Caught in the house

HOOFDSTUK 18:

Cheryl's p.o.v.

Op mijn zachtst loop ik door de gangen van het ziekenhuis. Luke trekt me zachtjes mee. Na nog een paar dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben en een beetje aangesterkt te zijn wil ik terug naar Harry. Niemand weet ervan, behalve Luke en Taylor. Dat is dan ook de reden dat ik en Luke hier zo stil lopen.

Even later zitten we in zijn auto. 'Weet je zeker dat je dit wilt?' vraagt hij voor de zoveelste keer. 'Jahaa' brom ik. 'Ik ga je heel erg missen Cher, ik zal niemand iets zeggen maar dan moet je me wel soms bellen' zegt Luke met tranen in mijn ogen. Om Luke zo te zien doet me best veel pijn. Maar ik moet mijn hart volgen. Net zoals Perrie en Taylor dat hadden gedaan.

'Ik jou ook Lukie Luuk (cowboy, snappen jullie hem? uhu?) ' roep ik en omhels hem stevig waardoor we bijna uit de bocht vliegen. Hij begint te lachen. Als we er zijn open ik voorzichtig mijn deur. 'Voordat ik ga wil ik dat je beloofd om me niet te komen opzoeken. Kom hier nooit meer, Luke. Ik red me wel.' Luke knikt voorzichtig. 'Dag kersje.' 'Dag Cowboy.'

Mijn voeten slepen me mee naar de deur. Inmiddels is mijn gips ook al van mijn been gehaald en kan ik weer een beetje normaal lopen.

Als ik bij de deur ben, duw ik ertegen aan in de hoop dat hij opengaat. Hij geeft gelukkig mee. Aarzelend loop ik binnen. Het is doodstil. Het lijkt hier even verlaten totdat ik wat geschreeuw hoor. Het is duidelijk Harry. Voorzichtig loop ik erop af. Ik zet de deur van de kamer waar het geschreeuw vandaan komt geluidloos op een kier. 'Ze komt heus wel terug' hoor ik een stem zeggen. 'Wat maakt dat jou nou uit?!' hoor ik Harry roepen. 'Ik ben je broer, Hazz. Natuurlijk maakt dat mij wel uit.' Mijn ogen gaan wijd open staan. Heeft Harry een broer? Wie is het?

Met mijn rechterhand duw ik de deur open. Harry draait zich om. Cody staat naast hem. 'Ch-Ch-Cheryl?' vraagt hij vol ongeloof. Ik tover een glimlach op mijn mond. Cody loopt snel langs me heen de kamer uit. Harry komt op me af rennen en tilt me op. Ik sla mijn benen rond zijn heupen. Hij houd me zo stevig vast dat ik bijna geen lucht meer krijg. 'Harry' fluister ik zacht. 'Sorry' Hij zet me voorzichtig neer op de grond. Nog steeds houd hij me vast, maar niet zo stevig meer. Als hij me na 10 minuten los laat kijkt hij me aan. 'Ik ben blij dat je terug bent gekomen' zegt hij zacht. 'Ik kan jou toch niet missen.' grinnik ik. Er rolt een traan over zijn wang. 'Wat is er gebeurd?' vraagt hij zacht. 'Ik was in een shock.' Hij slaat zijn armen weer om mijn nek heen. 'Het spijt me zo' hoor ik Harry in mijn haren zeggen. Met mijn handen pak ik zijn t-shirt rond zijn rug stevig vast. 'Het was mijn schuld, ik had nooit naar Miranda moeten gaan' snik ik zacht. Harry laat me los en legt zijn handen op mijn wangen zodat ik hem aankijk. 'Het was niet jou schuld, ieder ander had het ook geprobeerd. Maak je nou niet druk' zegt Harry. Zijn gezicht heeft een bezorgte uitdrukking. 'Ik hou van je' zeg ik zacht. 'Ik hou ook van jou.' Hij tilt me nog een keer op en zet me dan weer neer. Hij trekt me zacht mee naar zijn bed en gaat op zijn zij liggen. Ik ga tegen hem aan liggen en ga met mijn neus tegen zijn borst aan. Ik snuif zijn geur op. Het lijkt alsof ik die geur wekenlang niet meer geroken heb. Plotseling denk ik aan wat ik Cody net hoorde zeggen.

'Harry?' vraag ik zacht. Ik hoor hem zacht kreunen. 'Wat zei Cody net?' Harry's ademhaling versnelt. 'Uhhm.. niks hoor.' Aan Harry's stem hoor ik dat hij liegt. Ik til mijn hoofd op en kijk hem indringend aan. 'Is Cody jouw broer?'

--------------------------------------

Oeff, kleine cliffhanger :)

Sawry dat ik zo lang niet geupdatet heb, en dat dit deel zo kort is, maar ik krijg deze week pw week :((

Comment? Vote? Follow ^^ ?