De Schommel | gxg

Hoofdstuk 10 - De Schommel

3 Juli
(Het heden)

Lilly

Vandaag was de ontmoeting die ik had georganiseerd met de mensen van de boekenclub. De boekenwinkel zou dicht gaan na 4 uur 's middags en wij mochten dan in de winkel blijven. Het werd een emotionele dag, dat kon ik voelen. In stilte koos ik mijn kleding. Een zwarte jurk met een wit kraagje. Ik had besloten dat ik niet de begrafenis jurk aan wou trekken, die was alleen voor die dag geweest. Met trillende handen trok ik mijn zwarte ballerina's aan en vertrok naar het centrum. Het was overal stil, alsof de wereld even zijn adem in hield om ons een moment van rust te geven. Toen ik daar aankwam zag ik Thomas zijn fiets al staan. Hij was al naar binnen gegaan waarschijnlijk. Vlak voor de opening stond ik stil en twijfelde ik. Ik ging een winkel binnenlopen met mensen waar een moordenaar tussen liep. De moordenaar van Meghan.

Ik moest dit juist doen voor Meghan. Deze dag was voor haar, niet voor onderzoek of voor afscheid. Het was voor haar. Ik nam een diepe teug lucht en stapte naar binnen. Het was stil in de winkel, terwijl het altijd zo luidruchtig was. Plotseling hoorde ik zachtjes een liedje weergalmen.

We know full well there's just time
So is it wrong to toss this line?
If your heart was full of love
Could you give it up?

Ik liep naar de tafel toe en zag dat iedereen er al was. Ze waren, net als ik, in het zwart gekleed. Het was stil op het spelen van het nummer na. Niemand durfde elkaar aan te kijken. Verdriet was in elkaars ogen te zien. Lana haar paarse lokken zaten in een nette knot, zo had ze het nooit. Haar boze blik was verdwenen en ook zij keek naar de grond. Ik besloot naast haar te zitten en pakte vriendelijk haar hand vast. Ze gaf een klein glimlachje en kneep in mijn hand, dat deed Meghan ook altijd.

Het was stil voor een aantal minuten. Niemand van ons wist waar we moesten beginnen. Misschien dacht iedereen dat ik zou beginnen, omdat ik haar vriendin was. Of anders moest Noah beginnen, hij was immers de oprichter van de club. Nee, niemand durfde iets te zeggen en het liedje bleef doorspelen. Hetzelfde liedje keer op keer.

'Cause what about, what about angels?
They will come, they will go, make us special

Thomas begon aarzelend met praten. Niet over Meghan, maar over het feit dat we een kaars konden aansteken voor haar. Ik wist dat hij kaarsen mee zou nemen. Hij had aan mij gevraagd of hij ze moest kopen of niet. Ik had geen antwoord gegeven.

We pakten alle negen een kaars, staken hem aan, sloten onze ogen en zette hem bij de foto van Meghan neer. Het was een mooie foto van haar. Niet zomaar een foto, het was echt een beeldschone foto. Ze zat op een grote rots ergens in Spanje met haar parelketting om. De zon scheen perfect, waardoor er een glinstering in haar haar verscheen. Haar lach was niet gemaakt, in werkelijkheid wist ze niet eens dat deze foto gemaakt zou worden. Haar vader had een grap verteld en toevallig klikte haar moeder op het knopje. Ze was beeldschoon.

Don't give me up
Don't give
Me up

Jip liep naar voren en vroeg ons allemaal elkaars hand vast te pakken. Je zag aan zijn waterige bruine ogen dat hij had gehuild. Ik vroeg me af wanneer, want vanaf het moment dat ik binnenkwam heeft niemand gehuild. Hij zette zijn te grote bril goed op zijn neus. Als Meghan er aas geweest had ze hem weer een opmerking gegeven, zoals ze altijd deed als Jip zijn bril goed zette. Meghan vond het niet kunnen dat hij met een te grote bril rondliep. Het was een onderonsje tussen Meghan en Jip geworden. Vaak deed hij ook expres zijn bril goed, zodat Meghan haar opmerking kon maken. Iedereen zuchtte als altijd ze het maakte, maar iedereen had nu gehoopt dat ze het kon maken.

