De Schommel | gxg

Hoofdstuk 24 - De Schommel

10 juli (het heden)
Lilly

Het had dit jaar nog nooit zo hard geregend als vandaag. Het leek een zwembad bij mij in de achtertuin en ook op de straten lagen er flinke plassen. En juist vandaag moest ik op de fiets naar mijn volgende afspraak. Ik had vandaag afgesproken met Fiona. Volgens mij moest ik nog met haar en Noah afspreken en dan had ik iedereen gehad. Het was een lange lijst en elke dag denk ik over de moord na. De politie is, net als ik, ook druk bezig met hun eigen onderzoek. Volgens Nikki krijgen haar ouders vaak een update van het onderzoeksbureau. Toch geloof ik niet dat ze op het goede spoor zitten.

Met mijn regenbroek en regenjas fietste ik naar de andere kant van de stad. Op deze vreselijke dagen hoopte ik dat er een dag zou komen dat mensen konden teleporteren. Of ik moest een rijbewijs halen, maar wie regelt daar geld voor? Nikki had tenminste een chauffeur en werd overal gebracht en gehaald. Ik herinnerde me nog de dagen dat ik samen met Meghan in een grote dure auto zat. Ik werd erg verlegen in zo'n voertuig.

Na een uur flink doortrappen kwam ik aan bij de voordeur van het adres van Fiona. Ik belde aan en bijna een seconde kater werd er open gedaan. "Hallo," zei een iets oudere vrouw. "Jij moet Lilly zijn. Fiona heeft me verteld dat je zou komen." Ze stak haar hand uit om de mijne te schudden. "Ik ben Pauline, de moeder van Fiona." Ik schudde haar hand en stapte het huis binnen, "Lilly."

Ineens kwam Fiona te voorschijn, "Lilly, je bent er!" Ze keek haar moeder aan en schudde haar hoofd. "Mama, kun je de volgende keer mij roepen in plaats van de deur zelf open te maken?" Er verscheen een lichte blos op haar wangen. Ze schaamde zich kennelijk voor haar moeder. Ik glimlachte beleefd en trok mijn regenkleding uit. "Geef dat maar aan mij kind," zei Pauline. Ze pakte mijn natte regenkleding aan en liep de trap op naar boven. Waarschijnlijk werd het ergens op gehangen om te drogen.

"Zullen we in de woonkamer gaan zitten?" Vroeg Fiona. Ik pakte mijn schrijfblok en knikte. In de woonkamer leek me een goed idee. Ik volgde Fiona de gang door en liep naar de woonkamer. Op de dichtstbijzijnde stoel plofte ik neer en zuchtte ik diep. Fiona giechelde een beetje door mijn gedrag. Ze ging naast me zitten en keek mij nieuwsgierig aan. Ze wist waarvoor ik kwam. Dat wist iedereen langzamerhand wel.

"Wist je dat ik dacht dat Thomas jou leuk vond?" Floepte ik er plotseling uit. Een mini-flashback schoot langs in mijn gedachten. Hij die haar aan het lachen maakte en zij die overdreven vaak knipperde met haar lange mascara wimpers. Fiona schoot in de lach, ze sloeg met haar rechterhand op haar knie en viel bijna van de bank af. "Ik en Thomas?!" Zei ze verontwaardigt. Ze schudde haar hoofd, "hij is een echte vriend van mij. We kunnen uren met elkaar lachen, maar een stelletje vormen?" Ze schudde nogmaals haar hoofd. "Nee."

Ik glimlacht, "ik was er echt zeker van, totdat jij jouw boek mocht kiezen bij de boekenclub." Meteen begon Fiona te blozen, "oh ja?" Vroeg ze. Ze keek snel uit het raam en draaide met haar vingers in haar haar. "Hoezo?" Ik pakte haar hand, zodat ze me aankeek. Haar hoofd werd nog roder. "Noah ging je helpen met een boek uitkiezen en jullie bleven wel erg lang weg. Nadat jullie terugkwamen glunderde jij van top tot teen." Fiona keek weer snel weg en giechelde zachtjes. "Je hebt wel gelijk, maar ik wist niet dat je het aan mij kon zien." Ze was even stil, pakte mijn hand, keek mij weer aan en zei, "hij had mij toen gekust. Wat is er nou romantischer dan kussen tussen allemaal boeken?" Ze droomde haast weg.

