Divergent 2.0

De laatste proef

Terwijl ik naar beneden val, kan ik niet stoppen met gillen. Ik val met een enorme snelheid en net als ik denk dat ik te pletter ga vallen, land ik in een groot net. Ik word nog één keer omhoog geduwd en val er terug in. Als ik eenmaal rustig in het net lig, lach ik even van de daarjuist opgelopen stress.

Opeens trekt iemand aan het net en val ik met een harde bonk op de grond. Ik wrijf even over mijn billen en zie dan dat iemand een hand naar me uitsteekt. Ik neem zijn hand aan en hij zegt: “Welkom in de catacomben van Onverschrokkenheid. Ik ben Jace, een medetrainer van Byron. Aangenaam, ‘Eerste Springer’!” Ik knik vriendelijk en antwoord: “Insgelijks, maar eigenlijk heet ik Maybelle uit Oprechtheid.”. Hij lacht: “Dat is maar een bijnaam hoor!”. Ik glimlach flauw en kijk naar het net.

De volgende ligt erin; het is Maarten. Als Jace hem uit het net heeft geholpen, ga ik bij hem staan en fluister in zijn oor: “Tristan durfde nog niet zeker?!”. Hij lacht en kijkt me aan met zijn grijsblauwe ogen, de exacte kleur die ik ook heb…

Als iedereen heeft gesprongen , ja zelfs Jill durfde het alleen aan, leidt Byron ons naar een rivier.

“Beste aspiranten, dit is jullie laatste proef voordat jullie het geweldige centrum van Onverschrokkenheid kunnen aanschouwen.”

Er komt rumoer vanuit ieders mond en dan zegt een jongen uit Zelfverloochening: “Die sprong was toch de allerlaatste proef heeft u gezegd!”.

Byron lacht: “Ja inderdaad, de laatste proef voordat we in de catacomben van Onverschrokkenheid waren. Dit is de allerlaatste proef en dan zijn jullie écht ín Onverschrokkenheid. Genoeg gezeurd; dit is de opdracht. Jullie moeten deze rivier in één luttele minuut overzwemmen. Jullie denken vast ‘ooh, dat is niet zo moeilijk’. Dat is het wel! De snelste tijd die ooit gezwommen is door een aspirant is 57 seconden. Dus wees snel! Enne, er is ook nog één belangrijk ding dat ik moet vermelden… Als je binnen de minuut niet aan de andere kant bent, laten we ‘Bijters’ los in deze rivier.”

Dan hoor ik een stem roepen: “Wat zijn ‘Bijters?”.

Byron antwoordt: “’Bijters’ zijn vissen die zich aangetrokken voelen tot angst. Als zij angst voelen, zwemmen ze op die persoon en bijten ze. Die beet bevat een gif dat ervoor zorgt dat die persoon direct het bewustzijn verliest. Mijn lievelingsdiertjes zijn het! Dus hophop, het water in! Ik tel af!”.

Iedereen gaat aan de oever van de rivier staan, klaar in zwemhouding. Dan begint Byron af te tellen:

“3,2,1… Start!”.

Iedereen schiet van de oever af, recht het water in. Ik begin aan crawl en probeer zo snel mogelijk voort te geraken in het heldere blauwe water. Als ik eindelijk bij de rand ben, zie ik dat ik, waarschijnlijk op een seconde na, de eerste ben. Ik wil mezelf net ophijsen op de rand als ik Jill hoor roepen: “Help, ik heb een kramp in mijn benen!”. Ik aarzel geen moment en zwem terug naar Jill. Eenmaal bij haar, neem ik haar bij haar middel en zwem ik naar de kant. Als ik daar bijna ben, hoor ik Byron roepen dat hij de ‘Bijters’ gaat loslaten. In alle angst, duw ik Jill omhoog, de oever op. Maarten steekt zijn hand uit om mij er ook op te helpen.

Net als ik zijn hand wil vastnemen, voel ik een pijnlijke steek in mijn been.

Ik zie Maartens gezicht erg wazig en dan wordt mijn beeld zwart…

--------------------------------------------

Verdomde 'Bijters'!!!! :-( hopelijk stelt Maybelle het goed! Maar dat lezen jullie pas in het volgende hoofdstuk!! ;-) 

Weer 2 nieuwe personages geïntroduceerd: Byron en Jace. Wat vinden jullie van hen? REAGEER!

Kus, Ofie_x