Divergent 2.0

De eindstrijd

Oké, ik bevind me dus het hol van de leeuw. En die leeuw heet Tristan. Ik ben al voorbij de bewakers buiten kunnen sluipen en nu ben ik eindelijk binnen. Ik kijk om elke hoek of ik geen bewakers zie, maar het is tamelijk rustig hier. Ik moet nochtans dicht bij Tristan zijn.

Net als ik hem zie, word ik belaagd door enkele erg gespierde bewakers.

Eén van hen springt op mij en probeert me te stikken. Ik grijp mijn mes en steek hem recht in zijn maag. Hij kreunt luid en laat me los.

Dan komt de volgende op de proppen en die probeert me neer te slaan. Ook hij is makkelijk te overwinnen, ook al moet ik enkele rake klappen van hem incasseren. Mijn neus bloedt en ik voel enkele zwellingen opkomen in mijn gezicht en lichaam.

Dan komt de laatste op me afgelopen.  Hij stompt me in de maag en ik val neer op mijn knieën. Dan schopt hij me in mijn zij. Ik kreun van de pijn en zoek naar mijn laatste mes. Ik probeer hem uit mijn zak te frunniken, maar hij zit vast. Dan maar op de oude manier. Hij bukt naar me en ik grijp zijn nek vast. Met alle kracht die ik heb, trek ik zijn hoofd in één richting. Zijn nek breekt en hij val roerloos op de grond.

Dan hoor ik iemand applaudisseren. Dat is natuurlijk niemand minder dan Tristan, de hufter. “Nu is het tussen jou en mij, moordenaar!”, roep ik hem toe terwijl het speeksel uit mijn mond vliegt. “Kom maar op, Oprecht!” Ik grijns: “Ik ben al lang niet Oprecht meer. Ik ben Onverschrokken en wat nog belangrijker is… Ik ben Afwijkend!” Ik voel dat hij wat achteruit schiet als ik het woord durf uitspreken. Maar natuurlijk wist hij het al lang over mij.

Ik ren naar hem toe en stomp hem in de maag. Dan mept hij me in mijn gezicht en schop ik hem terug. Ik heb intussen mijn mes vast en snijd hem daarmee in zijn gezicht. Er loopt een bloederige streep over heel zijn gezicht. Ik duw hem op de grond en ga op hem zitten. “Nog een laatste wens, Tristan?”, vraag ik spottend. Hij probeert te lachen en fluistert in mijn oor: “Ik zie je in de hel, Maybelle…” Whatever. En dan doorboor ik zijn hart, helemaal tot mijn mes niet meer verder kan. Het bloed spat over mij heen, maar dat kan me net schelen.

Tristan is dood en ik kan niet gelukkiger zijn. (YESSSSSSSSS!!!! :-) )

Ik probeer na mijn ‘moord’ terug te keren naar de geheime basis. Die verloopt vlot en als ik daar naar binnen loop, word ik onthaald door mijn ouders en Maarten. Ik loop hen in hun armen.

Dan zie ik opeens Jack in mijn ooghoek. Dit kan toch niet? “Jack”, roep ik, “Je leeft!” Ik loop naar hem toe en geef hem een kus op zijn mond. Wow, wat heb ik dit gemist!

“Ik hou van je, Jack!”, zeg ik lief. “Ik hou ook van jou, Maybelle…”

*****************

Ik weet dat mijn leven niet perfect is, maar ik ben in het gezelschap van mensen waar ik zielsveel van houd: mama en papa, Maarten en Jack natuurlijk. We hebben nu nog even rust en kunnen genieten van ons (feitelijke) saaie  leventje. Ik denk niet aan de toekomst omdat die nog erg wazig is. Ik leef graag in het nu en dat is alles wat telt…

------------------------------------------

OOOOOHHHH JAAAAA!!! Maybelle heeft Tristan goed op zijn bakkes gegeven! :-D heeft ze dat niet goed gedaan? REAGEER!!! ;-) Bij multimedia een gelukkig koppeltje: Jack en Maybelle :3

Dit was spijtig genoeg het laatste hoofdstuk van "Divergent 2.0"!! :'( :'( zie het volgende hoofdstuk voor mijn bedankjes!!! :3 <3

Kus Ofie_x