Caught in the house

HOOFDSTUK 4:

Mijn wekker gaat af. Slaperig doe ik mijn ogen open en sla ik op mijn wekker zodat hij uit gaat. Het is best wel raar dat hij nu nog niet stuk is aangezien ik hem al duizenden keren heb gemept. Met moeite stap ik uit mijn bed. Ik loop naar mijn kast en pak mijn zwarte strakke rokje die tot op het midden van mijn bovenbeen valt, een panty, een Batman shirt (speciaal voor chanelxlove) en enkellaarzen met hakken eronder. Ik kleed mee aan en doe mijn haar en makeup. Dan storm ik de trap af en ga snel aan tafel zitten om te ontbijten. 'Doet je arm nog zeer?' vraagt mijn moeder als we eenmaal aan het eten zijn. 'Valt mee.' zucht ik. Me moeder knikt. Als ik klaar ben met eten druk ik een kus op mijn moeders wang en loop de deur uit met mijn tas aan mijn arm. Als ik op de stoep sta worden mijn ogen groter en begin ik sneller te ademen. Dit kan geen toeval meer zijn. Aan het einde van de straat staat een zwart busje. De jongen met de krullen staat er weer. Ik wil doorlopen maar mijn benen weigeren. Eigenlijk zou ik het liefst terug naar binnen rennen en mijn moeder waarschuwen. Maar dan kom ik te laat voor school en daar heb ik echt geen zin in. Ik loop langzaam langs het busje. Oh god, ik durf niet. De jongen kijkt me nog steeds aan. Als ik vlak bij ben komt hij op me af lopen. Ik draai me om en probeer weg te rennen, maar het is al te laat. Hij pakt mijn arm vast en wenkt naar het busje. Ik gil heel hard. Wanneer ik probeer weg te rennen zie ik Caitlin in de verte op me wachten. De jongen laat me niet los. Ik gil zo hard als ik kan haar naam. Ze kijkt even om zich heen maar ze kan me niet vinden in haar blik. Ik schreeuw nog harder maar er is niemand op straat. Ik word van achter bij mijn middel gepakt en het busje ingesleept. Hij gooit me op de grond. Mijn ogen worden omringd door tranen. De jongen gooit de deur dicht en gaat zitten. Ik doe nog een poging en ik ruk de deur open. Ik voel een dreun in mijn gezicht en ik val weer terug in het busje. Alles word zwart voor mijn ogen.

* ' Shirt uitdoen!' beveelde hij me, maar mijn armen deden het niet. Ik probeerde het maar mijn armen deden niks. Mijn shirt werd van mijn lijf gerukt en ik ik kreeg een harde klap in mijn gezicht. Wat er verder gebeurde, kan ik je niet vertellen. Want toen ik weer wakker werd lag ik in het ziekenhuis met mijn moeder aan mijn bed genageld.*

Ik open mijn ogen. Als ik om me heen kijk zie ik de jongen met de krullen naar me kijken. Ik kijk hem met angst in mijn ogen aan. Hij ziet het. 'Rustig maar.' zegt hij grijnsend tegen me. Zegt hij dat nou echt? Ik word net ontvoerd, of weet ik veel waar ze me heen brengen, en hij zegt dat ik rustig moet doen. Eigenlijk wil ik opspringen en tegen hem schreeuwen maar op dit moment is mijn angst groter dan mijn woede. Ik kijk naar de grond. Er ligt een plas bloed naast me. Ik voel dat mijn hoofd nat is. Ik begin weer te snikken. 'Kop dicht!' schreeuwt er iemand vanachter het stuur. 'Doe is even rustig Michael, ze is hier pas net.' zegt de jongen. Mijn make up zit over mijn hele gezicht. Ik slik. De jongen begint me weer aan te kijken. 'Luister goed meisje. Als je wil overleven hier, doe je wat ik zeg.' zegt hij met een dreigende blik. 'Ik ben de baas en ik heet Harry. Iedereen die je zal zien werkt voor mij.' Ik voel het busje stoppen. De deur word opengedaan en het licht schijnt in mijn ogen. Er staat een grote brede man voor me die me bij mijn enkels het busje uittrekt waarna ik op hard asfalt val. Ik geef een zacht maar bang gilletje. 'Bek houden!' schreeuwt te man in mijn gezicht en geeft me een klap. Ik probeer op mijn benen te staan maar ik kom bijna niet overeind. Harry pakt me bij mijn arm en trekt me verder overeind. Hij kijkt me dreigend aan. 'Nou luisteren g*dver..' scheld hij. Ik begin te trillen. 'Lopen!' schreeuwt Michael en geeft me een duw waardoor ik op op de grond val. Ik sta strompelend op. Ik word door een zware deur geduwd en sta in een groot gebouw. 'Dit is the house.' zegt Harry met een gemene grijns..

Comment? vote? :)