tot we een half jaar samen waren, wat al bijna is, maar ik zie dat je er nood een hebt. Kom mee!”.

Hij neemt mijn hand vast en sleurt me mee, naar ergens onbekend. Ik volg hem maar want ik zie dat het een lach op zijn gezicht brengt. “Moeten we niets tegen de anderen zeggen?”, vraag ik bezorgd. “Nee hoor, die hebben sowieso niet door dat we weg zijn en anders laten ze ons wel met rust.”. Ik lach, maar dan stopt Jack abrupt. “Hier moeten we even omhoogklimmen, maar ik help je wel met je jurk.” Jack klimt eerst naar boven en helpt mij dan ook de trap op.

Als we boven aankomen, kan ik mijn ogen niet geloven. We zijn buiten! Ik zie sterren en zelfs de maan! Mijn mond hangt continu open en er verschijnt een glimlach op mijn mond. “Wow, hoe weet jij hiervan?”, vraag ik. “Je kent me, altijd mijn grenzen verleggen…” Ik lach en loop in zijn armen voor een welgemeende knuffel. “Bedankt!”, roep ik nog en dan kus ik hem op de mond. Dan kust hij me terug. We gaan liggen op de grond en we kijken in stilte naar de prachtige sterrenhemel. Dan zeg ik: “Ik hou van je, Jack! Bedankt om me hier naartoe te brengen.”

“Ik hou ook van jou, Maybelle. Altijd al gedaan en nog steeds.”

Hij is toch zo’n lieverd! Terwijl we er liggen kussen we af en toe wat en genieten we ondertussen van de sterrenpracht en de rust van de avond.

Dan hoor ik opeens gestommel. Ik wil rechtstaan, maar Jack houdt me tegen. Ik loop achter hem aan, terug naar de trap en zie dan tot mijn grote verbazing Tristan –en Jill natuurlijk, de meeloopster - staan. “Kijk eens aan, ik had toch gelijk Jill. Ik wist dat ze weer eens moesten wegsluipen. Maare, aspiranten mogen niet naar buiten hé, dat weet je toch goed genoeg Jack?!”. Ik kan die kerel zijn nek wel omwringen! Maar dan verschijnen er opeens weer bewakers. “Jack, we moeten je weer meenemen naar ‘De Kloof’, je hebt de regels weer overtreden.”

“NEE!”, roep ik heel luid. “H-hij, ik bedoel, het was mijn idee om hier naartoe te gaan, niet het zijne. Neem mij mee!” 

“Nee Maybelle, ik kan het wel aan!”, roept Jack naar me. “Sorry Jack, ik kan je er niet nog eens naartoe laten gaan…”. De bewakers komen naar me toe en nemen mijn armen vast achter mijn rug. Ik kreun even van de pijn door de wildheid waarop ze die handeling uitvoeren. “Jack toch. Je maat je meisje ervoor opdraaien. Jij ben toch geen gentlemen hé…”, zegt Tristan spottend. “Het is allemaal jouw schuld, Tristan! Waarom wil je Maybelle en al degenen die met haar omgaan zo hard straffen? Hebben we je soms iets aangedaan?”, roept Jack tegen hem. “Kom Tristan, laten we weggaan voordat hij weer een woedeaanval krijgt…”, fluistert Jill in Tristans oor. Hij knikt en weg zijn ze.

De bewaker met mij volgt ze en achter mijn zie ik dat Tristan helemaal gek wordt en boven alles vernielt.

Als ik bij ‘De Kloof’ aankom, word ik in een cel gegooid en wacht ik geduldig – en enorm bang – op mijn straf…

--------------------------------------------------------------

Oh nee! Maybelle moet naar 'De Kloof'!! Gaat dit wel goed aflopen? Wat gaat er verder nog gebeuren (met haar)? REAGEER!!

Kus Ofie_x