Het was pure liefde voor Lilly en Meghan, maar een toekomst samen kregen ze niet.
Wanneer de levensdraad van je vriendin wordt afgesneden wil je niks anders dan wraak
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
2 februari (het verleden)
Lilly
"Waar gaan we heen?" Vroeg ik lachend. Meghan trok me aan mijn hand mee en lachtte ook. "Ik heb werkelijk geen idee." We liepen rond in de buurt van het park. Nadat we de boekenwinkel uitliepen, besloten we dat het tijd was om het park te verkennen en de buurt eromheen. We waren bij de boekenwinkel om een boek voor Meghan haar vader op te halen. Dat was niet de reden waarom we hadden afgesproken, we gingen het boek code geel lezen voor onze leesclub. Ik was op de helft, terwijl Meghan al bijna op driekwart van het boek zat. Zij las veel sneller dan ik. Op dit moment zochten we een rustig plekje om te zitten lezen en dag bleek nog best moeilijk te zijn.
"We kunnen ook naar de speeltuin gaan," stelde ik voor. Ik wees naar een kleine speeltuin in een donker hoekje gepropt. Het had twee grote bomen om zich heen, waardoor er heen straaltje zon binnenkwam. De speeltuin bestond uit een glijbaan, wipkip en een nestschommel. "Perfect," zei Meghan. Ze klapte in haar handen uit enthousiasme. "Laten we gaan liggen in de schommel." Ik keek naar de lege schommel en bedacht me hoe het zou zijn om zo dicht tegen Meghan aan te liggen. Ik voelde mijn wangen lichtroze worden. Hopelijk zag Meghan mijn blozende wangen niet. Plotseling pakte ze mijn hand vast en trok ze me mee naar de schommel. Ze haalde het boek uit haar rugzak en sprong in de schommel. "Pak je boek," beval ze.
Ik zegge mij rugzak op het zand en zocht naar mijn boek. Hij lag onder mijn jas die ik een half uur eerder in de tas had gepropt. Nadat ik het boek had gevonden deed ik hetzelfde als Meghan had gedaan en lagen we nu naast-elkaar in de schommel. "Zou ik een stukje voorlezen," stelde Meghan voor. Ik trok mijn wenkbrauw op, "jij bent al veel verder." Ze haalde haar schouders op, "ik wil je graag helpen. Als ik het voorlees kun jij vragen bedenken. Zo raken we in gesprek over het boek en gaan we het ook beter onthouden." Twijfelend keek ik naar mijn voeten. Ik wou haar niet storen, misschien wou ze veel liever doorlezen. Met mijn tanden begon ik velletjes van mijn lip te bijten, dat was een zenuwtrek van mij.
Meghan zag blijkbaar mijn zenuwtrek, "Lilly," fluisterde ze. Mijn ogen werden groot en ik begon opnieuw te blozen. "Sorry, ik had het niet door." Meghan schudde haar hoofd, niet uit afkeuring, maar uit verbazing. "Waarom verontschuldig je voor je zenuwtrekjes? Dat is echt totaal niet nodig." Ze pakte lichtjes mijn kin vast, zodat ik haar moest aankijken. "Ik help je graag. Ik weet dat je twijfelt en dat je denkt dat je mij stoort. Laat mij je vertellen dat je echt niet stoort. Ik wil graag voorlezen." Ze liet mijn kin los en gaf me een korte glimlach. Nog steeds kijkend naar mijn schoenen begon ik te knikken. Ik haalde een aantal keren diep in en uit voordat ik antwoord gaf. "Oké, je hebt gelijk." Meghan lachte en gaf me een korte knuffel. Vervolgens zocht ze de bladzijde op waar ik gebleven was en begon ze met voorlezen.
