Caught in the house

HOOFDSTUK 24:

Cheryl's p.o.v.

Wanneer ik mijn ogen open lig ik nog steeds in de koude, witte kamer. Ik ril van de kou. Ik sta langzaam op. De deur word opengedaan. Niall staat er. 'Naar je kamer.' Ik ren de deur uit en ren naar de voordeur. Nog voordat ik eruit kan rennen pakt iemand mijn arm vast. 'Laat me gaan!' schreeuw ik. Twee sterke armen slaan zich om me heen. Eerst dacht ik dat het Harry was, maar als ik opkijk, kijk ik recht in het gezicht van Cody. 'Shh..' fluistert hij in mijn oor. Ik begin hard te huilen. Mijn geduw verzwakt en uiteindelijk zak ik langzaam op de grond. 'Ik wil hier niet zijn.' huil ik. 'Ik weet het, wees sterk.' fluisterd hij. Niall komt aanrennen. Hij kijkt ons verbaasd aan. Cody wuift hem weg. 'Cheryl, hou je nou rustig. Anders kom je alleen maar meer in de problemen.' Hij laat me even los en kijkt in mijn ogen. 'Ik weet het niet meer, Cody.' Hij trekt me omhoog. Mijn benen voelen heel slap waardoor ik er doorheen zak. Cody vangt me op. Hij tilt me op met zijn armen onder mijn benen en rug. Een paar minuten later lig ik in zijn kamer op zijn bed. 'Ga maar even slapen.' Hij legt een deken over me heen en loopt naar de deur. 'Cody?' 'Ja?' 'Dankje.'

Als ik weer wakker word is er niemand in de kamer. Het hele gebouw is stil. Ik sta voorzichtig op. Mijn benen trillen een beetje dus ik ga weer liggen  Wat zou Harry nu wel denken? Wat maakt het me eigenlijk ook uit. Het is toch over tussen ons.

De deur gaat open. Cody loopt binnen met een dienblad in zijn handen. Hij legt het op mijn benen. Er ligt een bord met croissantjes en harde broodjes. Er zit ook bacon, een omelet en een glas water bij. 'Wow.. Dankje.' Cody glimlacht verlegen. Zo heb ik hem nog nooit gezien. Zo lief..

Ik begin te eten. 'Diwt kroijg ik nooit aop.' zeg ik met een volle mond. Ik geef hem een broodje. 'Eet toch!' roep ik. Hij eet een paar broodjes mee en kijkt me dan aan. 'Harry weet niet waar je nu bent, hij denkt dat je in je kamer zit.' Ik kijk naar de grond. 'Dan ga ik maar terug.' zeg ik zacht. 'Cheryl?' Ik kijk hem vragend aan. 'Gaat het wel weer? anders moet je me bellen.' Hij rijkt me een kleine oude Nokia toe. Ik glimlach dankbaar en loop naar mijn kamer.

Ik loop mijn kamer binnen. Chanel kijkt me met grote ogen aan en rent naar me toe. Ze omhelsd me. 'We waren zo bezorgd!' roept ze. Ik duw haar voorzichtig van me af. 'Het gaat wel.' Ze kijkt me een beetje raar aan. 'Cheryl, ik hoorde je toch schreeuwen?' vraagt ze. Zonder nog iets te zeggen ga ik op bed liggen. 'Cheryl?' 'Maak je nou geen zorgen, het gaat wel weer.' Chanel knikt. Ze gaat zitten op haar bed en opent een boek. 'Waar zijn de anderen?' vraag ik. 'Werken.' Ik pak de nokia en zie dat ik een berichtje heb.

Afzender: +31 672937107

Gaat alles goed? Anders moet je het zeggen. Harry is een dagje weg dus maak je maar geen zorgen Cher ;)

x Cody

Er vormt zich een glimlach op mijn mond. Ik open de deur en loop naar de woonkamer. Wat ben ik blij dat Harry er niet is. Anders zou ik echt de hele tijd in mijn kamer zitten.

De bank zakt een beetje in als ik ga zitten. Er is niemand in de woonkamer. Eigenlijk is het best wel raar dat er nooit iemand zit, aangezien Harry ooit heeft gezegd dat hier zo'n 200 meisjes zitten. Maar die zouden toch niet de hele tijd werken. Ik besluit een kijkje te gaan nemen.

