Caught in the house

HOOFDSTUK 14:

Perrie'sp.o.v.

'We moeten hier weg Zayn.' huil ik. 'Anders kunnen we nooit samen zijn.' Zayn strijkt over mijn haren. 'We kunnen hier niet weg, we moeten Cheryl overhalen om samen te mogen zijn' zegt hij. 'Snap je het dan niet?! We moeten vluchten!' Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Hij houd me stevig vast. 'Je hebt gelijk.'  zucht hij. 'Misschien kan Cheryl op een andere manier helpen.' zeg ik.

1 weeklater.

Cheryl'sp.o.v.

Als ik de kamer binnenloop zitten Zayn en Perrie hand in hand op bed. 'Oh, sorry, ik ga wel weer weg.' mompel ik. 'Nee wacht!' hoor ik Perrie roepen. Ik blijf in de deuropening staan. 'Ga even zitten.' zegt Zayn. Als ik ga zitten doet Zayn de deur op slot. 'Wat is dit?' vraag ik een beetje angstig. 'Ik.. ik weet niet of je het ooit gemerkt hebt. Maar ik en Zayn zijn nogal close samen.' zegt Perrie. Ik begin te glimlachen. 'Zijn jullie samen?' vraag ik recht voor zijn raap. Ze knikken tegelijk. 'Weet Harry het?' Zayn schud zijn hoofd snel. 'We moeten hier weg Cher.' zucht Perrie. 'W-waarom?' Stotter ik. 'Harry zal het nooit accepteren.' legt ze uit. 'Wil je ons helpen?' vraagt Zayn. Met grote ogen kijk ik ze aan. Twijfelachtig schud ik mijn hoofd. 'Cheryl alsjeblieft?' snik Perrie. Shit. Zo heb ik haar nog nooit gezien. 'Harry vermoord me.' zeg ik zacht. 'Je hoeft hem alleen maar af te leiden, hij hoeft er niks van te weten.' dringt Zayn aan. 'I-ik denk er over na.' Ik sta op en mijn hand drukt de deurklinkt omlaag. Als ik door de gangen loop laat ik mijn gedachten in vrije loop. Dit is niet goed. Ik kan Harry toch niet zomaar voorliegen? Hij vergeeft dat me niet zomaar.

Zonder het te merken bots ik tegen Harry op. 'Gaat het wel?' vraagt hij. Ik knik snel en zonder om te kijken loop ik weer weg. Een harde zucht verlaat mijn mond. Ik moet dit doen. Voor Perrie.

Mijn handen gaan over Harry's gespierde armen. 'Ik moet nog iets regelen.' Hij staat op. 'Nee!' roep ik. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Wat bedoel je.' vraagt hij. 'Mijn.. hand doet pijn.' zeg ik snel. 'Waar?' zegt hij als hij mijn hand aandachtig bekijkt. 'Mijn nagel, is.. gebroken.' Harry schud zijn hoofd. 'Ik heb hier geen tijd voor.' Met voordat hij bij de deur is laat ik mezelf op de grond vallen. Ik slaak een gil. Harry loopt op me af. 'Wat deed jij nou?' lacht hij. 'Mijn been.' piep ik. Hij tilt me op naar een badkamer. Met een nat doekje dept hij op mijn knie. 'Auuww.' Hij Grinnikt. 'Niet aanstellen mevrouw street.' zegt hij streng. 'Maar het doet zo zeer, dokter Styles.' zeg ik met een deftige stem. 'Even flink zijn.' 'Mag ik een kusje erop?' zeur ik. 'Met alle liefde.' Als hij mijn knie wil kussen duw ik hem lachend weg. 'Niet daar, hier.' Ik wijs naar mijn lippen. Harry grijnst en drukt zijn lippen op de mijne. Als hij ze er even later weer afhaald kijkt hij me indringend aan. 'Ik moet weg.' Ik kijk op de klok. Half 4. Genoeg tijd gerekt, die zijn allang vertrokken.

Een paar uur later komt Harry naast me zitten als ik op de bank zit. 'Wat is er nou?' vraagt hij als ik opvallend stil ben. Hij heeft het dus door. Fijn.

