Het was pure liefde voor Lilly en Meghan, maar een toekomst samen kregen ze niet.
Wanneer de levensdraad van je vriendin wordt afgesneden wil je niks anders dan wraak
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
25 juni (Het heden)
Lilly
Er was nieuws van de politie gekomen. Er was iets gevonden op de plek van de moord. Het speldje van de leesclub, waarschijnlijk Meghan haar speldje. Hij lag in het zand dichtbij de schommel. Je kon hem bijna niet zien, want hij was half begrafen. De speurhonden vonden het speldje en lieten het aan de ouders van Meghan zien. De politie was weergekomen naar het huis van mijn schoonouders. Nikki huilde bij het herkennen van het speldje. Iedereen van onze leesclub had er eentje. Ik, Thomas en ook Meghan. Ik zocht nog op haar kamer, maar ik kon geen speldje vinden. De kans was groot dat dit speldje van Meghan was geweest. Het onderzoek was nog druk bezig. Het was een dag later, maar het voelde als eeuwen.
Waarom hadden ze de moordenaar nog niet gevonden? Twee dagen onderzoek en ik was nu al ongeduldig. Ik wou wraak, ik wou weten wie mijn vriendin had vermoord. Mijn liefde is weg van deze wereld. Ik heb geen reden meer om verder te leven. Ik heb geen levensdoel meer. Mijn geplande toekomst met Meghan verdween als sneeuw voor de zon. Ik had niets meer.
De ouders van Nikki, mijn ex-schoonouders, moesten vandaag weer mee naar het bureau. Ze kregen foto's te zij van het plaatsdelict en van Meghan. Hoe moest dat voelen om te weten dat je straks foto's ging bekijken van het lijk van je dochter. Ze moesten alles bekijken en grondig onderzoeken of hen iets opviel. Ik vertelde ze dat ze op elk detail moesten letten. Ik ging ze zeker weten overhoren.
Nikki lag al de gehele dag in bed. Een aantal uur heb ik naast haar gelegen, met haar geknuffeld of samen met haar gehuild. Ze miste haar grote zus. Ze had iets verloren. Net als ik mijn liefde verloren had. Zij had haar zusterliefde verloren. Alles deed pijn. Op een geven moment besloot ik haar even uit bed te halen. Ze was stil en knikte bij alles wat ik vertelde. Nikki leek het het moeilijkste te hebben van ons allemaal. Ik wou voor Nikki zijn en dat had als gevolg dat ik niet aan mijn enige verdiet dacht. Ik kon mijn eigen verdiet niet tonen. Ik moest sterk blijven voor Nikki, want ze had niks aan iemand die zwakker was dan haarzelf. Aan de ene kant was dit een voordeel, want ik leek het minder zwaar te hebben. Aan de andere kant hoopte ik al mijn verdiet op en kon ik het niet uiten. Dus, het had ook een nadeel.
Een aantal uren verder kwamen Nikki haar ouders terug van het politiebureau. Ze besloten om eerst Nikki even apart te spreken. Dit begreep ik volkomen. Ondertussen lag ik in Nikki haar bed zenuwachtig te zijn. Met mijn nagels schuurde ik over mijn huid heen. Enkele minuten later zag ik het bloed aan mijn nagels kleven. Ik had mijn huid opengekrabd. Snel liep ik naar de badkamer en maakte een washandje nat. Gelukkig was ik een expert geworden in open wonden te behandelen. Ik had vaker van deze zenuwtrekjes.
Terwijl ik mijn wond behandelde liep ik naar de beneden, de woonkamer binnen. Nikki haar ouders hadden mij geroepen. Haar ouders begonnen over dat ze foto's kregen te zien van het plaatsdelict. Alles wat overhoop kon liggen lag echt overhoop. Meghan had flink tegengestribbeld. Ook was er bloed te zien op de schommel. Bij het horen van dat detail kreeg ik tranen in mijn ogen. Onze schommel, dat was onze schommel. Dat was ons plekje, wij waren daar altijd. Meghan was vermoord in onze schommel, op ons plekje.
