De Schommel | gxg

Hoofdstuk 22 - De Schommel

8 mei (het verleden)

Lilly

De schommel was erg belangrijk voor ons. Het was het begin van het einde. Terwijl het speeltoestel heen en weer bewoog door het zachtjes waaien van de wind, was dit moment voor mij een begin van iets wat ik niet kon verstellen. Voor mij begon hier de moord van Meghan erg langzaam te verschijnen. Op deze plek leek de tijd stil te staan, of juist te versnellen. Wie zal het weten? Niet ik.

Waarom was ik hier op dit moment? Wat betekende mijn aanwezigheid in het leven van Meghan? Was ik de juiste persoon voor haar? En was ik de juiste persoon voor hasr in dit stadium van haar leven?

Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.

Voor mijn gevoel kon ik niet meer ademen. Alsof mijn lichaam had afgesproken om dit hele verhaal te volgen zonder zuurstof. De organen en levensprocessen in mijn lichaam hadden zuurstof nodig, maar mijn adem bleef achterwege. Het duurde enkele secondes, dat is de reden waarom zolang zonder zuurstof kon. Het waren geen dagen, uren of minuten. Meghan vertelde haar grootste geheim in één zin.

Ik bleef even stil, maar ademde wel weer. Ik wou direct een aantal vragen stellen, alsof deze antwoorden mij verder zouden helpen in het leven. Het belangrijkste was Meghan, en haar vragen. Ik vroeg of ze vragen voor mij had. Hierdoor schok ze, want ze had dat natuurlijk niet verwacht. "Wil je nog steeds een relatie met mij?" Vroeg ze. Ik knikte meteen, "ja." Ze was duidelijk opgelucht.

Het bleef weer stil, op het zwaaien van de schommel na. Hij piepte een beetje en dat irriteerde mij mateloos. Het was alsof er een grote muis naast mij stond en telkens piepte in mijn oor. Heen. "Piep." Terug. "Piep." Heen. Terug. "Piep." "Piep." Ineens stond ik op, zwaaide mijn been over de rand van de schommel en ging erin liggen. Het geluid was nu zo dichtbij. Ik sloot mijn ogen. Soms kun je als je je concentreert alles om je heen voelen leven. Misschien moest ik dat doen, omdat ik mezelf nu niet voelde leven.

Meghan kwam naast me liggen, een troostend gebaar. Ik schudde wild mijn hoofd, waardoor mijn haren in de knoop raakten en vast zaten aan de schommel. Met brute kracht trok ik het los. Ik voelde geen pijn.

"Je hoort mij niet te troosten," was mijn antwoord op haar gebaar. "Er zijn geen regels voor deze situaties. We maken onze eigen verhaal." "Hoe lang al?" Dat was mijn eerste vraag. Hoe lang al? Hoe lang al? Hoe lang al? Het spookte al minutenlang door mijn hoofd. Ik zag dat Meghan op haar lip beet, "aantal maanden," zei ze twijfelend.

Ik zat nu recht op, "hoeveel?" Meghan keek naar haar voeten, "vier." "Fuck."

"Van wie krijg je het?" Mijn stem klonk zacht, alsof ik het miet wou weten. Mijn vriendin schudde haar hoofd, "Lilly, ik kan dat niet zomaar zeggen." Ik schoot naar haar toe, "omdat ik de persoon ken? Ken ik de persoon die jouw fucking verslaafd aan cocaïne heeft gemaakt?!" Ze antwoordde niet, maar ik had ook geen antwoord verwacht.

Die ene zin, "ik ben verslaafd aan cocaïne."

Fuck.

Dat raakt je echt.

"Ik ga stoppen," zei ze enthousiast. "Ik ga vandaag nog stoppen. Voor jou Lilly." Ik schudde mijn hoofd, "stop voor jezelf, niet voor mij. Ik heb niks goeds gedaan in deze relatie." Mijn lip begon te trillen en ik moest mijn best doen om niet te huilen. Alles werd opeens zo duidelijk. Alle symptomen lagen onder mijn neus.