Ik loop een paar gangen door waar ik nog nooit geweest ben. Ik open zomaar een deur. Als ik binnenkom zie ik een meisje zitten. Ze kijkt me gebroken aan. Haar hoofd bloed. Ik sla mijn handen voor mijn mond. Is dit serieus? Dit.. had ik echt nooit gedacht. Zou het zo in elke kamer zijn.?

Ik loop naar haar toe. Ze doet haar handen voor haar gezicht. 'Doe me niks.' piept ze. 'Ik doe je niks.' Ze haalt haar handen voorzichtig weg. Ze is zo dun dat je haar botten ziet. Opeens krijg ik een idee. 'Ik kom zo terug.' Ik loop naar de gang. Dan pak ik de Nokia en bel het enige nummer wat er op staat.

'Cheryl! Gaat alles goed? Wat is er?' Hoor ik Cody zeggen.

'Ja. Het gaat wel, denk ik. Maar wil je me ergens mee helpen?' Vraag ik zacht.

'Uhm.. Ja, ik denk het wel. Wat is het?'

'Kom maar naar kamer..' Ik kijk achter me op het bordje op de deur van waar het meisje zit.

'Kamer 147.'

'Ik kom eraan.'

Ik hang op. Na een paar minuten komt Cody aanlopen. Hij begroet me door me kort te omhelzen. Dan open ik de deur. Het meisje kijkt ons weer bang aan. 'Wist jij hiervan?' vraag ik hem. Hij knikt langzaam. 'Ik heb niks met hun gedaan, Cheryl. Echt niet.' 'Ik geloof je.' Hij glimlacht dankbaar. Ik keer me naar het meisje. 'Kom.' Zeg ik. Ze staat voorzichtig op en loopt naar me toe. Ze loopt heel erg wankel. Ik ondersteun haar een beetje. 'Ga naar de volgende kamer, en haal het volgende meisje.' Zeg ik tegen Cody. Hij kijkt me een beetje raar aan maar loopt dan weg. Ik loop met het meisje naar de woonkamer en zet haar op de bank. Ik geef haar een glas water. 'Drinken.' glimlach ik. Ze drinkt het gulzig op. Ik loop naar de keuken en ik stop pizza in de oven. Dan zie ik Cody binnenlopen met een nog dunner meisje. Ze is echt heel zwak, dat kan je zo wel zien.

Cody zet haar op de bank naast het andere meisje en loopt dan naar mij toe. 'Cheryl, wat wil je doen?' fluisterd hij. Ik trek hem de keuken in en sluit de glazen deuren. 'Ik kan er jammer genoeg niks aan doen dat deze meisjes hier zijn. Maar ze mogen wel even één keer verwend worden?' Ik kijk hem wanhopig aan. Hij kijkt me bedenkelijk aan. 'Vooruit dan maar.' Uit blijheid spring ik op hem en sla mijn benen om zijn middel. Ik hou hem stevig vast. Hij zet me voorzichtig neer en kijkt me lang aan. Hij buigt langzaam naar voren en net als onze lippen elkaar bijna raken horen we een klap. Snel ren ik weer naar de woonkamer. Één meisje ligt op de grond. Mijn armen tillen haar voorzichtig op. 'S-so-sorry.' piept ze. Ik glimlach haar gerustellend toe. 'Rustig maar.'

Ik weer terug en haal de eerste pizza uit de oven. Dan snij ik hem in stukken en zet hem op de tafel. De meisjes pakken eerst voorzichtig een stuk maar daarna eten ze het gulzig op. Er komt een glimlach op mij gezicht als ik ze dankbaar zie kijken. Dan kijk ik Cody even aan en loop ik terug naar de lange gang waar nog veel meer meiden zitten. Stuk voor stuk helpen ik en Cody ze allemaal naar de keuken.

-----------------------------------------------------------------

Hee mensenn, ik heb een vraagje voor jullie :) willen jullie please het boek van een hele goede schrijfster lezen? het heet: Designer Child. van: JadeBreukers.

Het is echt een geweldig boek!

dankjulliewel! x Serane :)