Divergent 2.0

De Test

Als ik mijn ogen opendoe, zie ik dat de zon door mijn raam schijnt en heel mijn kamer verlicht. Wat hou ik toch van de zomer! Ik rek me uit, sla mijn lakens open en stap uit bed. Eenmaal beneden komt de geur van versgebakken pannenkoeken me tegemoet. “Goedemorgen Maybelle! Goed geslapen? Klaar voor deze belangrijke dag?”. Ik zucht. Juist, vandaag is de grote Test. Ik zet mezelf aan tafel en neem 2 pannenkoeken. Ik neem de slagroom en het vers fruit en beleg mijn pannenkoek rijkelijk. Ik moet het er maar van nemen, want misschien keer ik nooit meer terug naar dit huis én naar mijn mama.

Ik ga dit oude, statige huis missen, hier in Oprechtheid. Maar ik ga de mensen hier niet missen denk ik. Ik werd vroeger veel gepest omdat de kinderen hier eerlijk zijn en alles zeggen wat er op hun tong ligt. Ik daarentegen was stil en hield wel eens van een geheimpje. Daarom wist niemand het echte verhaal achter het feit dat ik geen vaderfiguur in mijn leven heb.

Mijn mama was zwanger van mij tijdens de Kiesceremonie. Ze wist het pas op die dag en wou het mijn vader vertellen, maar het was te laat. Mama ging naar Oprechtheid en papa naar Eruditie. Hij had het recht om mij en mama te bezoeken, maar is nooit gekomen. Wat bleek, hij was gestorven tijdens een opstand. Mijn moeder was er kapot van. Daarom draag ik altijd een foto van mijn mama in mijn portefeuille; zij was de persoon die haar hele leven voor mij heeft wezen zorgen en de enige persoon die ik door en door ken!

Als het tijd is om naar de Test te vertrekken, de 18-jarigen moeten er alleen naartoe gaan, stopt mama me iets in mijn hand. Een medaillon van de factie Onverschrokkenheid. Ik wil nog vragen waarom ze me in hemelsnaam een medaillon geeft van een factie waarmee we niets te maken hebben, maar de bewakers duwen me in een auto. Ik kan haar nog snel een kushandje toewerpen. Ik kan nog net één glimp van haar zien, voor we de straat uitrijden. Ze zit op de trappen van ons verhoog en wuift zachtjes in mijn richting.

Eenmaal aangekomen aan het grote gerechtsgebouw, duwen ze me richting een kamer waar honderden meisjes zitten. Ik krijg een sticker met een nummer op (77) en ga langzaam op de stoel zitten die ik aangewezen krijg. De nummers worden één voor één afgeroepen. Uiteindelijk is het mijn beurt en roept een stem aan de intercom:

Nummer 77. Gelieve naar lokaal 5 te komen.

 Ik sta op en loop alle lokalen af tot ik een plakkaatje met “Lokaal 5” op een metalen deur zie hangen. Ik open de deur en werp een eerste blik op de kamer.

Het is een erg grote zaal met in het midden een stoel. Er staat een vrouw langs met een licht getinte huid en zwarte haren. “Ben jij nummer 77 oftewel Maybelle Moore?”, vraagt de vrouw. Ik knik. “Zet je in deze stoel alstublieft en probeer zo min mogelijk te bewegen.” Ik zet me in de stoel en automatisch wordt ik vastgemaakt. Ik schrik als de metalen platen mijn polsen en enkels raken. Dan neemt de vrouw een spuit vast en steekt die ruw in mijn huid.

Ik wil nog tegenspartelen maar dan ziet alles opeens zwart…

----------------------------------------------------------------

Woohoo! Mijn eerste hoofdstuk van mijn nieuwe boek! Zozo, wat vinden jullie ervan? Goed???!!!!! Dan moeten jullie zeker reageren en stemmen! Dat zou ik erg leuk vinden! :-) kus Ofie_x

P.S.: Wat vinden jullie tot nu toe van Maybelle en heel de situatie met haar vader? Comment!

Bij Multimedia vind je het medaillon dat Maybelle van haar moeder heeft gekregen! :3