Divergent 2.0

Vijf angsten

Ik lig ergens met mijn ogen dicht. Ik durf ze niet te openen; niet wetende waar ik ben. Ik voel dat ik op kleine kiezeltjes lig en er waait een scherpe wind. Geen geluiden…

Ik open mijn ogen en sta voorzichtig recht. Ik kan mijn ogen niet geloven: ik sta bovenop een metershoog flatgebouw! Het is zelfs zo hoog dat ik de grond niet fatsoenlijk kan zien door de mist die er hangt. Ik loop voorzichtig naar de kant en kijk nog eens goed. Ik zie een smalle houten brug die loopt van dit flatgebouw naar het andere. Ik zet er één voet op en val dan direct achteruit omdat de hoogte me duizelig maakt.

Opeens hoor ik voetstappen en draai snel mijn hoofd om. Er staat een zeer brede man met een geweer op mij gericht. “Loop over de brug of ik schiet je neer!”, roept hij luid, zodat het weergalmt tussen de hoge gebouwen. “Nee! Ik durf niet! Het is te hoog!”, gil ik hem toe, met tranen in mijn ogen. “Loop over de brug of ik schiet je neer!”, zegt hij opnieuw zeer doods. Als hij ziet dat ik geen aanstalten maak, richt hij zijn geweer op mij en schiet. Ik kan de kogel nog net ontwijken. Ik begin het nu echt benauwd te krijgen. Dan zegt de enge man weer: “Loop over de brug of ik schiet je neer!”.

Ik loop op mijn gemak naar de brug en zet mijn voet op de houten plank. Hij kraakt vervaarlijk en ik deins weer achteruit. Dan schiet de man weer en raakt mijn rechterarm. Ik kreun van de pijn en zie bloed lopen van mijn arm. De man blijft schieten, totdat ik al enkele stappen heb gezet op de brug.

Ik moet gewoon rustig blijven, blijven ademen en niet naar beneden kijken. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Bij elke krakende stap die ik zet op de planken, heb ik een drijfveer om naar beneden te kijken. Als ik op vijf meter van de andere kant ben, kan ik me niet inhouden en kijk ik even naar beneden. Dat was dus een superslecht idee, want meteen schrik ik en de brug begint te wiegen. Er begint ook een stormwind op te steken. Ik moet doorgaan! Stap voor stap, met mijn ogen dicht, ga ik verder totdat ik de veilige kiezeltjes onder mijn voeten voel en ze hoor knisperen. Ik open mijn ogen en merk dat ik, wonder boven wonder, op de grond sta! Ik val op mijn knieën en kus de grond. Het is me gelukt!

Maar als ik terug opsta, is alles weg en sta ik in een ruimte die volledig… wit is?! Ik zie geen begin en geen einde. Ik loop wat rond, maar kom precies telkens terug op dezelfde plaats. Al weet ik dat niet zeker omdat alles er hetzelfde uitziet. Opeens hoor ik stemmen. Ik probeer naar ze toe te lopen, maar ze blijven even ver van me weg als daarjuist. En zo blijft het een tijdje doorgaan. Gefrustreerd zak ik op de grond. Ik zit hier helemaal alleen en er is niets te doen! Ik begin stilletjes aan te wenen; ik wil niet alleen zijn! Maar dan bedenk ik me: ik moet me herpakken! Dit is niet echt! Een oneindige witte ruimte bestaat niet!

Opeens sta ik op het binnenplein van Onverschrokkenheid. Er is niemand totdat ik mensen op me zie afkomen. Het zijn Maarten, Jack, Tiffany en mama en papa! Ik loop naar ze toe, maar word onderweg tegengehouden door een onzichtbare wand. Ik bots er tegen en val op de grond. Ik zie dat aan de andere kant iedereen naar me staat te wuiven. Ik wuif natuurlijk terug en gooi een kushandje! Maar dan vertrekken hun gezichten in een angstige grimas.

Ik zie dat Tiffany wordt neergeschoten door mannen in zwarte pakken: sluipschutters! Ik sla mijn hand voor mijn mond als Maarten naar haar toeloopt en zelf geraakt wordt. “Maarten, nee!”, gil ik luid, maar niemand reageert. Omdat Maarten er doods bij ligt, lopen mijn ouders naar hem toe en beginnen te wenen. Dan springt papa voor mama in en vangt een kogel op. Mama springt recht en wordt daardoor zelf geraakt. Ik sla zo hard als ik kan tegen de wand, maar er gebeurt niets.

Ondertussen zijn mijn knokkels als beginnen bloeden van het harde slaan. Dan zie ik Jack angstig verstopt zitten achter een bankje. Ik wil naar hem toegaan en op wondere wijze is de wand opeens weg! Ik loop zo hard ik kan naar Jack toe. Maar Jack heeft me gezien en loopt ook naar mij, waardoor de schutters hem in het vizier krijgen. Ik hem nog net bereiken als ik zie dat er een kogel op hem afkomt. Ik spring voor hem in en vang de kogel zelf op. Jack huilt tranen met tuiten als hij mijn levensloze lichaam ziet. Wat ik zie? Alles om me heen is donkerzwart….

Dan ben ik opeens klaarwakker en zit ik in een donkere kamer. Ik kan nog net zien dat er een fakkel hangt en enkele lucifers liggen. Ik grijp naar beiden en doe de fakkel aan. Dan beland ik in mijn grootste nachtmerrie: overal kruipen slangen! Ik zet de fakkel terug op zijn plaats en gil luid! Ik maak grote bewegingen om hen af te schudden, maar in de plaats kruipen ze nog meer over mij! Als de angst bijna mijn gehele lichaam overneemt, kom ik op een fantastisch idee. Ik neem de fakkel terug vast en jaag al de slangen weg. Joepie!

Dan verdwijnt de grond onder mij en val ik met een harde bonk op de grond van één of andere computerkamer. Ik wrijf even op mijn billen als ik rechtsta en neem de kamer in me op. Waar ben ik in hemelsnaam? Dan hoor ik een stem. Ik draai me om en zie een hologram van een gezicht van iemand op één van de computerschermen staan. “Maybelle, je moet oppassen! Sommigen onder je medeaspiranten zijn slim en weten bijna van je geheim. Je moet je zo normaal mogelijk gedragen. Val niet op! Bescherm het geheim van ‘De Kolonie’! Bescherm het geheim van ‘De Kolonie’! Bescherm het geheim van ‘De Kolonie’! Bescherm…”.

En floep! Ik schrik wakker op de ligstoel in de kamer. Ik probeer op mijn gemak te ademen maar mijn hart te gaat te hard tekeer! Ik zie dat de assistente druk bezig is met de opname van mijn angstlandschap. Dan zegt ze: “Over die laatste angst mag je niemand iets zeggen! Ik heb het kunnen veranderen in angst voor her donker. Het is een donkere ruimte en opeens heb jij licht kunnen aandoen, oké?”. Ik knik verward naar haar en vraag: “Hoe weet jij hiervan?”.

Dan fluistert ze in mijn oor: “Ik ben de dochter van Andromeda…”. 

-----------------------------------------------------------------------------------------

OMG OMG OMG OMG OMG *hyper op en neer springend* Eindelijk het angstlandschap van Maybelle! :-D iedereen blij nu? ;-) wow, mijn creativiteit werd in dit hoofdstuk erg op de proef  gesteld, maar het is me gelukt!! Joepie!!! :-D 

Veel leesplezier!!!! Kus Ofie_x