Het was pure liefde voor Lilly en Meghan, maar een toekomst samen kregen ze niet.
Wanneer de levensdraad van je vriendin wordt afgesneden wil je niks anders dan wraak
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
1 januari (het verleden)
Lilly
Velen zullen het met deze uitspraak eens zijn, anderen zijn het compleet met mij oneens. Ik leerde dat je pas echt weet hoeveel iemand voor je betekent wanneer je diegene kwijt raakt. Op het moment zelf weet je dat je van iemand houdt en dat die persoon alles voor je betekent. Toch merk je pas de waarde van het woordje alles als je hem of haar verliest. De persoon die ik kwijtraakte was Meghan Lodge. Ze was mijn eerste officiële vriendinnetje. We waren verliefd, echt zo verliefd. We ontmoette elkaar in de bus naar een schouwburg in Amsterdam. Ik weet nog goed dat het op nieuwjaarsdag was en dat de gehele bus vol leek te zitten. Alsof iedereen vluchtte van zijn of haar familie of juist ernaartoe ging.
Ik stapte de bus in en zuchtte diep. Nergens leek een zitplekje vrij te zijn. Ik haatte het om te staan in de bus. Je moet je telkens zo goed vasthouden, anders vlieg je door de voorruit. Plotseling hoorde ik een stem vanachter de bus. "Hier is nog plek." Mijn chagrijnige hoofd verdween meteen en het nam plaats voor een grote glimlach. "Echt?" Riep ik blij. Ik schoof voorzichtig naar achteren toen ik het gezicht zag van het meisje van wie de stem was. Ze droeg een dure paarse jurk met een dikke zwarte panty eronder. Om haar nek ging een parelketting die glinsterde door het buslicht. Ze had een olijfkleurige huid, middellang zwart haar en grote bruine ogen. Ze was van mijn leeftijd, maar leek iets ouder. Ze straalde zelfverzekerdheid uit, iets wat ik miste aan mezelf. Ze was zo knap, niet normaal meer.
Ik daarentegen leek haar spiegelbeeld. Ik droeg een spijkerbroek met een winterjas. Om mijn nek was een grote wollen sjaal gewikkeld. Onder mijn winterjas had ik een blauwe trui. Ook ons gezicht was compleet anders. Ik had een bleke huid, middellange blonde haren en groene ogen. Mijn blinde haren had ik in een straks staart gestopt, ik droeg mijn haar bijna altijd zo.
"Kom zitten, je lijkt te bevriezen," zei ze bezorgt. Ik ging klappertandend zitten, terwijl ze haar winterjas over mijn benen legde. "Oh, dat hoeft niet hoor ik" ze keek me meteen dreigend aan, waardoor ik midden in de zin stopte met praten. "Je hebt het koud. Ik heb het warm. Laat me je opwarmen," had ze geantwoord. Ik stemde toe, want ik was bang voor haar dreigende blik.
"Mijn naam is Meghan Lodge," ze stak haar hand uit. Ik schudde haar hand en stelde mezelf voor, "Lilly Cooper." Ze lachte lief, maar toen se zag dat ik nog steeds trilde veranderde de lach in een bezorgde blik. "Hoe kan ik je nog meer warmte geven?"vroeg ze haarzelf hardop af. Ik schudde niet begrijpend mijn hoofd. Waarom zou deze onbekende persoon mij willen helpen? "L-laat maar z-zitten, Meghan." Zei ik bibberend. Meghan rolde met haar ogen. "Als jij ziek wil worden dan is het je eigen probleem." Meteen schoot ik in de lach. Ze was zo bezorgt om een persoon die ze net vijf minuten kende. "Waar ga jij heen?" Vroeg ik nieuwsgierig. Ze keek snap even op het scherm, "over 5 haltes moet ik eruit. Ik ga naar de schouwburg." Ik ging rechtop zitten en lachte. "Ik ook! Naar welke voorstelling ga jij?"