Sylvia haar rode lokken dansten in de wind. De zon scheen vel op haar spierwitte huid, waardoor ze leek te glinsteren. Haar huis bestond uit verschillende soorten edelstenen, zo mooi glansde het. Haar ogen waren zo groen als het gras dat rond dwarrelde toen we door het bos liepen. Ze was nog mooier dan die middag in de bus. Ze was zo wonderschoon dat zelfs de herten bleven staart staren. De dieren bogen voor haar schoonheid. De mens kuste haar voeten en handen.
Ik herinnerde me nog dat het eerste wat mij opviel haar wangen waren. Zo vol, vooral als ze lachte of bloosde. Ik hield ervan om haar aan het lachen te maken, want dan zag ik haar wangen zo bol. Ik werd verliefd op haar die middag in de bus. Ik werd verliefder die middag in het park, die avond bij haar thuis, die ochtend bij het meer, die ochtend bij de boot, die avond in haar bed en die middag in het bos
Zij dacht dat wij vrienden waren, maar voor mij waren wij zoveel meer. Ik wou haar vasthouden elke minuut van de dag. Ik wou haar haar borstelden, zo zijden zacht. Ik wou over haar wangen strelen. Ik wou haar lippen kussen. Ik wou haar huid masseren. Ik wou haar hand vasthouden. Ik wou haar tranen opvangen. Ik wou haar gescheld aanhoren. Ik wou haar lach zien. Ik wou haar lichaam aanraken. Ik wou met haar de liefde bedrijven.
Die middag in het bos. Die middag in dat vervloekte bos. God verdoem mij, ik smeek U stuur mij naar de hel. Ik vroeg haar, mijn Silvia, om naar het bos te gaan. Oh God, waarom strafte U haar en niet mij? Alstublieft stuur mij naar de hel. Ik vergeef mijzelf nooit. Ik haalde haar over om te gaan wandelen. Zij wist dat het zou gaan onweren. Zij vertelde het mij twintig keer. Silvia was bang voor het onweer, ik wou haar beschermen. Ik beloofde haar een toekomst, ik beloofde haar veiligheid.
Bliksem. Boom. Gegil. Pijn. Sterven.
Ik opende mijn ogen en zag dat Meghan tranen in haar ogen had. "Dit stuk doet me zoveel pijn. De vorige keer moest ik ook huilen." Meteen ging ik dochter tegen haar aan leunen, zodat ik bij haar gezicht kon. Met mijn wijsvinger ving ik de tranen op. "Het is zo heftig. Je voelt zijn pijn, maar ook de liefde die hij voor Silvia voelde." Meghan knikte en zei, "ik wou dat iemand dat voor mij voelde." Plotseling ging haar mobieltje af. Ze greep in haar achterzak en pakte haar mobiel. Stiekem moest ik lachen om haar ringtone: My Heart Will Go On - Céline Dion.
"Hey mama," zei ze. Ze luisterde aandachtig en gaf ondertussen antwoord. Ze sloot af met een, "Tot straks!" Direct sprong ze uit de schommel en keek ze mij verontschuldigend aan. "Ik moet boodschappen doen voor mijn moeder. Zullen we morgen wee afspreken?" Ik knikte, waardoor Meghan enthousiast in de lucht sprong. "Tot morgen Lilly. Ik zal je missen!" Ze gaf me snel een knuffel en verliet de speeltuin.
Meteen begon ik haar te missen. Meghan liet mij iets voelen. Iets wat ik nog nooit had gevoeld. Ik raakte de plek aan waar haar vingertoppen mij hadden aangeraakt. Misschien, heel misschien, had ik gevoelens voor haar.
Misschien.
Heel misschien.
———————————————— Hoofdstuk 8 - De schommel Woorden: 1150
HALLO!
Enthousiaste binnenkomer toch?
Het spijt me zo erg. Ik heb erg lang niks geschreven. Sorry sorry sorry. Ik geef jullie toestemming om even te klagen. Maar wees blij er is weer een hoofdstuk ;)
In ieder geval, hopelijk vonden jullie het hoofdstuk leuk.
