De Schommel | gxg

Hoofdstuk 26 - De Schommel

14 juli (heden)

Lilly

Vandaag had ik mijn laatste afspraak. Na vandaag moest ik erachter zien te komen wie mijn vriendin had vermoord. Het was natuurlijk niet mijn taak, maar die van de politie wel. Dit deed ik voor mezelf. Om mijn eigen gedachtes op orde te kunnen brengen en om te kunnen omgaan met het verlies van mijn vriendin. Ik miste haar verschrikkelijk en ik wou de waarheid weten.

Toen ik bij Noah zijn huis aankwam viel mijn mond open. Het was een heel groot huis, het leek wel op een villa. Zijn ouders waren rijk, net als die van Meghan. Zijn ouders hadden een eigen juwelierszaak en ze waren ook eigenaar van de boekenwinkel natuurlijk. Het huis had volgens mij drie verdiepingen, dat was nog niet zo gek. Het was de grootte van het huis dat me liet verbazen. Ook de grote voortuin liet mijn mond hangen. Ik wandelde de oprit op. Hij was zo lang dat het volgens mij echt een paar minuten duurde voordat ik bij de voordeur was aangekomen.

Ik belde aan, er speelde een deuntje van een klassiek nummer en er kwam een oude man bij de voordeur. Hij deed open en keek mij wachtend aan. Even twijfelde ik of dit wel het juiste adres was. "Ik ben een vriendin van Noah," vertelde ik aan de man. "Hij woont hier toch?"

De oudere man fronste met zijn wenkbrauwen die begint grijs waren. "Meneer Jacobs Junior verwachte u al," zei hij op een deftige toon. De man liet mij binnen en pakte mijn jas aan. "Meneer Jacobs Junior zou u vanaf hier meenemen naar een geschikte kamer. U kunt hier wachten." De oudere man verdween en kwam een seconde later weer terug met Noah. Noah begon te grijnzen toen hij mij zag. "Lilly, fijn dat je er bent. Ik heb je lang niet gezien." Hij gaf me een korte knuffel.

Ik knikte, nadat hij me had losgelaten, "insgelijks meneer Jacobs Junior." Noah zijn ogen werden groot en hij keek al snel verwijtend naar de oudere man. "Meneer Janssen, u kunt gaan. Bedankt voor het ontvangen van de gast." De oudere man, die blijkbaar Janssen heette, knikte beleefd. Vervolgens liep hij de gang uit, de woonkamer in. Daarna keek Noah mij weer verontschuldigend aan. "Ik heb al keer op keer gezegd dat hij me niet zo moet noemen. Ik haat het toegevoegde woord 'junior' met heel mijn hart."

Ik schoot in de lach, "ik vond het erg charmant." Noah rolde met zijn ogen en liep de trap op, ik volgde hem. "We gaan wel naar de kleine vergaderzaal," stelde hij voor. Ik schudde mijn hoofd van ongeloof. Er was hier een kleine vergaderzaal? Dit betekende dat hier in dit huis ook een grote vergaderzaal was. Niet normaal.

Noah opende de deur van een kamertje met daarbinnen: een ronde tafel, een schrijfbord, veel stoelen en een Digibord. Ik besloot om op de stoel tegenover Noah te gaan zitten, zodat ik hem goed in de ogen kon kijken. "Zo," starte ik. "Je weet waarvoor ik hier ben?" Noah knikte, "Axel en Denise hebben het mij verteld."

Ik knikte en begon met een gebeurtenis dat een paar maanden geleden zich had voorgevallen. "Weet je nog dat Meghan op een dag haar speciale parelketting om had?" Noah knikte, "ja, die vond ik erg mooi." Ik beet nerveus op mijn pen, "ja, jij had wel uitermate veel interesse voor die parelketting. Kun je mij vertellen waarom dat zo was?" Noah begon te fronsen, alsof hij niet snapte waar ik naartoe wou. "Mijn ouders zijn de eigenaar van een juwelier. Ik ben opgegroeid met een goede smaak voor juwelen. Ik vond hem prachtig en wou hem heel graag zelf hebben."