Haar vader begin over dat ze eerst foto's kregen van alleen Meghan haar gezicht. Bloed, zo beschreef hij het. Hierna was haar hele lichaam gefotografeerd, zoals ze was gevonden. Toen begon ik met mijn vragen ronde. Wat had ze aan? Wat had ze in haar haar? Had ze schrammen? Nagel sporen? Bijt afdrukken? Geduldig antwoordde haar ouders al mijn vragen. Totdat ik er eentje stelde, waarbij ze even stopten. "Had ze haar speldje om?" Vroeg ik. Ze keken elkaar aan, "j-ja," stotterde haar vader. Ik fronste, "Meghan droeg haar leesclub speldje op de foto's?" Ze knikten beide. "Van wie was het speldje dan, die de politie in het zand vond?" Iedereen werd stil, wij dachten allemaal dat het speldje spin het zand Meghan haar speldje was. Dit kon niet kloppen, want ze had het nog om.
Iedereen die deelnemer aan de leesclub mocht één speldje uit de pot pakken. Niet meer niet minder. Meghan had er altijd eentje gehad en droeg hem bijna altijd. Ze was trots dat ze bij een leesclub zat. Ze droeg het speldje tot haar dood. Het speldje dat de politie vond, hoorde bij iemand van de leesclub. Betekende dit dat iemand van de leesclub de moordenaar van Meghan was?
"Dit moet de politie weten," mompelde Meghan haar moeder. Ze pakte direct haar telefoon. Nikki was stil en staarde mijn kant op. "Waar is jou speldje, Lilly?" Vroeg ze. Ze vroeg het niet boos of beschuldigend. Meer op een aarzelende en angstige toon. Ze was bang dat ik haar zus had vermoord. Met een diepe zucht haalde ik mijn speldje uit mijn broekzak. "Toevallig heb ik hem bij me." Nikki knikte en zuchtte opluchtend.
Ik was in de war. Iemand van mijn leesclub, de club waar ik elke maand een aantal keren kwam, had mijn vriendin vermoord. De kans was tenminste groot, ik wist het niet honderd procent zeker. "Ik heb tijd nodig om na te denken," vertelde ik aan iedereen die aanwezig was in de woonkamer. "Bedankt voor alles. Ik ga even naar huis."
Mijn moeder haalde me op en zorgde dat ik me comfortabel genoeg voelde op haar mijn gedachte uit te leggen. Ik vertelde haar mijn ontdekking en mijn angst dat ik niemand meer kon vertrouwen. Misschien was het wel Thomas, mijn beste vriend, die mijn vriendin had vermoord. Je wist het niet, maar ik zou er achter komen. Ik zou de moordenaar ontmaskeren. Toen we thuis waren plofte ik op de bank neer. Mijn ouders gingen naast me zitten. We zwegen, maar deze stilte zei zoveel. Deze stilte betekende: wij zijn er voor je Lilly, maar we weten niet goed hoe.
Ik brak. Ik huilde. Ik liet me troosten. Ik kon mijn emoties uiten.
Ik kon even vrij zijn
——————————————— De schommel - Hoofdstuk 4 (het heden) Woorden: 1160
Vonden jullie het leuk?
Het spijt me dat het zo ongelofelijk lang duurde. Ik wist nog geen goed einde en wou die eerst weten voordat ik verder zou schrijven. Ik weet nu waar ik heen wil met dit boek.
Lilly heeft iets heel ergs spannend ontdekt. De moordenaar is iemand uit haar leesclub. In het volgende hoofdstuk gaan ze het hebben over de leesclub in het verleden. Jullie zullen meer en meer ontdekken over de mensen die deze club bijwonen.
Bedankt voor het lezen! Tot het volgende hoofdstuk