"Ik ga naar Sneeuwwitje en de zeven dwergen!" Mijn ogen werden groot van verbazing, "wat toevallig, ik ook." Ik pakte mijn kaartje toen ik zag dat zij de hare pakte. "Ik zit op stoel twintig rij vijf." Ik schudde mijn hoofd vol ongeloof, "ik op stoel negentien rij vijf." Was dit toeval of was dit het lot? Meghan en ik wisten beide bijna zeker dat dit het lot was. Het lot had ons samengebracht. Het lot wou ons samen zien.
Na vijf haltes te hebben gekletst moesten we er uit. We liepen samen naar de schouwburg dat niet erg ver lag van het busstation. Maar ook met deze kleine loopafstand kreeg ik het voor elkaar om een blaar op mijn hal te ontwikkelen. Toen we er bijna waren vroeg ik of ze mijn schoen wou vasthouden. Met een verbaasd gezicht keek ze naar hoe ik mijn hak verzorgde. "Wat is er?" Vroeg ik verward. Ze schudde haar hoofd, "ik heb een briljant idee." Toen ik klaar was met mijn voet verzorgen vroeg ik mijn schoen terug. Meghan grijnsde en beet aan de binnenkant van haar wang. Ze ging door haar knieën en deed de schoen bij mij aan. "It fits," zei ze lachend. Ik rolde met mijn ogen, "was dit je briljante idee?" Ze stond weer op en gaf mij een hand om mij overeind te trekken. "Ja," zei ze terwijl ze grijnsde van oor tot oor. Ik sloeg haar plagend op haar schouder, "ga je zo snel op je knieën? Ik moet je eerst beter leren kennen." Ze bleef stil, maar ik aan naar gezichtsuitdrukking te zien zat ze over mijn woorden na te denken.
Na mijn voet akkefietje liepen we snel door naar de schouwburg. We wouden niet te laat bij de voorstelling komen. "Er speelt een hele knappe musicalster in," vertelde Meghan mij toen we onze jassen ophingen. "Oh?" Vroeg ik ietwat teleurgesteld. Misschien viel Meghan toch niet op meisjes, zoals ik dacht. "Ze heet Amber Koning. Ze speelt de boze stiefmoeder." "Ze?" Vroeg ik verbaasd. Ik sloeg meteen een hand voor mijn mond. Wat deed ik nou weer! Meghan leek het niet te merken, "ze lijkt wel een beetje op jou. Blonde haren en stralende groene ogen." Ze begon te blozen, nadat ze dit uitsprak. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Wat was er gebeurd me mij? Waarom werd ik zo beïnvloed door deze Meghan Lodge?
Na de voorstelling vroeg ik of ze weer met de bus ging. Ze antwoordde met een nee, want haar vader haalde haar op. "Hij vond het iets te laat om mij in de bus te laten." Ik knikte begrijpend. Ze pakte een papiertje en een pen uit haar tas en iets op. "Hier," fluisterde ze. Met grote ogen staarde ik naar het nummer dat ze me gaf. Ze had me haar nummer gegeven! "Bel me," zei ze. Toen draaide ze haarzelf om en liep in de richting van de zwarte Mercedes die op haar wachtte.
En zo ontmoette ik mijn vriendin Meghan Lodge. Toen ik thuis was belde ik haar meteen op om haar stem weer te horen. Nu, doe ik dat nog steeds, maar hoor ik niets anders dan de stem van haar voicemail. Ze zal nooit meer kunnen opnemen nu ze is vermoord.
———————————————- Hoofdstuk 1 Woorden: 1196
Hey lieve mensen. Na lang wachten is het zo ver! Het eerst hoofdstuk van De Schommel! Hopelijk lijkt het jullie iets. Dit hoofdstuk was in de verleden tijd geschreven. Dit hoofdstuk speelde zich ook af in 2016. Hoofdstuk 2 zal in het nu spelen, de tijd waar Meghan al dood is.
Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden! Ik ben bijna klaar met een grote analyses n het boek. Ik ben nog bezig met het einde, maar ik dacht ik begin vast.