Ik trok mijn wenkbrauw op, "zou dat een reden geweest kunnen zijn om haar te vermoorden? Zodat je haar parelketting kon stelen?" Noah zijn ogen werden groot en hij schudde wild met zijn hoofd. Hij bewoog zijn handen heen en weer op een paniekerige manier. "Nee, echt niet! Ik heb haar niet vermoord Lilly. Ik zou nooit iemand vermoorden, al helemaal niet om een parelketting."

Ik schreef iets op in mijn notitieboekje. Hiervan werd Noah erg nerveus, dat kon ik erg makkelijk zien. Hij begon zijn zweethanden af te veegen aan zijn broek en beet hard op mijn onderlip. Ook durfde hij me niet goed aan te kijken en trilde zijn rechterbeen. "Waarom ben je zenuwachtig?" Vroeg ik nieuwsgierig. Noah schudde weer zijn hoofd en deed zijn gezicht in zijn handen. "Lilly," begon hij. Zijn stem trilde toen hij mijn naam uitsprak. "Ja?" Zei ik kalm.

"Ik weet dat Meghan aan drugs deed. Ik weet het al erg lang," zei Noah opnieuw met een trillende stem.

Verschrikt stond ik op, waardoor ik mijn notitieblok liet vallen. "Wat?!" Schreeuwde ik. Noah sprong haast een meter achteruit door mijn luide stem. "J-ja," zei hij. "I-ik deed ook aan drugs." Ik balde mijn vuisten. Waarom had hij niks gezegd? Wist hij het al voordat ik het wist? Hoe weet hij het? Noah deed ook aam drugs?

"Noah waar was jij op de nacht van de moord?!" Ik schreeuwde mijn vraag erg hard. Noah keek mij niet aan, "ik was thuis met mijn vader. Je kunt het hem navragen." Wat? Dit kon niet waar zijn. Iedereen leek een alibi te hebben. Het moest toch echt iemand van de boekenclub zijn, toch? Het speldje betekende iemand van de boekenclub. Iemand loog over zijn of haar alibi en ik raakte lichtjes in paniek.

"Iedereen lijkt een alibi te hebben," zei ik tegen Noah. Kon ik hem überhaupt vertrouwen? Hij deed ook aan drugs? De leider van onze boekenclub was een drugsverslaafde. Hij wist van Meghan haar verslaving. "Wist jij het voordat ik het wist?" Vroeg ik. Hij wist direct dat ik het over de verslaving van Meghan had. Het bleef even stil.

"Geef antwoord!" Schreeuwde ik opnieuw. Noah wreef mijn zijn handen over zijn broek, "j-ja." Ik wou schelden, zo erg veel schelden. Waarom had hij het mij niet verteld? We kwamen elke maand naar die boekenclub van hem en hij had het lef niet om mij erop aan te spreken dat mijn vriendin drugsverslaafde was! Ik haatte hem.

"Ik heb niks aan jou," zei ik zacht. "Je bent een leugenaar. Ik dacht dat ik jou een vriend kon noemen." Ik schudde mijn hoofd, "ik had het mis." Ik raapte mijn notitieboekje en pen van de grond af. Het was de hoogste tijd om deze villa te verlaten. Ik liep richting de deur, maar Noah had het lef om mijn arm vast te pakken. Ik draaide me woedend om, "hoe durf je?!"

"Misschien moet je je beste vriend eens vragen waar hij was op het tijdstip van de dood van Meghan," zei Noah kalm. Mijn ogen werden groot, "wie bedoel je?" Noah likte over zijn droge lippen, "je andere drugsverslaafde vriend. Met wie jullie voor het eerst naar de boekenclub kwamen." Ik trok me los, "Thomas?"

Noah knikte, "spreek maar eens met hem af."

————————————————————
De schommel - hoofdstuk 26
Woorden: 1204

Wow dit was echt een heftig hoofdstuk dat vele geheimen onthulde. Noah gebruikte drugs? En wat is er aan de hand met Thomas?

Bedankt voor het lezen!

Xx Romy