"Ik zou graag willen bidden," zei hij verlegen. Ik was trots op Jip. Deze lieve jongen durfde nooit goed te praten in het bijzijn van anderen. Hij hield van lezen, maar het discussiëren vond hij erg lastig. Zijn ouders hadden hem verplicht om hieraan deel te nemen, voor sociaal contact. Iedereen deed wat hij zei en pakte elkaars hand vast. Jip was de enige gelovige hier en als dit hem hielp waren we van plan om hem te helpen. Zachtjes sprak hij een gebed uit, het waren mooie woorden die soms pijn deden. Pijn, omdat hij sprak over hoe goed ze als mens was. Het deed pijn, want ik miste haar.

"Heer geef haar ziel de eeuwige rust, en moge het eeuwige Licht haar verlichten, opdat zij moge rusten in vrede. Amen.,"eindigde hij. Iedereen fluisterde zachtjes, "amen." Plotseling stond James op, zijn handen en voeten trilden. "Meghan was sterk," zei hij vastbesloten. "Ze was sterk en nu moeten wij ook sterk zijn." Zijn ogen vulden och met tranen. "Ik heb me nooit voorgesteld hoe dichtbij de dood kon komen." Hij brak, zijn benen hielden hem niet meer en Jip kon hem nog net opvangen. "Liefje," zei Jip zachtjes. Hij had James weer in een stoel gezet en Thomas haalde water voor hem.  "Ik ben zo trots op je." James glimlachte kort en knikte. "Dankjewel."

How unfair, it's just our love
Found something real that's out of touch
But if you'd searched the whole wide world
Would you dare to let it go?

Ik voelde iedereens ogen in mijn rug branden. Misschien was dit het teken dat het mijn beurt was om iets te zeggen. Om eerlijk te zijn wou ik niks zeggen. Ik wou niet weer mijn emoties naar boven halen. Ik wist ook dat de anderen iets van mij verwachtte. Keuze had ik eigenlijk niet.

Cause what about, what about angels?
They will come, they will go, make us special

"Ik heb niks voorbereid," begon ik voorzichtig. "Ik ga hier niet praten over mijn relatie met haar, dat blijft privé. Ik kan jullie wel vertellen over haar. Hoe ze was als jullie het niet zagen. Meghan was magisch. Hoeveel tegenslagen ze ook kreeg ze bleef met beide benen op de grond staan. Ze was magisch, want hoe erg ze het ook kreeg ze bleef haarzelf. Ze bleef zorgzaam over anderen. Meghan wou kunnen vliegen. Ze hield ervan om zo hoog te schommelen, totdat je die tinteling in je buik voelde. Op die hoogte sprong ze uit de schommel en probeerde ze steeds verder te landen. Meghan hield van voorstellingen bezoeken in de schouwburg, vooral van Sneeuwwitje. Oude sprookjes waren haar lievelingsstukken. Ze probeerde haarzelf in de hoofdpersoon in te leven. Ze kon je uren vertellen over haar keuzes die ze zou maken als zij de hoofdpersoon was geweest."

Don't give me up
Don't give
Me up

"Ze stond in de supermarkt altijd iets langer bij het snoepgoed, omdat ze eigenlijk alles wou meenemen. Als ze viel dan lachte ze het hardste, maar als jij viel lachte ze niet. Ze wist dat sommigen dat trauma's kon bezorgen. Als jij schrok lachte ze je niet uit, behalve als ze zag dat jij ook lachte. Haar droom was om ooit een parel te vinden op het strand. Meghan gaf haar zakgeld aan goede doelen, omdat ze wist dat ze teveel kreeg. Meghan was de liefde van mijn leven. Ik zag een toekomst met haar."

Cause what about, what about angels?
They will come, they will go, make us special

"Ik mis haar. Ik hield van haar en ik hou nog steeds van haar. Ik zal haar nooit vergeten. Nooit."

It's not, about not about angels, angels

——————————————————————
De schommel - Hoofdstuk 10
Woorden: 1332

Dit was nogal een emotioneel hoofdstuk. Om dit te schrijven had ik veel energie nodig. Ik ben op dit moment mentaal uitgeput, maar zo trots op het resultaat

Bedankt voor het lezen!

Xx Romy