Caught in the house

HOOFDSTUK 15

Opgelet! Voor de wat jongere mensen is een deel van het veraal misschien wat eng. Kijk zelf maar of je het wil lezen.

De deur word opengedaan. Michael staat in de deuropening. 'Je moet komen van Harry' zegt hij. Als ik opsta kijkt Taylor me verdrietig aan. 'Ik kom zo.' 'Best' mompelt Michael chagrijnig. 'Wat is er?' vraag ik aan Taylor. 'Ik voel me niet zo lekker' zegt ze zacht. Ik pak haar hand en gebaar dat ze mee moet komen. We lopen door de gangen. Als we bij Harry's kamer aankomen klop ik op de deur. Hij doet glimlachend open maar die verdwijnt al snel weer als hij Taylor ziet. 'Wat doet zij hier?' snauwt hij, meer naar haar toe dan naar mij. 'Ze voelt zich niet goed' zeg ik zacht. Hij knikt bedenkelijk. Hij slaat zijn armen om me heen en drukt zijn lippen kort op de mijne. Hij laat me weer los en doet een stap naar achter. 'Kom binnen.' Zie je wel dat hij een lieve kant heeft? Hij is niet alleen de "badboy" die mensen pijn doet en uitbuit. Tenminste, niet tegen mij.

We gaan zitten op de bank. 'Dankje Cher' glimlacht Taylor. Ik knik naar haar. Als ze me naar Harry ziet kijken staat ze op. 'Ik laat jullie wel even alleen' Grinnikt ze en ze loopt de kamer uit. Er komt een kleine glimlach op mijn mond en ik kijk naar Harry die wat aan het rommelen is. 'Cheryl, ik ga vandaag de hele dag weg, dat wou ik even zeggen' zegt hij serieus. Ik loop naar hem toe en ga op zijn schoot zitten. 'Jij gaat nergens heen' zeg ik grijnsend. 'Kom op Cher, ik moet zo weg.' zegt hij nog steeds serieus. Ik ga met mijn handen onder zijn shirt. Ik kijk hem verleidelijk aan. 'Blijf je zelfs niet voor een kusje?' vraag ik en ga door Harry's haren. Hij bijt op zijn lip. 'Hmm, moeilijk.' Hij buigt zijn hoofd langzaam voorover. Als onze lippen elkaar bijna raken, trekt hij zich terug. 'Maar ik moet toch echt gaan.' zegt hij met een pruillip. Ik rol met mijn ogen en ga van zijn schoot af. Hij pakt zijn jas en doet hem aan. Mijn lippen drukken zich kort op de zijne. 'Bye, Cher.'

'Tayyloorrr!!' schreeuw ik door het gebouw. Aandachtig luister ik of ik haar terug hoor roepen. Niks. Ongeduldig begin ik te lopen. Als ik bij mijn kamer kom zie ik Taylor een boek lezen. 'Kom, we gaan wat leuks doen' zeg ik. Ze kijkt op en legt haar boek neer. 'Wat gaan we doen?' vraagt ze met een blije uitdrukking op haar gezicht. 'Zullen we een film kijken?' stel ik voor. Ze knikt. Even later zitten we samen op de bank "When in Rome" te kijken met beide een bak popcorn voor onze neuzen. Taylor zit met tranen in haar ogen als de film bijna afgelopen is. 'Wat romantisch' glimlacht ze. Mijn mondhoeken krullen ook omhoog en ik sla mijn arm om haar heen. 'Jou droom man komt ook nog wel.' Haar wangen kleuren rood. Ze begint een lang verhaal maar mijn gedachten gaan ergens anders naar toe.

Hoe zou het nou zitten met die "Miranda"? Zou ze echt zo'n heks zijn als Harry zegt? De vragen vliegen door mijn hoofd. Miranda lijkt me eigenlijk een hele lieve vrouw. Zo'n heel lief oud vrouwtje die je vaak koekjes geeft. Een soort oma denk ik. Maar op de een of andere manier staat de woede en verdriet in haar ogen. Dat is eigenlijk ook niet gek als je al zo lang opgesloten zit.

Diep van binnen wil ik haar verhaal heel graag horen. Nouja, de rest van haar verhaal.

'...en toen gooide ik hem dus in het water! Cher? Hallo! Luister je eigenlijk wel?' Taylor zwaait met haar handen voor mijn gezicht. 'Uh, ja, natuurlijk!' roep ik met rode wangen. Ze slaakt een diepe zucht. 'Zullen we even naar boven gaan?' vraag ik. Taylor kijkt me een beetje geschrokken aan. 'Boven? Maar daar zit Miranda!' zegt ze met grote ogen. Ik rol met mijn ogen. 'Ze is geen heks of zo.' Ze trekt haar wenkbrouw omhoog. Ik pak haar pols en trek haar mee naar boven. 'Nee! We krijgen zo erge straf!' roept ze. Als we boven zijn loop ik twijfelend richting de deur van Miranda's kamer. 'Niet doen' fluistert Taylor. Bij die zin loop ik de kamer in.

Met een ruk draait de oude vrouw zich om. 'Wat doe jij hier?' sist ze, half boos, half verbaasd. 'I-ik wil j-j-e helpen.' Mijn stem trilt. Een kwaadaardige lach schalmt door de kamer. 'Meisje, je bent niet goed wijs, niemand kan mij helpen. Ik ben ziek.' Miranda staat op. Ze wijst kwaad naar de deur. Ik doe iets wat ik nou net niet moet doen. Ik loop naar haar toe en pak haar handen vast. 'Je bent niet ziek! Je bent gewoon verward!' roep ik haar bemoedigend toe. Ze knijpt mijn handen bijna fijn. Voor zo'n oude vrouw heeft ze nog flink veel kracht in haar handen. 'Ik maak je af!' schreeuwd ze. Ik word op de grond gegooit en Miranda begint allemaal rare en onbekende woorden te roepen. Opeens waait de wind door de kamer.

Wacht.

Wind?

De ramen zijn dicht en de deur is gesloten?!

Taylor staat verstijfd achter me. Ik probeer langzaam achteruit te kuipen maar het lukt niet door het zware gips om mijn been. Opeens vliegen er een paar voorwerpen door de kamer. Een paar vazen worden tegen de muur gegooid door .. Eigenlijk niemand!

Mijn ogen worden vochtig. 'Alsjeblieft! Ik wilde u alleen maar helpen!' Miranda's ogen worden gitzwart. 'Jij hoort in de hel!' schreeuwt ze. Angstig kijk ik om me heen voor iets wat me kan beschermen tegen Miranda die op me afloopt. Mijn blik valt op een scherf van een pot. Haastig pak ik het op en houd het voor me. Als ik weer achter me kijk staat Taylor er niet meer. Op dit moment lopen de tranen als een waterval over mijn wangen. De kwaadaardige lach van Miranda galmt opnieuw door de kamer. 'Je komt hier nooit meer weg!' Net als ze een mes in haar hand naar me toe haalt slaat de deur open. 'NIET BEWEGEN!'