Caught in the house

HOOFDSTUK 5

Ik kijk bang om me heen. Niet dat er iets te zien is. De muren zijn wit en de vloer is, laat ik zeggen, vies. Er gaat een rilling over mijn rug. Ik voel een hand op mijn rug die me tegen de muur aan duwt. 'Lopen!' schreeuwt een onbekende stem achter me. Ik loop door de donkere gangen van "the house". Een grote gespierde man houd mijn arm zo stevig vast dat het pijn doet. Even later word ik in een kamer geduwd en val met mijn hoofd op de grond. Ik slaak weer en gil. Ik hoor de man lachen. 'Wacht maar meisje, het gaat nog veel erger worden.' De deur word dicht gegooid. Ik kijk angstig om me heen. Het is een klein kamertje met een groot raam erin. Ik sta voorzichtig op en loop ernaar toe. Ik zet mijn hand tegen het raam. Ik zie geen auto's, wegen, of mensen. Het enige wat ik wel zie, zijn bergen. Eindeloos veel bergen. Ik draai me om naar de deur. Wat ben ik hier aan het doen? Ik word net gewoon even van de straat geplukt, mishandeld en in dit huis gedropt, en ik zit hier als een sukkel uit het raam te staren en ik doe niks?! Ik strompel naar de deur en sla er met mijn vuist tegen aan. 'Haal me hieruit!' schreeuw ik. 'HELP!' Schreeuw ik nog harder. Er word langzaam een klepje op de deur opgedaan. Ik zie er een meisje doorheen kijken. De deur word opengedaan. Ze legt haar vinger op haar lippen als gebaar dat ik stil moet zijn. Ik knik zachtjes. Ze pakt mijn hand en trekt me mee. Opnieuw loop ik een paar gangen door. Ze trekt me mee een kamer in. 'Luister, als ik jou was zou ik niet schreeuwen of tegenwerken. Je moet alles doen wat ze zeggen. Als je dat niet doet dan..' verder komt ze niet. Ik hoor een schot en het meisje valt neer. Ik gil en ga naast haar zitten. Ik schud haar heen en weer maar ze beweegt niet. 'Dat krijg je dus als je hier iets doet wat niet mag.' hoor ik een stem achter me. Er word een pistool op me gericht door een onbekend iemand. Mijn hele lichaam beeft. 'Alsjeblieft, i-ik..' huil ik. 'Het is al te laat.' chrijnst hij. Ik wacht op het moment dat de pistool afgaat, het moment dat mijn leven voorbij is. Ik hoor een schot. Wacht. Ik hoor? Als je dood bent dan hoor je toch niks? Langzaam open ik mijn ogen. De man die zojuist met een pistool naar me gericht stond lag nu op de grond met een bloedend achterhoofd. Harry staat voor me. 'Kom, je moet terug naar je kamer.' zegt hij. Ik probeer langzaam op te staan maar het lukt niet. Ik voel een hand mijn arm omringen. Harry's sterke armen helpen mij omhoog. Ik sta nu wankelend tegenover hem. Zijn adem blaast zachtjes in mijn gezicht. Hij tilt me over zijn schouder en loopt naar de kamer waar ik vandaan kwam. Hij legt me zacht weer op de grond. 'Luister goed, als je je de komende dagen rustig houd mag je naar een grotere kamer waar ook andere meiden zijn.' zegt hij. Ik knik terwijl ik omlaag kijk. Harry gooit de deur achter zich dicht. Ik staar voor me uit. Waarom deed hij opeens zo aardig? Toen ik hier aan kwam deed hij alsof hij de duivel zelf was. Maar opeens, was hij zo lief. Zo zachtaardig. Nee stop Cheryl! Je moet niet zo denken!

Elke keer als ik denk dat een jongen lief is voor me, verwaarloosd hij me helemaal. Daar heb ik dus echt geen zin in. Mijn arm begint steeds pijnlijker aam te voelen. Ik ga voorzichtig liggen op de koude, stenen vloer. Ik weet niet hoelaat het is, maar het begint al aardig donker te worden. Langzaam val ik in slaap.

'Wakker worden bitch!' hoor ik in mijn oor geschreeuwd worden. Ik voel dat er aan mijn been getrokken word waarna ik een stuk over de vloer word gesleept. Ik kijk op. Er staat een jongen met zwart haar. Ik ga zitten en kijk hem bang aan. Er staat een meisje naast hem die me zenuwachtig aankijkt. Ze gebaart dat is snel op moet staan. Ik sta langzaam op. Mijn benen voelen alsof ze gebroken zijn. 'Vandaag mag je van Harry beginnen, en Perrie gaat je alles laten zien. En je weet het, als je niet doet wat wij hier zeggen, dan..' Verder gaat hij niet. Hij grijnst en loopt weg. Het meisje kijkt me nieuwschierig aan. 'Wat is je naam?' vraagt ze zacht. Ik kijk naar de grond. Ik durf niks te zeggen en ze merkt het. 'Maakt niet uit, het komt zo wel.' zegt ze en ondersteund me. We lopen samen door een gang. We lopen een kamer binnen waar allemaal jongens van rond de 20 voor de tv zitten. Een paar kijken me vies aan. 'Niet bang zijn, ik help je.' zegt Perrie en we lopen langzaam door naar een kamertje waar een stoel instaat. Ze helpt me op de stoel en pakt een klein verband doosje die naast de stoel staat. Ze dept voorzichtig met een doekje dat ze nat heeft gemaakt tegen mijn hoofd. 'Het spijt me heel erg voor je dat je dit moet meemaken, maar je moet echt naar ze luisteren.' zegt ze. 'I-ik w-w-wil n-naar huis.' zeg ik zacht. Ze schud haar hoofd. 'Het spijt me heel erg dat je moest zien wat er met Kim gebeurde, het meisje dat werd doodgeschoten, maar je kan nu niks doen.' Ik begin sneller te ademen. Ik sta op. De adrenaline stroomt door mijn lijf. 'Ik moet naar mijn familie, z-ze zoeken me nu vast.' zeg ik en ik ren de deur uit. Ik hoor nog iemand achter me schreeuwen. Ik ren nog door een andere deur maar ik kom niet ver. Iemand slaat zijn armen strak om mijn middel. Ik schreeuw. 'Bek houden!' hoor ik Harry's stem achter me. Ik huil hard. Ik word opgetild en naar een kamer gebracht. Ik word op een bed gegooid. Ik kijk voorzichtig omhoog naar Harry's woedende gezicht...

Tips en verbeteringen zijn welkom!