Nu ik dit zeker wist kon ik Thomas jammer genoeg niet meer plagen met zijn niet-relatie-Fiona. Het goede nieuws was dat ik hem kon koppelen aan Nikki. Iets was makkelijker gezegd is dan gedaan. Waarom was Thomas zo goedgebekt met vrouwen die hij toch niet wil daten? Maar als er een lieve meid langskomt die een potentiële kandidaat is voor een echte relatie klapt hij dicht. Soms kan hij echt zo irritant zijn zonder iets te doen.

Na mijn liefdes overhoring moest ik natuurlijk ook mijn gewoonlijke overhoring doen. Ik wist nog steeds niet goed wat ik met al mijn informatie moest doen, maar ergens geloofde ik dat ik het nog wel zou bedenken. "Om te beginnen met de echte overhoring zou ik graag willen weten hoe jij omgaat met de dood van Meghan."

Fiona dacht even na, het was ook niet niks wat ik haar vroeg. "Natuurlijk heb ik het er moeilijk mee. Ik kende haar van een club waar ik erg veel was, waardoor ik haar vaak zag en haar af en toe sprak." Ze slikte met haar tong over haar lippen, "maar ik ga niet ontkennen dat ik anders met haar dood omging dan jij." Ik tilde mijn wenkbrauw op, "kun je dat toelichten?" Ze knikte, "ik had geen persoonlijke relatie met haar. Ik sprak haar wel, maar ik was niet haar vriendin. Ik was meer een kennis. Mijn vrienden waren Thomas en Lana en ik had een andere band met Noah. Begrijp me niet verkeerd, ik was echt verdrietig. Ik heb ook gehuild en gestaard in het niets. Ik snapte het hele leven niet meer. Maar ik kende haar niet zoals jij haar hebt gekend."

Het was even stil in de huiskamer. Deze woorden moest ik even tot me nemen. Niet omdat ze me schokte. Ze gaven me wel emotie, maar ze verbaasde me niet. Het was het proces van Meghan loslaten, dat was moeilijk. En heel soms dacht ik dat dat voor iedereen zo was. Dat iedereen het op dit moment zo moeilijk had als ik. Dat kon natuurlijk niet waar zijn. Iemand aan de andere kant van de wereld heeft het er helemaal niet moeilijk mee, die weet niet eens dat mijn Meghan is vermoord.

"Kun je me vertellen wat je aan het doen was die avond?" Vroeg ik voorzichtig. Dit interview was al gek genoeg. Fiona dacht even na, "volgens mij was ik gewoon aan het studeren?" Ze twijfelde een beetje, "ja, het klopt ik was aan het studeren. Ik had binnenkort een scheikunde tentamen."

Ik noteerde wat ze zei op mijn notitieblok en stond op. "Bedankt voor de gastvrijheid. Ik moet weer aan de slag." Fiona stond ook op en liep met mij mee naar de deur. "Lilly," zei ze nog net voordat ik de deur uitliep. Ik fronste bij het horen van mijn naam, "ja?"
Fiona aarzelde, maar begon toch met praten. "Ga je nog met Noah praten?" Ik trok mijn wenkbrauw op, "hoezo?" Ze keek naar beneden, "hij praat de laatste tijd niet meer met me. Het voelt alsof hij me negeert. Zou je tegen hem willen zeggen dat ik hem mis?"

Glimlachend liep ik de deur uit, "natuurlijk Fiona." Vervolgens fietste ik de oprit af, de weg op. Fiona haar relatie met Thomas stelde me een beetje teleur. Ik had gehoopt op een zoetsappige roddel. Maar waarom negeerde Noah haar? Het werd de hoog tijd om met de baas van de boekenclub te praten. Wat zou hij allemaal te verbergen hebben?

—————————————————-
Hoofdstuk 24 - De Schommel
Woorden: 1294

Bedankt voor het lezen van dit prachtige mooie hoofdstukken. Dames en heren we zijn bijna bij het einde van dit boek dat echt veel te lang duurde. Excuses daarvoor, maar hopelijk heb ik een aantal mensen blij gemaakt als er weer een update was.

Bedankt voor het lezen

Xx Romy