"Ik ben niet begonnen met drugs door gebrek aan liefde. Jij was de persoon die me liet realiseren dat ik moet stoppen." Ze pakte mijn hand, ijskoud was de hare. "Ken ik de persoon die drugs aan jou heeft gegeven?" Meghan bleef zwijgen, het was een geheim. Geheimen zijn fucking kut.

Ik had ooit een verhaal gehoord over een man die opgesloten zat in een kamer samen met zijn grootste zwakte. Hij bleef dagen lang zitten voor de pot, daar zat zijn grootste zwakte in. Elke dag schoof hij een stukje dichterbij. Hij wist niet wanneer hij werd vrijgelaten uit de kamer. Na twee maanden raakte hij voor het eerst de pot aan. Hij schrok van zichzelf en haalde zijn hand snel weg. Na zes maanden raakte hij de deksel van de pot aan, het was erg koud. Zijn vinger streelden het materiaal. De verleiding was zo groot. Na een jaar besloot hij dat het genoeg was. Zijn zwakte zou winnen. Hij haalde de deksel van de pot eraf en keek naar de inhoud.

Niets.

Zo voelde ik me op dit moment. Meghan had mij verteld dat ze verslaafd was aan cocaïne, al vier maanden lang. Ook kreeg ze de drugs waarschijnlijk van een bekende. De slapeloosheid, de misselijkheid, haar ogen. Alles was een teken voor een verslaving. Ik was kwaad, echt heel erg kwaad. Op mezelf op Meghan, op iedereen. Mijn vriendin was een verslaafde en ik voelde me zo kwaad. Ik balde mijn vuisten en sprong van de schommel af. De dichtstbijzijnde boom gaf ik een harde stomp, en nog een stomp en nog een stomp. Mijn knokkels begonnen te bloeden.

"Lilly," zei Meghan zachtjes. Ze liep me achterna en pakte mijn vuist vast. "Het spijt me." Haar woorden raakten mij tot diep in mijn hart. "Je hebt vier maanden het gevoel gehad dat je niet met mij hierover kon praten. Je liegt al vier maanden tegen mij Meghan!" Ik trok mijn vuist los. Waarschijnlijk was mijn reactie niet zoals het had gemoeten. Ik had haar moeten verzekeren dat ik haar hier doorheen zou helpen. Eerlijk gezegd was dat mijn eerste gedachte ook, maar mijn hoofd was nu een puinhoop.

Ik liet mezelf zakken tegen de boom die ik zonet had geslagen. Meghan ging ook zitten, maar bleef op een afstandje. "Meghan, je moet me vertellen of het een bekende was. Ik ga anders gek worden. Ik moet dit weten, dat ben je me verschuldigd." Ze was mij niks verschuldigd, ik was ook een leugenaar.

"Ik ga niet zeggen wie het was Lilly. Dat kan ik die persoon niet aandoen. Wat hij of zij doet is namelijk illegaal. Ik wil geen problemen veroorzaken. Ik wil gewoon stoppen met drugs ontvangen. Ik moet er gewoon nog met mijn dealer over praten." Ik knikte, het was onredelijk van mij om dit niet te begrijpen of te accepteren.

"Vertel me dan óf het iemand is die ik ken. Je hoeft niet te zeggen wie." Ik moest iets weten. Iets. Iets. Iets.

Meghan zuchtte, "ja, jij kent mijn dealer."

Weetje wat er daarna gebeurde met die man en de pot. Hij draaide zich om naar de deur van de kamer en zag dat de deur al die tijd open was. Hij pakte de pot, hield het stevig tegen zichzelf aan en bleef in de kamer.

Dat is verslaving.

—————————————————-
Hoofdstuk 22 - De Schommel
Woorden: 1179

Was dit wat jullie hadden verwacht? En wat heeft deze verslaving met haar moord te maken? En wie was haar dealer?

Bedankt voor het lezen!

Xx Romy