'Beloof je niet boos te worden.' Bedenkelijk knikt hij. 'Ik ga er niet om heen draaien, Zayn heeft iets net Perrie.' Zijn mond staat open. Opeens begint hij te lachen. 'Yeah right.' Ik kijk hem onschuldig aan. 'Het spijt me heel erg Harry, maar ze zijn weg.' Harry's gezicht staat opeens niet zo blij meer. 'Wat? Wanneer? Hoe?' vraagt hij helemaal in de war. Net als ik antwoord wil geven praat hij weer verder. 'Heb jij hier aan mee gewerkt?' Net als ik mijn mond wil openen onderbreekt hij me. 'Dit had ik niet verwacht van jou.' 'Harry, luister nou even!' roep ik als hij wegloopt. Hij geeft me geen antwoord en voordat ik het weet, is hij al de deur uit. Waarom kon ik niet gewoon mijn mond houden?

Voorzichtig ga ik naast Harry op de bank zitten. 'Ben je boos op me?' vraag ik zacht. Langzaam schud hij zijn hoofd. 'Mijn beste vriend laat me in de steek voor een meisje.' De tranen staan in zijn ogen. Ik pak zijn handen vast. 'Hij komt ooit wel terug, maar hij is gewoon bang voor je.' zeg ik. Harry's ogen staan kwaad. 'Hij hoeft niet terug te komen. Nooit meer.' Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Het spijt me voor je.' zeg ik zacht. Harry kijkt me aan. 'Ik hou van je, Cheryl.' Wow. Mijn hart maakt een sprongetje. Dit is de eerste keer dat hij dit zegt. Spontaan komt er een glimlach op mijn gezicht. 'Ik hou ook van jou.' Zijn sterke armen zetten mij op zijn schoot. Hij legt zijn handen op mijn heupen en trekt me naar zich toe. 'Ik meen het echt, ik wil je nooit meer kwijt.' glimlacht Harry. 'Ik jou ook niet.' zeg ik zacht. Nu is het echt. Dit moment is echt. Toen ik nog thuis was had ik het nooit gedacht. Ik had nooit gedacht dat ik op dit moment oprecht zou houden van/verliefd zijn op mijn ontvoerder. Ik zou hem ook absoluut niet meer kwijt willen.

Als ik mijn ogen open hoor ik zacht gesnik. Ik draai me slaperig om. Mijn blik gaat naar de plaats waar het gesnik vandaan komt. Taylor zit met haar knieën opgetrokken in bed. Geluidloos sta ik op. Dit zou ik niet moeten doen, aangezien Taylor altijd zo rot tegen me doet. Voorzichtig ga ik naast haar zitten. Ze scrikt op. 'Wat moet jij hier?' snauwt ze fluisterend. Ik negeer haar vraag. 'Wat is er?' vraag ik. Ze wijst naar Perrie's lege bed. 'Mijn beste vriendin is weg.' snikt ze. Voorzichtig wrijf ik over haar rug. 'Het komt wel goed, je ziet haar ooit nog wel.' spreek ik haar toe. Niet dat elkaar "ooit" nog zien een geruststelling is. 'Ik zal haar nooit meer zien, ik kom hier nooit meer weg.' Te tranen stromen achter elkaar over haar wangen. 'Ik blijf hier voor altijd zitten, net zoals Miranda.' 'Kom op Taylor, dat is niet waar, je word heus wel vrij gelaten.' zeg ik. Ze kijkt me wanhopig aan. 'Cheryl, waarom help je me? Aangezien ik de hele tijd zo rot tegen je hebt gedaan.' zegt ze al iets rustiger. 'Ik mag je heel graag, en ik wil niet dat je hebt verdriet hebt.' Ze lacht door haar tranen heen. 'Dat gaat hier moeilijk.' We omhelsen elkaar. Na een tijdje gepraat gehebben over ons (oude) leven thuis weet ik al veel meer over Taylor. Ik ben erachter gekomen dat ze een broertje heeft: Austin. Ze verteld ook veel leuke verhalen over hem. 'Als we hieruit zijn wil ik hem graag ontmoeten.' glimlach ik. Opeens hoor ik iemand luidruchtig gapen. Als ik opzij kijk zie ik dat het Romé is. 'Beste vriendinnen opeens?' glimlacht ze. Taylor grinnikt. 'Misschien.'

A/N:

hii! Vinden jullie het verhaal nog wel beetje leuk? Ik hoop het wel ;) Ik heb het een beetje druk met school, en proefwerkweek komt er ook weer aan *zucht* :(  Dus wss zal ik minder gaan uploaden, sorry daarvoor! Comment?

x Serane