Divergent 2.0

De Trein

Als alle 18-jarigen hun factie hebben gekozen, word ik geleid naar het plein waar we daarstraks in de rij stonden. Ik kan maar niet stoppen met te denken aan mama. Misschien denkt ze nu dat ik niet van haar houd of erger, dat ze geen goede moeder is geweest!

Maar veel tijd heb ik niet, want de trein naar Onverschrokkenheid is al daar. Het kan aan mij liggen, maar de trein remt niet en hij is al bijna bij ons. Opeens hoor ik iemand roepen: “Snel, rennen!”. Ik kijk om en zie iedereen rennen en de trein opspringen. Ik begin dan ook maar snel te lopen en kan nog net op tijd me vastklampen aan een paal aan de trein. Ik heb hem echter niet goed vast en glip er bijna vanaf. Bijna, omdat iemand me bij mijn arm pakt en me in de trein gooit. Ik val met een harde smak op de grond.

“Je mag me gerust bedanken hoor, Oprecht!”, roept een stem naar me. Ik wrijf op mijn hoofd en op mijn knieën en kijk de roeper aan. “Ik had het zelf ook kunnen doen, ik had zeker je hulp niet nodig”, zeg ik bits terug. “Ah nee, dat dacht ik niet! Anders was je nu misschien factieloos en de training is nog niet eens begonnen!”, lacht hij luid.

Ik wil net rechtspringen om hem een klap te verkopen, als twee paar handen, van een jongen en een meisje, me tegenhouden. “Niet doen, dat heeft geen zin”, zegt één van de twee, de jongen. Ze duwen me wat verder van de roeper weg, zodat ik wat kan kalmeren.

“Hey, gaat het wat?”, vraagt de jongen me. “Ja, het gaat wel”, glimlach ik terug. “Ik ben Maarten, Eruditie”, zegt de jongen en hij geeft me een hand.

Het meisje zegt: “Ik ben Jill, aangenaam! Ik kom uit Vriendschap”. Ze geeft me een dikke knuffel en ik lach: “Je bent wel écht vriendelijk haha! Ik ben Maybelle uit Oprechtheid. Weet één van jullie misschien wie die kerel was die tegen me uitvloog?”. “Ken jij hem niet?”, vraagt Maarten, “Zijn naam is Tristan, hij is de zoon van de leider van Onverschrokkenheid! Daarom denkt hij dat hij de beste is en boven ons staat…”.

“Ha Maarten, jij moet niet veel zeggen”, komt Jill tussenbeide, “jij bent de zoon van de leider van Eruditie!”. Maarten bloost en zegt: “Maar ik gedraag met toch wel niet zo als…”.

Maarten kan zijn zin niet afmaken want er komt opeens rumoer vanuit de eerste wagons van de trein. Ik stap voorwaarts en kijk wat er gebeurt. “Euh, ik denk dat ik niet zo’n goed nieuws heb, jongens…”, zeg ik. Maarten en Jill kijken me vragend aan. “Ze springen uit de trein en over drie wagons is het onze beurt!”. Ze springen beiden op en lopen naar mij. Ze hangen ook uit de deur van onze wagon en zien het tafereel. Nog een paar seconden en het is onze beurt.

“Ik durf niet alleen”, roept Jill me toe. Ik neem haar hand vast en ga aan de afgrond staan. “Ik tel tot drie en dan springen we samen, oké?”, vraag ik aan haar. Ze knikt en kijkt dan strak naar de plaats waar de anderen al zijn geland.

Ik begin te tellen: “3,2,1…” en hup, we springen met een grote sprong over de afgrond en landen op een harde grindpartij.

“Auw!”, roepen we beiden uit. Daarna kijken we naar elkaar en lachen we. Intussen is Maarten ook veilig uit de trein gesprongen en helpt hij Jill en mij opstaan. Ik glimlach naar hem en veeg het stof en de zand van mijn witte Oprechtheidpakje.

“Ooh Oprecht, is je pakje vuil? Nu ben je niet meer zo zuiver en eerlijk hé…”, hoor ik Tristan spottend roepen. Ik draai me om en kijk hem vuil aan. Meteen zet hij een stapje achteruit. Niemand solt met mij of mijn (vroegere) factie!

Dan hoor ik een stem roepen van op een muurtje in de verte. We lopen er met z’n allen naartoe. “Hallo, ik ben Byron en jullie trainer. Voordat we eindelijk in het hol van de leeuw komen, jullie nieuwe factie Onverschrokkenheid, is er nog een enkele proef. Kom op dit muurtje staan en spring eraf, recht in het gat van de ruïne van deze fabriek. Wie gaat eerst?”.

Iedereen leunt even over het muurtje en ziet dat er precies geen einde komt aan de diepte van het gat. Ze deinzen allen achteruit. “Niemand die eerst wil proeven van de kick van een oneindige sprong?”. Niemand antwoordt, zelfs Tristan niet, maar in een vlaag van adrenaline roep ik: “Ik ga wel eerst!”.

Iedereen kijkt me aan met grote ogen. Maarten wil me nog tegenhouden, maar Jill pakt zijn arm stevig vast. “Ga hier maar staan”, zegt Byron en hij wijst naar de muur. Ik klim erop en kijk in de diepte. Het is echt extreem diep en je ziet de grond zelfs niet. “Vandaag nog, Oprecht!”, roept Byron.

Ik adem diep in en spring…

----------------------------------------------------

Weer een nieuw hoofdstuk! De kennismaking met Onverschrokkenheid komt dichter bij, spannend!!!!!! :-) Wat vinden jullie trouwens van Jill en Maarten? En van Tristan?

REAGEER ZEKER!!!!! Ik wil jullie meningen zooooo graag horen!!! ;-)

kus Ofie_x