De Schommel | gxg

Hoofdstuk 29 - De Schommel

ATTENTIE IK HEB EEN NIEUW BOEK!
Hij heet Two People en het is weer een gxg boek! Alsjeblieft lees het en ik beloof jullie dat het een goed boek wordt!

16 juli - heden

Lilly

"We hebben iets nodig om het gesprek op te nemen," mompelde ik overhaast. Ik propte van alles in mijn tas. Thomas hield zijn mobiel omhoog, "ik leg dit achter de toonbank neer." Ik knikte en probeerde mijn jas aan te trekken. Mijn armen bleven steeds steken in de zwarte mouwen van de jas. Gefrustreerd gooide ik de jas op de grond, dan maar zonder jas. "Hey," zei Thomas, terwijl hij een hand op mijn schouder legde. "Het gaat goed komen." Ik knikte, maar eigenlijk geloofde ik hem niet. Er kon zoveel mis gaan deze boekenclub bijeenkomst.

Vandaag was onze laatste bijeenkomst, dat wist ik zeker. Thomas en ik kwamen gister achter de dader van de moord op Meghan, maar we zochten hard bewijs. Het harde bewijs ontbrak. Dat gingen we nu halen. Het plan was om aan het begin van de boekenclub bekend te maken wie de moordenaar is. We lieten Noah een bijeenkomst houden, zogenaamd om samen te zijn voor Meghan.

"Is het niet verdacht dat Noah ons bij elkaar bracht? Wat als die vuile rat al is gevlucht en niet komt opdagen?" Vroeg ik aan Thomas. Hij lachte, "die rat komt wel. Let maar op." Ik stelde hem geen vragen over het feit dat hij dit zo zeker wist.

Ik stapte achterop de motor van Thomas. Mijn beste vriend. Hoe kon ik ooit denken dat hij mijn Meghan had vermoord? Toen we richten de boekenwinkel van Noah zijn ouders reden, begon ik nerveus te worden. Hier had ik op gewacht. Op de dag om gerechtigheid te zoeken voor mijn Meghan. Ik hield echt heel veel van haar. Met mijn vingers hield ik Thomas' jack goed vast. Met mijn armen om hem heen voelde ik me iets rustiger worden. Hij ging mij helpen vandaag. Hij en Noah waren er voor mij vandaag.

Bij de leesclub aangekomen, zag ik de groep al zitten rondom de tafel. Iedereen zat op zijn normale plek. Thomas en ik kwamen binnen en liepen richting de cirkel. Er hing een akelige stilte rondom de tafel. Thomas gebaarde kort dat hij even naar de toonbank ging om zijn mobiel daar te vestigen. Ik keek of iedereen er was. Mijn ogen gingen elk hoofd bij langs en bleven steken bij een bepaald gezicht. Ik balde mijn vuisten. Nee Lilly, nu nog niet.

"Fijn dat jullie er zijn," zei Noah tegen ons. Zijn stem trilde niet, maar klonk wel anders dan normaal. Ieder anders in deze situatie dacht dat dat door verdriet kwam. Ik wist dat het kwam door angst. Wij knikte naar Noah en gingen zitten op onze gewoonlijke plek. Er bleef één stoel leeg. Ik slikte, die was van Meghan. Op dat moment besloot ik at het lang genoeg had geduurd. Die lege stoel liet mij opstaan. De kracht van die lege stoel was zo groot dat ik de woorden uitsprak die voor later waren bedoeld.

"Ik weet wie Meghan heeft vermoord."

Meteen werd de ongemakkelijke stilte die er heerste vervangen door een ijzige stilte. Ik stond op en wachtte af op een reactie van een van de verdachten. Ondertussen tikte de klok door; tik tak, tik tak. Nog nooit klonk die klok zo luid als op dit moment. Het leek meerdere personen op te vallen dat de doodgewone klok aan de lichtgroen geverfde muur opeens zo luid tikte. Verschillende ogen staarden naar de klok en tikte per ongeluk mee met het ritme van de tijd.

Ik besloot om verder te praten, in de hoop op een reactie van een persoon aan deze tafel. Met mijn tong likte ik mijn droge lippen voordat ik sprak. "De dader handelde in drugs," begon ik. Dit leek een reactie te ontlokken. Waren er misschien meer personen die handelde met de persoon in kwestie? Ik aarzelde geen seconde en ging verder met spreken. "Deze dader wou niet dat Meghan zou stoppen met drugs." 

Dit leek weer een reactie te ontlokken. Iedereen keek elkaar beschuldigend aan. Niemand was meer veilig. Ik besloot dat het tijd was. Mijn ogen scande mijn armzalige publiek één voor één, totdat ze bij iemand bleven hangen. Meteen stond de dader op, rende naar de deur en opende die. Ik zat vast tussen de stoelen en vloekte binnensmonds. Als deze persoon weg zou komen, dan vergaf ik me dat mezelf nooit. Gelukkig was Thomas razendsnel. Hij pakte de dader vast en hield de bijna voortvluchtige tegen.