De Schommel | gxg

Hoofdstuk 19 - De Schommel

8 juli (het heden)

Lilly

Mijn eigen "politieonderzoek" liep erg moeizaam. Iedereen die ik ondervroeg leek eerlijk, waardoor ik ze geloofde. Zouden ze mij voor de gek hebben gehouden? De moordenaar was waarschijnlijk niet zo dom om bij mij te komen biechten. Toch ging ik door met mijn ondervragingen, want ergens in mijn lichaam had ik wen sprankje hoop. Ditmaal besloot ik om Axel te interviewen. Axel was druk, chaotisch en koppig. Dat niet alleen, hij was ontzettend gesteld op zijn image als stoere nergens-bang-voor zijnde jongen. Zijn blonde haren waren zo blond dat ze bijna wit leken. Hij rookte erg veel, ook in de boekenwinkel. Noah kon altijd erg boos op hem worden. Echter was Axel verandert na de dood van Meghan. Sinds de vondst van haar lichaam was hij stil en verlegen. Hij was angstig en probeerde overal onderuit te komen.

Natuurkijk verontrustte mij dit heel erg. Er spookten zoveel vragen door mijn hoofd. Had hij een schuld gevoel? Waarom was hij zo verandert? Kon ik hem helpen? Wist hij iets van de moord af? Aanwijzingen? Tips? Of was hij al die tijd de moordenaar van mijn vriendin?

Axel woonde aan de andere kant van de stad, dus de keuze om Meghan te vermoorden bij onze schommel zou apart zijn. Alhoewel, misschien wist hij dat Meghan daar vaak kwam en doodde hij haar daar juist om dat feit? Mensen met een routine waren makkelijk te vermoorden en Meghan was vaak op vaste tijdstippen bij de schommel te vinden. Soms met mij en soms alleen. Ik wist niet eens alle tijdstippen.

Waarom zou Axel haar willen doden? Meghan praatte niet veel met Axel. Eigenlijk praatte de gehele boekenclub niet erg veel met hem. Was dat verkeerd van ons? Heeft Meghan hem pijn gedaan? Hebben wij hem per ongeluk genegeerd? Of heeft Meghan hem expres genegeerd? Hadden ze geheime afspraken? Mijn hoofd zat zo vol met vragen dat ik er hoofdpijn van kreeg. Ik besloot even stil te staan op een bruggetje en nam een paracetamol. Toen fietste ik verder het park in waar ik een afspraak had met Axel.

Axel leek angstaanjagend en was soms erg intimiderend door zijn drukte. Het overviel iedereen altijd, waardoor ikzelf een stap terug nam. Ik vond Axel een prima jongen. Hij bleef een chaoot, maar als jij je mobiel kwijt was zou hij alles op orde krijgen om jouw te helpen zoeken.

Het park was tegenover Axel zijn huis. Het was een normaal rijtjeshuis, geen rijke ouders, geen arme ouders, geen schulden of zielig verhaal, geen verwend nest. Zou hij Meghan hebben vermoord? Had hij een alibi? Was hij in staat om mensen zoveel pijn te bezorgen?

Hij zat op een zwart bankje dat in de schaduw van een oude wilg stond. Alles aan hem was donker, behalve zijn schijnende blonde lokken. Normaal gesproken had hij gel in, een leren jack aan en een te strakke spijkerbroek. Ondanks zijn uiterlijk was hij een van de liefste jongens die ik ooit heb ontmoet. Op dit moment droeg Axel een joggingbroek met een zwarte sweater en er was geen shampoo in zijn haar gekomen voor weken. Na de dood van Meghan had ik hem niet meer gesproken behalve die keer dat ik ik hem één keer was tegengekomen in de Jumbo. Ik was zo erg geschrokken van zijn uiterlijk en zijn houding. Hij was een zwarte wolk.

"Hallo," zeg ik voorzichtig. Ik zette mijn fiets neer en ging naast hem zitten. Hij legde zijn telefoon in zijn broekzak en keek op. "James vertelde me dat je onderzocht wie Meghan heeft vermoord," dat was zijn eerste zin. Knikkend pakte ik een notitie boekje, "dat klopt." Axel keek naar de bladeren die waaiden in de wind. "Ik ga jou eerst iets vragen." Hij keek mij recht aan, "heb jij haar vermoord?"

Ik trok wit weg, die vraag had ik niet verwacht. "H-hoe bedoel je?" Stamelde ik. "Ik? Waarom zou ik mijn eigen vriendin vermoorden? Ik hou van haar of hield van haar of oh." Het bleef lang stil, totdat Axel zuchtte. "Ik heb haar niet vermoord Axel," zei ik vastbesloten. Hij zweeg en bleef staren naar de blaadjes. Alsof at het enige was dat telde.

"Ik denk dat het iemand van onze club is geweest," mompelde hij. Ik fronste, "waarom denk je dat?" Had hij dat van James gehoord? Axel haalde zijn schouders op, "ik voel het gewoon. Het voelde al een tijdje niet goed in die club. Het begon toen Meghan van die rare symptomen had. Ze leek ziek, maar het volgende moment super gezond. Weet de politie daar al vanaf?" Ik beet op mijn lip, "nee."

We waren beide stil. Axel wachtte op een vraag van mij, ik was de persoon die onderzoek deed. In plaats van een vraag te stellen bleef ik stil. Mijn gedachtes gingen razendsnel alles bij langs dat deze jongen net had gezegd. Ergens had hij gelijk. Het begon raar te worden in de club toen Meghan van die symptomen kreeg.

"Waar was jij de avond van de moord?" Vroeg ik aan hem. Hij haalde zijn schouders op, "thuis. Alleen. Ik heb geen bewijs." Mijn ogen vernauwde zich. Waarom was hij zo eerlijk? Of was dat schijn. "Axel, heb jij Meghan vermoord?" Het enige dat hij deed was zijn hoofd schudden. 'Nee,' was zijn antwoord. Was dit alles dat ik uit hem kon krijgen? Er moest toch iets zijn. "Je bent veranderd sinds haar dood," probeerde ik. Axel knikte dit keer, hij ontkende het niet. "Hoe komt dat?" Vroeg ik aarzelend.

Axel lachte, "de dood doet rare dingen met de mens. Ik had dan niet een erg sterke band met Meghan, maar ook ik heb gevoelens. Iedereen verwerkt de dood op zijn eigen manier. Sommigen kunnen de dood niet loslaten en zoeken antwoorden anderen stellen zichzelf juist vragen over het leven, ze raken verzeilend in een donkere gedachtestroom."

Hij haalde voor de derde keer zijn schouders op, "ik krijg hulp Lilly. Ik ben zo weer de oude."

En dat was de enige leugen die ik uit dit gehele gesprek haalde.

——————————————————
De Schommel - Hoofdstuk 19
Woorden: 1092

Duister einde, heeft dit gesprek jullie doen overtuigen dat Axel de moordenaar niet is? Of heeft het jullie juist overgehaald om na te denken over Axel als mogelijke dader?

We komen beetje bij beetje dichterbij het einde. De puzzelstukjes vallen steeds meer en meer op z'n plaats. Binnenkort zullen we weten wat er met Meghan aan de hand is. Tot die tijd moeten we allemaal even goed nadenken.

Bedankt voor het lezen!
Xx Romy